Θα ‘θελα να βγάλω µια μεγάλη κραυγή που να φτάσει μέχρι τον ουρανό ψηλά, μέχρι τον ουρανό ψηλά να φτάσει. Τέτοια μεγάλη κραυγή. / Είμαι η δυστυχία που σπέρνει η Ιατρική. Ακριβώς αυτό. / Για μένα η ζωή µου ήτανε το πιο φτηνό πράγμα. […] Δεν τη σεβόμουνα τη ζωή µου. / Όταν εκείνος βγήκε απ’ το νοσοκομείο, εγώ δεν είχα πια περίοδο. / Νομίζω ότι δε θα είχα δικαίωμα να µην της δώσω τη δυνατότητα, αφού η επιστήμη την έδινε […] για μένα δε θα το ήθελα ποτέ! / Στις φίλες µου δεν έλεγα ποτέ ότι έχω πέντε αδέλφια. Έλεγα ότι έχω τέσσερα. / Θεέ µου, τι σου ‘φταιξα και µ’ έκανες να βλέπω τον κόσμο µέσ’ από δυο παράθυρα; / Είπα, αν δεν πάρω τώρα ψυχοφάρμακα, δε θα πάρω ποτέ στη ζωή µου. / Αυτή ‘ναι η… η διαθήκη µου. / Παράτα τον και φύγε! λένε […] υπάρχει ωμότητα, παράτα τον και φύγε! / Φοβάμαι τόσο πολύ το θάνατο… / Εμένα το μυαλό µου επί εικοσιτετραώρου βάσεως βρισκόταν στον πατέρα µου […] κοιµόµουν και το μυαλό µου ήταν εκεί. Σηκωνόµουν και το µυαλό µου εκεί. / Ο θάνατος είναι ηρεµία. / Πρέπει οι καθηγηταί, κάποιος καθηγητής, πρέπει να βγάλει ένα βιβλίο τέτοιο, ότι να… / Τη διαχείριση από την πλευρά των τριών εκείνων δεν εγκρίνω. / Δεν έχω εξοµολογηθεί, παρά µία φορά στη ζωή µου• και τώρα η δεύτερη!
Δεν είναι µύθος, είναι ιστόρηµα πέρα κι από το µυθιστόρηµα. Είναι πραγµατικότητα. Προκλητικό για την ιατρική κοινότητα – ανακουφιστικό για τους ανθρώπους. Εύχοµαι να ανακουφίσει την ιατρική κοινότητα και να προκαλέσει.