Εξαρτάται από τους λόγους για τους οποίους ένα παιδί έχει ψυχαναγκασμούς ή, πιο συγκεκριμένα, κάνει ορισμένα πράγματα με έναν «τελετουργικό» τρόπο. Ένα παιδί μπορεί να έχει ψυχαναγκασμούς για τον ίδιο λόγο που του αρέσει κάθε Κυριακή βράδυ να τρώει πίτσα και Παρασκευή απόγευμα να πηγαίνει σινεμά. Με άλλα λόγια μπορεί να του αρέσει να κάνει πράγματα σε μια τακτική βάση στην οποία μπορεί να βασιστεί και νιώθει ασφάλεια και ευχαρίστηση από αυτή την προγραμματισμένη «τακτικότητα» και ρουτίνα. Για παράδειγμα, σε πολλά παιδιά αρέσει να τοποθετούν τις κούκλες τους σε μια συγκεκριμένη σειρά, ή να χτυπούν την οδοντόβουρτσά τους με έναν συγκεκριμένο τρόπο μετά το βούρτσισμα των δοντιών. Τα πιο σημαντικά στοιχεία είναι, κυρίως, αν το παιδί παίρνει ευχαρίστηση από αυτά που κάνει, αν του παίρνουν πολύ χρόνο και δεν του δημιουργούν εμπόδια στην καθημερινότητά του και, τέλος, αν δεν βιώνει άγχος όταν δεν μπορεί να τα κάνει.
Από την άλλη μεριά, υπάρχουν παιδιά που εκδηλώνουν ψυχαναγκασμούς επειδή πάσχουν από ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή (ΙΨΔ). Η βασική διαφορά μεταξύ των φυσιολογικών τελετουργικών πράξεων και του ΙΨΔ είναι καταρχήν ότι το παιδί δεν βιώνει ευχαρίστηση κάνοντας τις τελετουργικές πράξεις. Αντιθέτως, νιώθει άγχος αν δεν τις κάνει και ότι κάτι κακό θα του συμβεί. Οι τελετουργικές πράξεις και οι ψυχαναγκασμοί γίνονται πιο έντονοι σε περιόδους έντασης και στρες, όπως, για παράδειγμα, πριν από το σχολείο. Συνηθισμένα παραδείγματα αποτελούν τα πλύσιμο των χεριών, το μέτρημα, το να ακουμπάμε πράγματα με έναν συγκεκριμένο τρόπο και αριθμό φορών κ.ά.