Στη δραματοθεραπεία οι προβολικές τεχνικές χρησιμοποιούνται προκειμένου ο συμμετέχων να μπορέσει να προβάλλει πλευρές του εαυτού του σε αντικείμενα (ή καταστάσεις που αφορούν τα αντικείμενα), όπως είναι, για παράδειγμα, οι κούκλες, τα παιχνίδια, οι μάσκες, οι μαριονέτες, το μέικαπ κ.ά. Με αυτό τον τρόπο καταφέρνει και περνά στο χώρο του «φανταστικού» και του μύθου όπου το επίκεντρο της προσοχής δεν είναι πλέον στον ίδιο ως άτομο αλλά στην περσόνα ή το ρόλο που έχει πάρει μέσω της προβολής (είμαι «εγώ» αλλά, παράλληλα, «δεν είμαι κι εγώ»). Παράλληλα, με αυτό τον τρόπο επιτυγχάνεται στη δραματοθεραπεία η τεχνική της δραματουργικής απόστασης που είναι βασική και πολύ σημαντική όσον αφορά τη λειτουργία και αποτελεσματικότητα της δραματοθεραπείας.