O εγκλεισμός αποτελεί μια περίπλοκή και τραυματική εμπειρία για τον κρατούμενο καθώς συνεπάγεται τη βίαιη αποκοπή του από το οικείο περιβάλλον και την εξίσου βίαιη ένταξή του σε ένα άγνωστο και αναπαριστώμενο αρνητικά περιβάλλον με πολύ ιδιαίτερα χαρακτηριστικά (στοιχεία απομόνωσης, διαχωρισμού, επιβολής κ.ά.). Ο κρατούμενος βιώνει τη διατάραξη των οικογενειακών σχέσεων αλλά και την επαγγελματική και οικονομική κατάρρευση που συνδέεται με την απώλεια της εργασίας. Ιδιαίτερα, την έλλειψη προοπτικής για κοινωνική ή επαγγελματική αποκατάσταση (κυρίως στα πρώτα στάδια της φυλάκισης και σε περιπτώσεις επιβολής μεγάλων ποινών). Τέλος, και ίσως και το πιο σημαντικό, ο εγκλεισμός συνεπάγεται το στιγματισμό του κρατούμενου και την πρόσληψή του ως “κακό”, “επικίνδυνο”, “εγκληματία”, “φυλακισμένο”.
Οι απότομες αυτές αλλαγές έχουν ως αποτέλεσμα την εμφάνιση υψηλού επιπέδου στρες, την ενεργοποίηση μιας κατάστασης ψυχολογικής κρίσης την οποία ο κρατούμενος καλείται να διαχειριστεί προκειμένου να επιβιώσει (ψυχικά κυρίως) στις νέες συνθήκες της ζωής του.