Εξαρτάται από τους λόγους για τους οποίους ένα παιδί έχει ψυχαναγκασμούς ή, πιο συγκεκριμένα, κάνει ορισμένα πράγματα με έναν «τελετουργικό» τρόπο. Ένα παιδί μπορεί να έχει ψυχαναγκασμούς για τον ίδιο λόγο που του αρέσει κάθε Κυριακή βράδυ να τρώει πίτσα και Παρασκευή απόγευμα να πηγαίνει σινεμά. Με άλλα λόγια μπορεί να του αρέσει να κάνει πράγματα σε μια τακτική βάση στην οποία μπορεί να βασιστεί και νιώθει ασφάλεια και ευχαρίστηση από αυτή την προγραμματισμένη «τακτικότητα» και ρουτίνα. Για παράδειγμα, σε πολλά παιδιά αρέσει να τοποθετούν τις κούκλες τους σε μια συγκεκριμένη σειρά, ή να χτυπούν την οδοντόβουρτσά τους με έναν συγκεκριμένο τρόπο μετά το βούρτσισμα των δοντιών. Τα πιο σημαντικά στοιχεία είναι, κυρίως, αν το παιδί παίρνει ευχαρίστηση από αυτά που κάνει, αν του παίρνουν πολύ χρόνο και δεν του δημιουργούν εμπόδια στην καθημερινότητά του και, τέλος, αν δεν βιώνει άγχος όταν δεν μπορεί να τα κάνει.
Από την άλλη μεριά, υπάρχουν παιδιά που εκδηλώνουν ψυχαναγκασμούς επειδή πάσχουν από ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή (ΙΨΔ). Η βασική διαφορά μεταξύ των φυσιολογικών τελετουργικών πράξεων και του ΙΨΔ είναι καταρχήν ότι το παιδί δεν βιώνει ευχαρίστηση κάνοντας τις τελετουργικές πράξεις. Αντιθέτως, νιώθει άγχος αν δεν τις κάνει και ότι κάτι κακό θα του συμβεί. Οι τελετουργικές πράξεις και οι ψυχαναγκασμοί γίνονται πιο έντονοι σε περιόδους έντασης και στρες, όπως, για παράδειγμα, πριν από το σχολείο. Συνηθισμένα παραδείγματα αποτελούν τα πλύσιμο των χεριών, το μέτρημα, το να ακουμπάμε πράγματα με έναν συγκεκριμένο τρόπο και αριθμό φορών κ.ά.

Η υπερκινητικότητα είναι μια συμπεριφορά εξαντλητική για το παιδί και για τους γονείς. Ένα παιδί μπορεί να είναι υπερκινητικό όταν νιώθει ιδιαίτερο άγχος ή καταθλιπτική διάθεση λόγω κάποιας πρόσφατης απώλειας ή δυσάρεστου γεγονότος. Επίσης είναι σημαντικό να αποκλείεται, μέσω ειδικής διαγνωστικής αξιολόγησης, ότι δεν εμφανίζει την ειδική διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας καθώς, σε αυτή την περίπτωση, θα χρειαστεί ειδική αντιμετώπιση στο σχολείο και στο σπίτι. Η στάση των γονιών σε κάθε περίπτωση είναι σημαντική. Ιδιαίτερα στην περίπτωση της ειδικής διαταραχής το παιδί δεν είναι πράγματι σε θέση να ελέγξει την προσοχή και τη συμπεριφορά του και να υπακούσει για πολλή ώρα σε υποδείξεις ή οδηγίες. Εμείς πρέπει να του μιλάμε πάντα απλά και καθαρά, να εστιάζουμε απόλυτα το βλέμμα μας σε αυτό και να φροντίζουμε να μην υπάρχουν ερεθίσματα στο χώρο που αποσπούν εύκολα την προσοχή του, π.χ. μουσική, θόρυβος από ανοιχτά παράθυρα κλπ.

Η σχολική φοβία περιγράφει την έντονη άρνηση του παιδιού να πάει στο σχολείο λόγω του έντονου και παράλογου φόβου για κάποιες πτυχές της σχολικής ζωής. Τα συμπτώματα που εκδηλώνονται είναι τα εξής: Αόριστα σωματικά συμπτώματα, όπως στομαχόπονοι, πονοκέφαλοι κλπ. Απουσίες επί πέντε ή περισσότερες μέρες από το σχολείο λόγω αυτών των συμπτωμάτων τα οποία εμφανίζονται κατά κύριο λόγο το πρωί. Κατά την προετοιμασία για το σχολείο εκδηλώνονται συμπτώματα αντικοινωνικής συμπεριφοράς, όπως εκρήξεις θυμού, επιθετικότητα κ.ά. τα οποία επιδεινώνονται κατά τη στιγμή της αναχώρησης ή κατά την άφιξη στο σχολικό χώρο. Συνήθως υπάρχουν ελάχιστα συμπτώματα κατά τα σαββατοκύριακα και τις διακοπές, ενώ εμφανίζονται την Κυριακή το βράδυ και τη Δευτέρα το πρωί. Το παιδί αναζητά τους γονείς του κατά την παραμονή στο σχολείο και θέλει να γυρίσει στο σπίτι. Τα συμπτώματα ξεκινούν Σεπτέμβριο ή Οκτώβριο.
Το παιδί σε όλες τις υπόλοιπες δραστηριότητές του φαίνεται υγιές και ενεργητικό.

Οι βασικότεροι δισταγμοί αφορούν το φόβο της έκθεσης και το φόβο της αποτυχίας (περισσότερο στο αγόρι). Οι φόβοι και οι δισταγμοί του κοριτσιού έγκειται περισσότερο στο φόβο του «ψυχικού ανοίγματος», της έκθεσης, στο αν θα αρέσει γενικότερα, και ειδικά το σώμα της. Συχνά επίσης υπάρχει μια αγωνία σχετικά με τη διαδικασία της διείσδυσης και το αν θα νιώσει πόνο κατά τη σεξουαλική επαφή αλλά και γενικότερα το «αν θα νιώσει κάτι» με την έννοια του αν θα είναι «επαρκής» όπως οι άλλες γυναίκες.
Στο αγόρι οι δισταγμοί αυτοί εστιάζονται περισσότερο στο φόβο του «αν θα τα καταφέρει» και «αν θα αποδειχτεί αρκετά δυνατός όπως οι άλλοι άντρες». Επίσης, σε ανατομικά στοιχεία που αποδεικνύουν κατά την κοινή νοοτροπία την ανδρική του επάρκεια, όπως, π.χ., το μήκος του πέους, τη σκληρότητα κ.ά.