Η θεραπευτική αντιμετώπιση της νευρογενούς ανορεξίας ακολουθεί συνήθως δύο βασικούς άξονες: την προσπάθεια επαναφοράς σε φυσιολογικό βάρος και αποκατάστασης οποιωνδήποτε ιατρικών προβλημάτων έχουν προκύψει από την ασιτία έτσι ώστε να μην κινδυνεύει άμεσα η ζωή του ατόμου, και την ψυχοθεραπευτική αντιμετώπιση της αυτοκαταστροφικής συμπεριφοράς της ανορεξίας. Η ψυχοθεραπευτική αντιμετώπιση απευθύνεται κυρίως στους φόβους αλλά και τις επιθυμίες που έκαναν το άτομο να σταματήσει να τρώει, την αρνητική εικόνα σώματος και, κυρίως, το φόβο του να «μεγαλώσει» και να αποχωριστεί τους οικογενειακούς δεσμούς λειτουργώντας εποικοδομητικά και όχι αυτοκαταστροφικά για τον ίδιο του τον εαυτό. Πίσω από τη διαταραγμένη διατροφική συμπεριφορά «κρύβονται» πολύ δύσκολα και δυσάρεστα συναισθήματα τα οποία το ίδιο το άτομο δεν έχει μπορέσει να διαχειριστεί, όπως θυμός, ντροπή, αίσθηση ανεπάρκειας, η εμπειρία του να μην αναγνωρίζεται ως αυτόνομο άτομο με το δικαίωμα να ζει τη ζωή του όπως αυτό θέλει και, τέλος, η αίσθηση ότι είναι αόρατο, άγνωστο στους γύρω του και μη αποδεκτό γι’ αυτό που είναι.