Τα ερευνητικά δεδομένα των νευροεπιστημών σημειώνουν σημαντική πρόοδο τα τελευταία 25 χρόνια, ιδιαίτερα όσον αφορά την κατανόηση και την τεχνολογική εξέλιξη. Θα περίμενε κανείς ότι η πρόοδος αυτή θα συνοδευόταν και από σημαντική εξέλιξη και πρόοδο και στον τομέα των ψυχικών διαταραχών, τόσο όσον αφορά τη διάγνωση όσο και τη θεραπευτική αντιμετώπιση. Παρόλα αυτά, αυτή η πρόοδος δεν σημειώνεται, αντιθέτως διαπιστώνεται ότι οι καθιερωμένες μέθοδοι αντίληψης, διάγνωσης και θεραπευτικής αντιμετώπισης παραμένουν οι ίδιες τις τελευταίες δεκαετίες και δεν επιτυγχάνουν να παράσχουν λύσεις σε σημαντικό αριθμό ατόμων που πάσχει από ψυχικά προβλήματα. Η συγκεκριμένη ερευνητική εργασία εστιάζει στην έλλειψη σύνδεσης που παρατηρείται μεταξύ γνώσης και εφαρμογής και εικάζει ότι μπορεί και να βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα εποχή που επιφυλάσσει σημαντικές εκπλήξεις στη συνεργασία των δύο κλάδων.
