Στη ζωή μας καθημερινά ασχολούμαστε και προβληματιζόμαστε για πολλές προσωπικές μας σχέσεις. Υπάρχει όμως μια σχέση, εξαιρετικά σημαντική για την πνευματική, συναισθηματική και σωματική μας υγεία, που, παρ’ όλα αυτά, παραμένει διαρκώς παραγκωνισμένη και παραμελημένη στη ζωή μας: η σχέση μας με το περιβάλλον και τη φύση γύρω μας!

Είναι γεγονός ότι έχουμε αποκοπεί από αυτή την τόσο σημαντική σχέση και ο αποχωρισμός αυτός έχει επιφέρει πολλές δυσάρεστες συνέπειες. Δεν νιώθουμε αρμονικά και ισορροπημένα μέσα μας και τελούμε διαρκώς υπό μια παράξενη αίσθηση ότι «κάτι παράταιρο συμβαίνει γύρω μας, το οποίο και δεν μπορούμε επακριβώς να προσδιορίσουμε». Νιώθουμε σαν να έχουμε χάσει τον έλεγχο των πραγμάτων κι ότι κάποιος άλλος, «έξω από εμάς», κινεί τα νήματα της ζωής μας. Το νιώθουμε αυτό ιδιαίτερα όταν συμβαίνουν φυσικές καταστροφές, όπως οι αμέτρητες πυρκαγιές που ξεσπούν κάθε καλοκαίρι σε όλη τη χώρα, τα ακραία καιρικά φαινόμενα, και τότε όλοι νιώθουμε ότι κάποιος άλλος ελέγχει τη ζωή μας, σαν μια ανώτερη δύναμη που είναι ο πρωταγωνιστής των πάντων… Εμείς είμαστε απλά οι θεατές…

Είναι γεγονός ότι στα χαοτικά δεδομένα της ζωής της πόλης, της τεχνολογίας, του καταναλωτισμού, δύσκολα μπορεί κανείς να νιώσει σε κάτι πρωταγωνιστής! Αίσθηση αδυναμίας και μειωμένο ηθικό… Επιλογές πολλές και ποικίλες, πολυάριθμες σχεδόν, π.χ. των διακοπών που υπόσχονται άνεση και πολυτέλεια, των ειδών που εξασφαλίζουν ψυχαγωγία, που ποτέ όμως δεν επιφέρουν τη χαρά και την ικανοποίηση που αναμένεται. Και πάντα, όταν μένουμε μόνοι, αναρωτιόμαστε όλο και πιο συχνά: «Μα …γιατί δεν ικανοποιούμαι με όλα αυτά; Γιατί δεν χαίρομαι ποτέ;»…

Παράλληλα, το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας μας το ζούμε σε κλειστούς και καλά προστατευμένους χώρους, σε ασφαλή, τακτικά και οργανωμένα περιβάλλοντα, μακριά από τις προκλήσεις αλλά και τη μαγεία του φυσικού περιβάλλοντος. Δεν είναι παράξενο που τελικά νιώθουμε και μια απίστευτη βαρεμάρα και, πολλές φορές, και ένα αίσθημα κενού να μας κατακλύζει.

Αλληλεπιδρούμε με άλλους ανθρώπους ή με αυτά που έχουν παράγει ή κατασκευάσει άλλοι άνθρωποι, ποτέ όμως με την ίδια τη φύση, τα προϊόντα της, την ιδιαίτερη γλώσσα με την οποία εκείνη μόνο μπορεί να μιλήσει. Νιώθουμε ότι ζούμε επάνω σε έναν πλανήτη, σαν να στεκόμαστε πάνω σ’ αυτόν, όχι όμως ότι είμαστε μέρος αυτού του πλανήτη, ότι το σώμα μας, ο εαυτός μας, «αυτό που είμαστε» κυριολεκτικά αποτελούν μέρος της φύσης και της καθημερινής φυσικής δραστηριότητας. Ο αποσύνδεση όμως αυτή αλλά και η απομάκρυνση έχουν οδηγήσει και σε ψυχική αποξένωση μέσα μας, νιώθουμε τελικά «ξένοι» μέσα στον ίδιο μας τον εαυτό και την ίδια τη ζωή.

Η αλλαγή που πρέπει να επέλθει στη σχέση μας με το περιβάλλον δεν μπορεί να βασιστεί μόνο σε πολιτικές ή κοινωνικές διεκδικήσεις. Πρέπει καταρχήν εμείς οι ίδιοι να συνειδητοποιήσουμε ότι το περιβάλλον αποτελεί μέρος του εαυτού μας και ο τρόπος που συσχετιζόμαστε με αυτό αντανακλά άμεσα στη σχέση που καλλιεργούμε με τον ίδιο μας τον εαυτό. Προς το παρόν φαίνεται ότι έχουμε αναπτύξει μια «παράλογη» σχέση με το περιβάλλον, «τρελή» σχεδόν, που αντανακλά άμεσα σε μια «δυσαρμονία» μέσα μας. Το ζούμε αυτό καθημερινά και ας μην αναρωτιόμαστε πια…

Δεν είναι όμως αργά για μια αλλαγή! Το καλό και το μεγαλόψυχο ταυτόχρονα είναι ότι η φύση είναι πάντα εκεί και μάς περιμένει… Γιατί εκείνη φαίνεται ότι μάς αγαπά πραγματικά και περιμένει πάντα για μια ανοιχτή συνομιλία μαζί μας…