Οι κοινωνίες της συμβατικής λογικής αντιμετώπιζαν πάντα με διακριτό τρόπο εκείνους που εμφάνιζαν αποκλίσεις από αυτήν. Άλλοτε ένθεοι ή θεόληπτοι ή νυμφόληπτοι, άλλοτε δαιμονισμένοι και άλλοτε τρελοί, βίωσαν συχνά τον στιγματισμό, την απομόνωση, ακόμα και τη σωματική βάσανο. Ίσως, τελικά, η διαφορετικότητα να προκαλούσε τον φόβο των «γνωστικών» απέναντι στη διαφορετική λογική. Φαινόμενο διαχρονικό, αποτυπώθηκε πολύ συχνά και με διαφορετικούς τρόπους σε διάφορα έργα Τέχνης – και κυρίως στην Τέχνη του Λόγου.
Στο βιβλίο αυτό καταγράφονται και σχολιάζονται λογοτεχνικά κείμενα τα οποία αφηγούνται χαρακτηριστικές περιπτώσεις τρέλας, με εξωεπιστημονική διερεύνηση των πιθανών αιτίων. Συχνά πρόθεση των συγγραφέων είναι η σύνδεση της αποκλίνουσας κατάστασης με τρέχουσες κοινωνικές συνθήκες. Για να υπονοήσουν τότε το ερώτημα: Θα μπορούσαν διαφορετικές συνθήκες να την προλάβουν ή να τη θεραπεύσουν;