Είναι σίγουρα παράξενο να ακούς ένα μικρό κορίτσι να περιγράφει έτσι τον εαυτό της και, μάλιστα, να επιμένει σε αυτό. Από εξελικτική άποψη δεν είναι αναμενόμενο ή φυσιολογικό σε αυτή την ηλικία να την απασχολεί αυτή η αίσθηση του εαυτού της και η εικόνα του σώματός της και, σίγουρα, αυτό αντανακλά περισσότερο κάτι που έχει ακούσει να λέγεται γύρω της παρά κάτι που έχει σκεφτεί ή νιώθει η ίδια. Στην κοινωνία μας επικρατεί ιδιαίτερα μια έμφαση στη λεπτή σιλουέτα και στο να είναι κανείς αδύνατος και αυτά τα μηνύματα κάπου θα τα έχει ακούσει και η ίδια: στην τηλεόραση, στο σχολείο, στη γειτονιά… Επίσης, είναι πολύ πιθανό να τα ακούει και μέσα στο σπίτι εάν οι γονείς τρέφουν ιδιαίτερη ανησυχία για τη σιλουέτα τους και το θέμα τροφή/διατροφή αποτελεί μια έντονη ενασχόληση μέσα στην οικογένεια.
Παρόλα αυτά, σε αυτή την ηλικία, είναι πολύ πιθανό ότι δεν κατανοεί ακριβώς τι λέει και ότι απλά μιμείται κάτι που έχει ακούσει. Είναι όμως σημαντικό οι γονείς να αρχίσουν να ενημερώνουν έγκαιρα το παιδί τους για το σώμα και τις λειτουργίες του και να το βοηθήσουν να αναπτύξει μια υγιή εικόνα και σχέση με το σώμα του. Εσείς μπορείτε να την ρωτήσετε τι ακριβώς εννοεί όταν λέει ότι είναι χοντρή και τι σημαίνει αυτό… Μπορείτε επίσης να της μιλήσετε για το ανθρώπινο σώμα, ότι δηλαδή έχει διάφορα χαρακτηριστικά και διαστάσεις και αποτελείται από λίπος, νερό κλπ. Ότι το λίπος αποτελεί ένα φυσιολογικό συστατικό του ανθρώπινου σώματος, όπως είναι το τα κόκκαλα ή το δέρμα, και ότι χρειαζόμαστε λίπος στο σώμα μας προκειμένου να επιβιώσουμε. Και, βέβαια, τέλος, ότι το λίπος αλλά, πολλές φορές, και μερικά περιττά κιλά αποτελούν και αυτά μέρος της ζωής μας και είναι κάτι φυσιολογικό με το οποίο δεν χρειάζεται να τρομάζουμε.

Τα περισσότερα παιδιά, όταν πρόκειται να επισκεφτούν το γιατρό, νιώθουν άγχος προσμονής και φόβο. Συχνά μπορεί να νιώθουν και ενοχές, ότι δηλαδή έχουν κάνει κάτι κακό, και η επίσκεψη στο γιατρό εκλαμβάνεται ως «τιμωρία», ή ότι έχουν αρρωστήσει επειδή δεν ήταν καλά παιδιά, δεν έκαναν αυτό που έπρεπε κοκ. Κατά την προσμονή ή κατά τη διάρκεια της επίσκεψης επίσης φοβούνται τον αποχωρισμό από τους γονείς, ότι δηλαδή θα μείνουν μόνα τους με το γιατρό και οι γονείς θα περιμένουν στο χώρο αναμονής, ή ότι θα εξαφανιστούν κατά τη διάρκεια «μυστηριωδών» και τρομακτικών εξετάσεων. Φοβούνται επίσης τον πόνο, και κυρίως την ένεση. Φοβούνται επίσης το γιατρό και ερμηνεύουν με το δικό τους τρόπο τη συμπεριφορά του, για παράδειγμα τις απότομες κινήσεις του μπορεί να τις ερμηνεύουν ως απόρριψη και αντιπάθεια… Τέλος, φοβούνται το άγνωστο και ότι «συμβαίνει κάτι σοβαρό», πιο σοβαρό από ό, τι τους λένε οι γονείς τους, ότι θα μπουν στο νοσοκομείο και θα κάνουν χειρουργείο κοκ.

