Η έγκαιρη διάγνωση στην περίπτωση της αντιμετώπισης της νευρογενούς ανορεξίας είναι σημαντική γιατί προλαμβάνει την εγκαθίδρυση σε χρόνια βάση ενός αυτοκαταστροφικού τρόπου συμπεριφοράς, αλλά, κυρίως, την οργανική εξάντληση του εφήβου που υποσιτίζεται σε συστηματική βάση. Η θεραπευτική αντιμετώπιση είναι συνήθως εξατομικευμένη βάσει των ειδικών αναγκών και του ιστορικού κάθε εφήβου. Πάντα όμως ακολουθούνται δύο βασικοί άξονες: η προσπάθεια επαναφοράς του ατόμου σε φυσιολογικό βάρος και αποκατάστασης οποιωνδήποτε ιατρικών προβλημάτων έχουν προκύψει από την ασιτία έτσι ώστε να μην κινδυνεύει άμεσα η ζωή του και η ψυχοθεραπευτική αντιμετώπιση της αυτοκαταστροφικής συμπεριφοράς της ανορεξίας.

Η διατροφική επαναφορά του ανορεκτικού ατόμου δεν είναι πάντα εύκολη υπόθεση καθώς τις περισσότερες φορές το ίδιο αρνείται ότι έχει πρόβλημα και ότι κινδυνεύει άμεσα η υγεία του. Για αυτό, σε κάθε περίπτωση, η αντιμετώπιση της ανορεξίας απαιτεί συνεργασία ομάδας ειδικών: ψυχιάτρου, ψυχολόγου, διατροφολόγου.

Τέλος, η ψυχοθεραπευτική αντιμετώπιση απευθύνεται κυρίως στους φόβους αλλά και τις επιθυμίες του εφήβου που το έκαναν να σταματήσει να τρώει, την αρνητική εικόνα σώματος και, κυρίως, το φόβο του να «μεγαλώσει» και να αποχωριστεί τους οικογενειακούς δεσμούς λειτουργώντας εποικοδομητικά και όχι αυτοκαταστροφικά για τον ίδιο του τον εαυτό. Πίσω από τη διαταραγμένη διατροφική συμπεριφορά «κρύβονται» πολύ δύσκολα και δυσάρεστα συναισθήματα τα οποία το ίδιο το άτομο δεν έχει μπορέσει να διαχειριστεί, όπως θυμός, ντροπή, αίσθηση ανεπάρκειας, η εμπειρία του να μην αναγνωρίζεται ως αυτόνομο άτομο με το δικαίωμα να ζει τη ζωή του όπως αυτό θέλει και, τέλος, η αίσθηση ότι είναι αόρατο, άγνωστο στους γύρω του και μη αποδεκτό γι’ αυτό που είναι.