Οι άνθρωποι συχνά δένονται πολύ με τα ζώα και διαμορφώνουν δεσμούς και συνθήκες συμβίωσης που τους ικανοποιούν σε σημαντικό βαθμό. Αναφέρεται συχνά ότι το δέσιμο και η συνύπαρξη με τα ζώα είναι γενετικά καθορισμένα καθώς ο άνθρωπος πάντα είχε την τάση να βρίσκεται κοντά στα ζώα για προστασία αλλά και για ανεύρεση τροφής, νερού κλπ. Παράλληλα, τα ζώα αναπτύσσουν μια εξάρτηση από τους ανθρώπους με τους οποίους συμβιώνουν που διακινεί έντονα συναισθήματα, παρόμοια ίσως με εκείνα που διακινούνται από τα μικρά παιδιά και την ανάγκη να τα προστατεύσουμε από διάφορους κινδύνους. Με αυτό τον τρόπο, βέβαια, νιώθουμε κι εμείς σημαντικοί, χωρίς παράλληλα να εγκυμονεί και ο κίνδυνος της απογοήτευσης ή της προδοσίας που αντιμετωπίζονται συχνά στις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους. Αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι είναι τόσο εύκολο να ικανοποιήσεις ένα ζώο που σε αγαπά άνευ όρων και δεν πρόκειται να σε προδώσει ποτέ. Τα ζώα επίσης έχουν χαρακτηριστικά που μας αρέσουν (μεγάλα αυτιά, φουντωτή ουρά…) τα οποία βέβαια εμείς φροντίσαμε να διαμορφώσουμε με διάφορες μεταλλάξεις.

Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι τα ζώα μας φέρνουν πιο κοντά σε αυτό το οποίο ανήκουμε και έχουμε χάσει χωρίς πια καν να το συνειδητοποιούμε, δηλαδή την εγγύτητα με τη φύση. Σε ένα κείμενο του Νίκου Δήμου για τη σχέση μας με τα ζώα αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι: «… όσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από τη φύση, τόσο πιο πολύ θα μας χρειάζονται τα ζώα. Για να εξισορροπούν την αμφιβολία. Να μας βοηθάνε να ξεχνούμε την αλλοτρίωση. Να αποκαθιστούν μέσα μας την αρμονία και την ενότητα». Και καταλήγει ότι τα ζώα όχι μόνο δεν είναι υποκατάστατο, αλλά είναι κυριολεκτικά αναντικατάστατα και η σχέση μας με αυτά μας προσφέρει κάτι που δεν μπορούμε να αντλήσουμε από αλλού, ούτε καν από τη σχέση με κάποιον άλλον άνθρωπο: την αίσθηση του απόλυτα απλού, της καθαρής φύσης.