Η ομοφυλοφιλία δεν κατατάσσεται πλέον ως ψυχολογικό πρόβλημα ή ψυχιατρική διαταραχή. Περισσότερα από 35 χρόνια επιστημονικά ορθής και σωστά σχεδιασμένης έρευνας υπέδειξαν ότι η ομοφυλοφιλία αυτή καθεαυτή δεν συνδέεται με ψυχική νόσο ή άλλα ψυχικά ή κοινωνικά προβλήματα. Σημαντικό μέρος της πληροφόρησης βασίζονταν μέχρι τότε σε έρευνες στις οποίες συμμετείχαν ομοφυλόφιλοι που ήταν σε ψυχοθεραπευτική διαδικασία αλλοιώνοντας έτσι την ορθότητα των αποτελεσμάτων. Το 1973 η Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία επιβεβαίωσε τα παραπάνω συμπεράσματα και αφαίρεσε τον όρο της ομοφυλοφιλίας από το επίσημο διαγνωστικό της εγχειρίδιο.
Στην καθημερινή κλινική πρακτική πια η ομοφυλοφιλία ορίζεται ως ψυχολογικό πρόβλημα μόνο όταν ο ίδιος ο ομοφυλόφιλος (άντρας ή γυναίκα) θεωρεί ότι έχει πρόβλημα. Είναι γεγονός ότι κάθε ομοφυλόφιλος έχει να αντιμετωπίσει σημαντικές διαφοροποιήσεις και διαδικασίες προσαρμογής στη ζωή του (θέματα αποδοχής, μη δυνατότητα δημιουργίας οικογένειας κ.ά.). Παράλληλα, σημαντικό ποσοστό ομοφυλόφιλων δεν νιώθει καλά και βιώνει συγκρουσιακά την ταυτότητά του ως ομοφυλόφιλος. Με άλλα λόγια η ομοφυλοφιλία δεν είναι από τον ίδιο αποδεκτή και επιθυμητή. Σε αυτές τις περιπτώσεις, όπως και σε όλες τις περιπτώσεις ενδοψυχικών συγκρούσεων, είναι σημαντική η αναζήτηση ψυχολογικής βοήθειας.

Δύο άνθρωποι μπορεί να διαφέρουν σε πολλά πράγματα, ένα από αυτά μπορεί να είναι και η συχνότητα επιθυμίας για σεξουαλική επαφή. Συνήθως, σε αυτές τις περιπτώσεις, το ζευγάρι βρίσκει πρακτικές λύσεις που ικανοποιοούν και τις δύο πλευρές χωρίς να καταπιέζεται κανένας από τους δύο. Τα προβλήματα ξεκινούν όταν υπάρχει κάποιο άλλο πρόβλημα πίσω από το «αίτημα» της συχνότερης επαφής. Για παράδειγμα, η επιθυμία του ενός μέλους του ζευγαριού για συχνότερες σεξουαλικές επαφές μπορεί να πηγάζει από την ανησυχία του ότι ο άλλος δεν τον επιθυμεί αρκετά και από την ελπίδα του ότι θα διασκεδάσει αυτή την ανησυχία του κάνοντας έρωτα και παίρνοντας από τον άλλο τη διαβεβαίωση ότι είναι επιθυμητός. Η άρνηση του άλλου όμως αναζωπυρώνει την ανασφάλεια που νιώθει, επιβεβαιώνει ότι δεν είναι επιθυμητός και συσσωρεύει θυμό και ένταση στη σχέση. Είναι σημαντικό το ζευγάρι να αναγνωρίσει τη διαφορά αυτή, να τη συζητήσει και να συνειδητοποιήσει ότι δημιουργεί προβλήματα στη σχέση. Είναι βέβαιο ότι εάν αυτή η διαφορά δεν κρύβει βαθύτερα προβλήματα της σχέσης ή διαφορές μεταξύ τους που δεν τις έχουν συνειδητοποιήσει, τότε, όπως προαναφέρθηκε, πρακτικές λύσεις μπορούν να επιλύσουν εξισορροπιστικά την κατάσταση.

Η μακροχρόνια αποχή από το σεξ επιφέρει αρνητικές συναισθηματικές επιπτώσεις, όπως αυξημένο άγχος, απογοήτευση, καταθλιπτική διάθεση και χαμηλή αυτοεκτίμηση. Μια γυναίκα που απέχει για πολύ καιρό από τη σεξουαλική δραστηριότητα ουσιαστικά δεν νιώθει καλά με τον εαυτό της, νιώθει να της λείπει σημαντικά η αναγνώριση, η αίσθηση ότι «αξίζει». Μπορεί να νιώθει απομονωμένη, «ότι δεν την θέλουν και δεν την επιθυμούν» και η αρνητική ψυχολογική της κατάσταση να επηρεάζει τη συμπεριφορά της. Μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα αποχής μπορεί επίσης να έχει το άγχος και την ανασφάλεια της πρώτης φοράς για το αν θα τα καταφέρει αν επιχειρήσει να κάνει έρωτα μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Παρεκκλίνουσες συμπεριφορές υπό την έννοια της καταθλιπτικής διάθεσης και της μελαγχολίας μπορεί να προκύψουν και αυτές είναι και οι περιπτώσεις οι οποίες χρήζουν ψυχολογικής βοήθειας.

– Προυπάρχουσα κακή ψυχολογική κατάσταση (άγχος, κατάθλιψη, κρίσεις πανικού κλπ.).
– Δόμηση της προσωπικότητας με προβλήματα που επηρεάζουν γενικά τις διαπροσωπικές σχέσεις, ενδεικτικά όμως και της ύπαρξης μιας σειράς δυσκολιών στη δημιουργία σχέσεων με το άλλο φύλο.
– Σεξουαλική διαταραχή – κολεόσπασμος: Ακούσια και συνήθως επώδυνη σύσπαση των μυών που περιβάλλουν τον κόλπο που μπορεί να είναι τόσο έντονη που εμποδίζει την είσοδο του πέους. Στην περίπτωση αυτή η σεξουαλική επαφή είναι αδύνατη, παρά το γεγονός ότι ο κόλπος και τα υπόλοιπα γεννητικά όργανα της γυναίκας είναι τελείως φυσιολογικά.
– Σεξουαλική διαταραχή – δυσπαρεύνεια: Επαναλαμβανόμενος και επίμονος πόνος που εμφανίζεται πριν, κατά τη διάρκεια ή μετά τη συνουσία. Συχνά συνυπάρχει με τη διαταραχή του κολεόσπασμου.
– Μια τραυματική εμπειρία, όπως κακοποίηση, σεξουαλική παρενόχληση κλπ., ιδιαίτερα αν έχει συμβεί κατά την παιδική ηλικία.
– Αρνητική σχέση με τον εαυτό και το σώμα.
– Υπερβολικοί φόβοι σχετικά με τη σεξουαλική πράξη, κυρίως ο φόβος της καταστροφής του σώματος, των οργάνων κλπ. κατά τη διείσδυση του πέους στον κόλπο.
– Σημαντικές αναστολές και ενοχική στάση απέναντι στο σεξ.
– Θρησκευτικές αντιλήψεις και ταμπού για το σεξ.
– Αποτέλεσμα συγκυριών της ζωής (θάνατος συντρόφου, επαγγελματικές υποχρεώσεις, ασθένεια κ.ά.).