Είναι φυσικό κάθε γονιός να κουράζεται από τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες και η υπομονή του να εξαντλείται φωνάζοντας στα παιδιά για να επιβάλλει κάτι. Δυσκολίες παρουσιάζονται όταν οι φωνές τείνουν να γίνουν ο μοναδικός δίαυλος επικοινωνίας και διαπαιδαγώγησης για το παιδί. Δυστυχώς, ξεσπώντας διαρκώς με φωνές διαρρηγνύονται οι γέφυρες επικοινωνίας γιατί το παιδί αρχίζει να εστιάζει στο συναίσθημα της ταραχής και του φόβου που νιώθει και όχι στο περιεχόμενο του μηνύματος της διαπαιδαγώγησης. Έρευνες υποδεικνύουν ότι όταν ένα παιδί συνευρεθεί με έναν ενήλικα που είναι θυμωμένος και φωνάζει, εστιάζει στο να μην τον θυμώσει περισσότερο. Όπως αντιλαμβανόμαστε, αυτό δεν σημαίνει ότι το παιδί μαθαίνει να σέβεται ή να ακούει περισσότερο, απλά προσπαθεί να αποφύγει την ταραχή και το φόβο. Δεν σταματά επειδή κατάλαβε το λάθος του αλλά επειδή τρόμαξε με τις φωνές και το θυμό που ένιωσε. Επίσης, έτσι δεν διασφαλίζεται ότι δεν θα επαναλάβει την αταξία και στο μέλλον. Παράλληλα, τα παιδιά που μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον όπου επικρατούν οι φωνές νιώθουν ανασφάλεια και ότι η αγάπη δεν είναι σίγουρη και διασφαλισμένη. Με αυτό τον τρόπο δε μαθαίνουν κι εκείνα να λειτουργούν με ένταση και να αντιδρούν με θυμό και φωνές στην αλληλεπίδραση με τους άλλους γύρω τους.