Πολλά παιδιά αυτής της ηλικίας δεν νιώθουν εξοικείωση με το νερό και φοβούνται να το πλησιάσουν. Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας για αυτό, εξάλλου κάθε παιδί μαθαίνει το κολύμπι και τη θάλασσα με το δικό του ρυθμό και με την πάροδο της ηλικίας τα πράγματα αλλάζουν. Ίσως κάτι τον έχει τρομάξει με το νερό ή απλά δεν νιώθει ακόμη εξοικειωμένο. Είναι όμως σημαντικό οι γονείς να απαλλαγούν από το άγχος που νιώθουν και να μην κάνουν συγκρίσεις με άλλα παιδιά της ίδιας ηλικίας που ήδη ξέρουν να κολυμπούν. Το παιδί σίγουρα θα διαισθανθεί την αλλαγή της διάθεσης των γονέων και θα χαλαρώσει κι εκείνο. Η θάλασσα και το μπάνιο αποτελούν μια μοναδική ευκαιρία, για τη μητέρα και τον πατέρα, για να παίξουν με το παιδί και να το προσεγγίσουν και με αυτό τον τρόπο. Να παίξουν μαζί στην αμμουδιά, να αγοράσουν παιχνίδια για τη θάλασσα, να βραχούν  σιγά σιγά και να μπουν μαζί στο νερό για να νιώσει κι εκείνο σταδιακά  μεγαλύτερη ασφάλεια. Είναι σημαντικό να κυλήσουν τα πράγματα σαν παιχνίδι, με το δικό τους ρυθμό, και η αλλαγή δεν θα αργήσει να εκδηλωθεί.

Αυτή είναι, πράγματι, μια δυσάρεστη έκπληξη για κάθε γονιό, ιδιαίτερα γιατί προκαλεί φόβο ότι έχει χαθεί ο έλεγχος του παιδιού. Καταρχήν είναι χρήσιμο να τοποθετήσουμε το θέμα στις σωστές του διαστάσεις και να κατανοήσουμε τους λόγους για τους οποίους το παιδί το έκανε αυτό και στη συνέχεια να προσπαθήσουμε να το διαπαιδαγωγήσουμε. Συχνά τα παιδιά, σε αυτή την ηλικία, μπορεί να θεωρούν ότι ό, τι έχει η μαμά ανήκει και σε εκείνα οπότε δεν είναι παράξενο να ανοίξουν την τσάντα και να πάρουν κάτι, ιδιαίτερα εάν δεν έχουν διδαχθεί από πριν ότι δεν πειράζουμε ποτέ τα πράγματα των άλλων, τι σημαίνει αυτό κοκ. Παράλληλα, σε αυτή την ηλικία η πράξη αυτή μπορεί να αποστέλλει και ένα ψυχολογικό μήνυμα σε διάφορα επίπεδα. Για παράδειγμα, το παιδί μπορεί να νιώθει ότι ο γονέας δεν του δίνει αρκετά (αγάπη, προσοχή, συζήτηση, επικοινωνία) και να προσπαθεί, με αυτό τον τρόπο, να πάρει αυτό που του λείπει. Επίσης, μπορεί να αναζητά και την προσοχή του γονέα, να τον ταράξει μήπως και προσέξει περισσότερο την παρουσία του και τις ανάγκες του. Σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να αποτελεί και μια πράξη θυμού, εκδίκησης ή ζήλιας, ιδιαίτερα αν νιώθει ότι το αδερφάκι του χαίρει μεγαλύτερης προσοχής, πήρε πιο πολλά δώρα στη γιορτή του κλπ.

