Πολλές φορές συνειδητοποιούμε και αναρωτιόμαστε γιατί έχουμε καταλήξει να αντιδρούμε διαρκώς με ένα «όχι» σε κάτι που μας λέει το παιδί μας και είμαστε γενικότερα προδιατεθειμένοι αρνητικά, με ένα «δεν» να χρωματίζει την αντίδρασή μας σε καθετί που ζητά.
Σίγουρα, πολλές φορές η κούραση αποτελεί έναν σημαντικό ανασταλτικό παράγοντα στη διαμόρφωση μιας τέτοιας δυναμικής. Η φασαρία, ακόμα και οι πολλές συσσωρευμένες αταξίες μας έχουν κουράσει σε τέτοιο βαθμό που δεν έχουμε την ψυχραιμία να δούμε ότι καθετί που κάνει το παιδί μπορεί και να μην είναι αταξία, ανυπακοή κοκ. Μπορεί κάθε φορά το αίτημά του να είναι διαφορετικό αλλά δεν έχουμε πια τις δυνάμεις να το αξιολογήσουμε.
Σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να έχει δημιουργηθεί μια σχέση αντιπαλότητας και πείσματος μεταξύ γονέα και παιδιού και το «όχι» να αποτελεί έναν ρυθμιστικό παράγοντα της ανταγωνιστικής αυτής σχέσης. Τέλος, ο γονιός μπορεί να έχει δεχτεί ο ίδιος πολλή κριτική ως παιδί και ο θυμός και η αρνητική του διάθεση να μεταφέρονται τώρα στο παιδί που του θυμίζει τα δικά του βιώματα.
Σε κάθε περίπτωση χρειάζεται καταρχήν χρόνος στο γονέα για να ανακτήσει τις δυνάμεις του και να μπορέσει να δει πιο καθαρά τη δυναμική που εξελίσσεται. Είναι γεγονός ότι το παιδί δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει τους βαθύτερους ψυχολογικούς λόγους που μας κάνουν να του λέμε συνέχεια «όχι» και εισπράττει κάτι αρνητικό για τον εαυτό του με την αρνητική μας διάθεση. Επίσης, δεν είναι χρήσιμο να μαθαίνει ότι πρέπει διαρκώς να υπακούει χωρίς να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες. Αν μπορέσουμε να δώσουμε χρόνο στον εαυτό μας για να ξεκουραστούμε και να ηρεμήσουμε θα μπορέσουμε να δούμε πιο καθαρά τη δυναμική που αναπτύσσεται και να αλλάξουμε τη ροή της…