Όταν ένας έφηβος αλλάζει συμπεριφορά και αρχίζει να μιλά άσχημα και επιθετικά, σίγουρα πρέπει να σταθούμε σε αυτή την αλλαγή συμπεριφοράς του και να διερευνήσουμε τα αίτιά της. Θα πρέπει καταρχήν να εκτιμήσουμε αν είναι κάτι παροδικό ή αν η συμπεριφορά αυτή εμμένει και δεν αλλάζει. Οι έφηβοι συχνά πειραματίζονται με διάφορους ρόλους και συμπεριφορές προκειμένου να ανακαλύψουν τον εαυτό τους… Ένα δεύτερο σημαντικό στοιχείο είναι να αξιολογήσουμε το περιβάλλον του σχολείου καθώς επίσης και τις παρέες του που μπορεί να αιτιολογούν τη συμπεριφορά αυτή. Μπορεί να έχει κάνει μια νέα παρέα στην οποία όλοι εκφράζονται με αυτό τον τρόπο και ο ίδιος φοβάται να είναι διαφορετικός. Εάν κάτι από τα παραπάνω δεν ισχύει και η συμπεριφορά εμμένει, τότε σίγουρα θα πρέπει να δούμε γιατί κατά βάση είναι τόσο πολύ θυμωμένος και μιλάει με αυτό τον τρόπο. Μιλάνε και άλλοι μέσα στο σπίτι με αυτό τον τρόπο και απλά τους μιμείται; Υπάρχει στάση επικριτική και απορριπτική προς τον ίδιο που τον κάνει να νιώθει εγκλωβισμένος και ο μόνος τρόπος άμυνάς του είναι οι βρισιές και οι άσχημες χειρονομίες; Θα είναι πολύ βοηθητικό για τον έφηβο το να μπορέσουμε να κατανοήσουμε σε βάθος αλλά και παράλληλα να οριοθετήσουμε τη συμπεριφορά που ο ίδιος μπορεί να μην γνωρίζει ακριβώς πώς να σταματήσει.

Σε παιδιά προσχολικής ηλικίας συχνά αρέσει να δοκιμάζουν αυτή τη συμπεριφορά σαν μια προσπάθεια μίμησης των «μεγάλων» και σαν να θέλουν να νιώσουν όπως εκείνοι. Έτσι, επαναλαμβάνουν τα ονόματα που ακούν να φωνάζουν οι μεγάλοι μεταξύ τους και νιώθουν κι εκείνα «μεγάλα» και ισότιμα με αυτούς. Πολλές φορές, μάλιστα, χαμογελούν θριαμβευτικά όταν το κάνουν αυτό, σαν να έχουν καταφέρει να ξεγελάσουν κάποιον ή σαν να έχουν κάνει μια φάρσα. Πρόκειται για μια συμπεριφορά που αλλάζει καθώς το παιδί μεγαλώνει αλλά πολλοί γονείς ανησυχούν και στενοχωριούνται γι’ αυτό. Εάν πράγματι συμβαίνει αυτό, είναι καλό να μιλήσετε στο παιδί και να του εξηγήσετε γιατί θα θέλατε να έχετε το δικό σας ξεχωριστό «τίτλο» μέσα στην οικογένεια, της μαμάς ή του μπαμπά, που σας αρέσει πολύ και ότι μόνο εκεί μπορείτε να το έχετε αυτό. Αυτή η συζήτηση μπορεί να είναι μια καλή ευκαιρία για να του μιλήσετε και για άλλους παρόμοιους τίτλους , όπως της «θείας», της «νονάς» κ.ά. και για τη σημασία που έχουν.