Σε κάθε περίπτωση, όταν το διαπιστώσουμε είναι καλό να ξεκινήσουμε λέγοντας: «Μωρό μου, μου λείπουν χρήματα από την τσάντα μου. Νομίζω ότι τα πήρες εσύ…». Περιμένουμε λίγο για να του δώσουμε χρόνο να απαντήσει αλλά αν το αρνηθεί μπορούμε να του πούμε: «Εντάξει, ακόμη κι αν δεν τα πήρες εσύ θα ήθελα να συζητήσουμε για το πόσο λάθος είναι να παίρνουμε πράγματα από τον άλλον χωρίς να τον ρωτάμε και ακόμη περισσότερο να κλέβουμε κάτι…». Αυτή μπορεί να είναι μια καλή αρχή για να ανοίξει το θέμα και να δούμε τι μηνύματα μας στέλνει και σε ποια σημεία χρειάζεται να προσέξουμε, να συμβουλεύσουμε, να διαπαιδαγωγήσουμε…

Η προσέγγιση διαφοροποιείται βάσει του αναπτυξιακού σταδίου στο οποίο βρίσκεται το παιδί, αλλά βέβαια ποτέ δεν αφορά την απόκρυψη ή παραποίηση του γεγονότος. Τα παιδιά έχουν δικαίωμα να γνωρίζουν την αλήθεια, όπως αυτά την καταλαβαίνουν, και η αποστασιοποίησή τους από τη διαδικασία του πένθους δεν τα προστατεύει. Πιο συγκεκριμένα, στα πρώτα στάδια της ανάπτυξης τα παιδιά αρκούνται σε μία απλή εξήγηση για το θάνατο. Δεδομένου ότι ακόμα δεν έχουν κατακτήσει την έννοια της μονιμότητας, δεν αντιλαμβάνονται το θάνατο ως κάτι μη αναστρέψιμο. Επομένως, μια μικρή και εύληπτη ιστορία για τον κύκλο της ζωής με απλά και καθημερινά παραδείγματα βοηθά στην κατανόηση του γεγονότος. Σε παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας οι μεταφορές εξακολουθούν να είναι χρήσιμες, αλλά πιθανόν να φαίνονται και παιδιάστικες, οπότε μία πιο «ενήλικη» προσέγγιση ίσως είναι αποτελεσματικότερη. Παράλληλα, ίσως είναι και μια κατάλληλη ευκαιρία για να αποκατασταθούν τυχόν παρανοήσεις και να ανακουφιστούν άγχη και φοβίες.

Είναι φυσικό κάθε γονιός να κουράζεται από τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες και η υπομονή του να εξαντλείται φωνάζοντας στα παιδιά για να επιβάλλει κάτι. Δυσκολίες παρουσιάζονται όταν οι φωνές τείνουν να γίνουν ο μοναδικός δίαυλος επικοινωνίας και διαπαιδαγώγησης για το παιδί. Δυστυχώς, ξεσπώντας διαρκώς με φωνές διαρρηγνύονται οι γέφυρες επικοινωνίας γιατί το παιδί αρχίζει να εστιάζει στο συναίσθημα της ταραχής και του φόβου που νιώθει και όχι στο περιεχόμενο του μηνύματος της διαπαιδαγώγησης. Έρευνες υποδεικνύουν ότι όταν ένα παιδί συνευρεθεί με έναν ενήλικα που είναι θυμωμένος και φωνάζει, εστιάζει στο να μην τον θυμώσει περισσότερο. Όπως αντιλαμβανόμαστε, αυτό δεν σημαίνει ότι το παιδί μαθαίνει να σέβεται ή να ακούει περισσότερο, απλά προσπαθεί να αποφύγει την ταραχή και το φόβο. Δεν σταματά επειδή κατάλαβε το λάθος του αλλά επειδή τρόμαξε με τις φωνές και το θυμό που ένιωσε. Επίσης, έτσι δεν διασφαλίζεται ότι δεν θα επαναλάβει την αταξία και στο μέλλον. Παράλληλα, τα παιδιά που μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον όπου επικρατούν οι φωνές νιώθουν ανασφάλεια και ότι η αγάπη δεν είναι σίγουρη και διασφαλισμένη. Με αυτό τον τρόπο δε μαθαίνουν κι εκείνα να λειτουργούν με ένταση και να αντιδρούν με θυμό και φωνές στην αλληλεπίδραση με τους άλλους γύρω τους.