Ναι, η επίδραση είναι αρνητική γιατί οι ώρες που περνά σε αυτά τα παιχνίδια είναι ώρες που λείπουν από την αλληλεπίδρασή του με άλλα παιδιά, από το παιχνίδι, το διάβασμα κοκ. Παράλληλα, η πλειοψηφία αυτών των παιχνιδιών παίζονται σε ατομικό επίπεδο, άρα το παιδί εκείνη την ώρα είναι ουσιαστικά κοινωνικά απομονωμένο. Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι οι συνήθειες που αποκτά ένα παιδί σε μικρή ηλικία καθίστανται σταδιακά αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού του και της προσωπικότητάς του, άρα, όσο μεγαλώνει, είναι πιο δύσκολο να αλλάξει τις συνήθειες που αποκτά σε μικρή ηλικία. Τέλος, πολλά από αυτά τα παιχνίδια περιέχουν υλικό βίας που ενισχύει την επιθετική συμπεριφορά ή και άλλου τύπου συμπεριφορές όπως τη διάκριση των δύο φύλων, την ανεύθυνη σεξουαλική συμπεριφορά κλπ.
Είναι, λοιπόν, σημαντικό οι γονείς να ελαττώνουν όσο το δυνατόν περισσότερο την ώρα που περνά το παιδί σε αυτά τα παιχνίδια και να επιλέγουν ποιοτικά… Γιατί υπάρχουν και παιχνίδια που ενισχύουν συγκεκριμένες δεξιότητες, όπως την επίλυση προβλημάτων, τη λογική σκέψη, τις κινητικές δεξιότητες κοκ. Πάντα, βέβαια, όταν υπάρχει η δυνατότητα, είναι καλύτερο να παίζουμε μαζί με το παιδί καθώς αυτή είναι μια ευκαιρία για να περάσουμε χρόνο μαζί του και να γίνονται έτσι όλα πιο δημιουργικά.

Πολλά παιδιά έχουν ήδη αποκτήσει κινητό τηλέφωνο και όσα δεν έχουν ζητούν διακαώς να αποκτήσουν. Νιώθουν ότι και μέσω του κινητού τηλεφώνου χτίζουν τον ιδιαίτερο κόσμο τους, κάνουν πλάκα και, κυρίως, είναι κοινωνικά καταξιωμένα στα μάτια των συνομηλίκων τους. Το κυριότερο κριτήριο βάσει του οποίου ο γονιός θα αποφασίσει αν θα αγοράσει κινητό στο παιδί είναι η ικανότητα και η υπευθυνότητα του παιδιού να το χειριστεί. Ένα κινητό τηλέφωνο δεν είναι απλά ένα παιχνίδι, απαιτεί ένα συγκεκριμένο τρόπο χειρισμού καθώς και έλεγχο στο κόστος χρήσης του. Παράλληλα, στα περισσότερα τηλέφωνα εμπλέκεται η χρήση και άλλων μέσων που απαιτούν σημαντική ωριμότητα και όρια εκ μέρους του παιδιού, π.χ. η πρόσβαση στο διαδίκτυο, η χρήση κάμερας, διάφορα παιχνίδια κοκ. Παράλληλα, το κινητό τηλέφωνο δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη σχέση επικοινωνίας και, κυρίως, ειλικρίνειας και εμπιστοσύνης που πρέπει να υπάρχει μεταξύ γονέα και παιδιού σχετικά με το πού βρίσκεται και τι κάνει. Ας μην ξεχνάμε ότι μέσω του κινητού ο γονιός μπορεί να έχει την ψευδαίσθηση ότι «είναι κοντά», αλλά το παιδί μπορεί να είναι πολύ «μακριά» του κρύβοντας την αλήθεια σχετικά με το πού βρίσκεται και τι κάνει.

Όταν ένα παιδί ακούει μια ιστορία (π.χ παραμύθι, μύθο κ.ά.) εισέρχεται στον κόσμο της φαντασίας, γεγονός το οποίο σηματοδοτεί αυτόματα την είσοδο και την αποδοχή του στον κόσμο του επιτρεπτού, του παιγνιώδους, του χαλαρού, και τοποθετείται εκ νέου μέσα σε αυτόν. Με άλλα λόγια εισέρχεται σε έναν νέο κόσμο, μια νέα πραγματικότητα στην οποία όμως μπορεί να «σκηνοθετήσει» τη δική του πραγματικότητα βάσει των ηρώων και της πλοκής της ιστορίας που εξελίσσεται εκείνη τη στιγμή. Το γεγονός αυτό καθαυτό του παρέχει μια αίσθηση δύναμης αλλά και μια νέα δυνατότητα σκηνοθεσίας των πραγμάτων έτσι όπως εκείνο επιθυμεί τη δεδομένη χρονική στιγμή και με τον τρόπο που εκφράζει τη δική του πραγματικότητα. Παράλληλα προβάλλει, μέσα από τα στοιχεία της ιστορίας, το δικό του ψυχικό υλικό, δηλαδή τις φαντασιώσεις, τις ενδοψυχικές συγκρούσεις, τις επιθυμίες του που βρίσκουν όμως έτσι μια σημαντική διέξοδο έκφρασης και επαναδιαπραγμάτευσης.

Αν ένα παιδί βρέχει το κρεβάτι του μέχρι την ηλικία των 5-6 ετών, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας και φυσικά οι γονείς δεν πρέπει να το μαλώνουν καθώς στην ηλικία αυτή, η νυχτερινή ενούρηση είναι ένα φυσιολογικό φαινόμενο που οφείλεται στην καθυστέρηση της ωρίμανσης του ουροποιητικού συστήματος και της «συνεργασίας» του με το μηχανισμό παραγωγής ούρων, αλλά και με τις διεργασίες του ύπνου. Τονίζεται, μάλιστα, ότι στην πλειονότητα των περιπτώσεων οι ενουρήσεις σταδιακά αραιώνουν και τελικά σταματούν, καθώς το παιδί μεγαλώνει, χωρίς να χρειαστεί οποιαδήποτε θεραπεία. Είναι σημαντικό, επίσης, να μην τονίζεται το συμβάν της νυχτερινής ενούρησης σαν να είναι πρόβλημα. Η αυτοεκτίμηση του παιδιού  μειώνεται σημαντικά όταν οι γονείς ή άλλα μέλη της οικογένειας σχολιάζουν αρνητικά το γεγονός. Η υπομονή και η κατανόηση είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για να σταματήσει το παιδί να βρέχει το κρεβάτι του.