Στην παραλία νιώθει κανείς διαφορετικά με τον εαυτό του αλλά και με τους άλλους γύρω του. Πιο χαλαρά, πιο ελεύθερα, μιλά στον ενικό στους διπλανούς του σαν να ήταν φίλοι από χρόνια. Οι σχέσεις ισχύος μεταβάλλονται. Δεν έχει πια σημασία το επάγγελμα, η κοινωνική θέση, το εισόδημα. Οι αξίες που οδηγούν σε κοινωνική αναγνώριση είναι πολύ διαφορετικές από της καθημερινότητας.
Η παραλία έχει και τους δικούς της άγραφους νόμους. Ο καθένας έχει στη διάθεσή του έναν «προσωπικό χώρο» στον οποίο λειτουργεί ανεξάρτητα, ενώ παράλληλα ελέγχει αλλά και ελέγχεται από τους «γείτονες», τα άτομα στις διπλανές ξαπλώστρες ή ομπρέλες. Όλοι αισθάνονται μέλη ενός ευρύτερου συνόλου που οριοθετείται από τις ομπρέλες, τις ψάθες κλπ. της συγκεκριμένης παραλίας. Οι ψάθες, μάλιστα, μιλούν από μόνες του! Εύκολα διακρίνει κανείς τη σχέση που υφίσταται μεταξύ δύο ή περισσότερων λουομένων από την απόσταση που χωρίζει τις ψάθες ή τις ομπρέλες τους.
Και, βέβαια, στην παραλία μπορεί κανείς να κοιτάζει ανηλεώς τους άλλους γύρω του αλλά και να τον κοιτάζουν επίσης. Ο χώρος θεωρείται «ουδέτερος» και η άμεση οπτική επαφή όχι μόνο δεν παρεξηγείται αλλά και αποτελεί μέρος των κανόνων του συγκεκριμένου χώρου. Ο καθένας κάθεται όπως θέλει, ντύνεται ή γδύνεται με όποιον τρόπο θέλει, κάτι το οποίο δεν επιτρέπεται εύκολα σε οποιοδήποτε άλλο κοινωνικό πλαίσιο. Κάποιοι περιορισμοί βέβαια πάντα υπεισέρχονται γιατί, ακόμη και στην παραλία, δεν μπορεί κανείς να κοιτά επίμονα οποιοδήποτε σημείο του σώματος των άλλων.
Το κλίμα αυτό είναι βέβαια διεγερτικό, για αυτό και η σεξουαλική ελευθεριότητα και ο ερωτισμός είναι πάντα πολύ πιο ελεύθερα στην παραλία. Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που απειλούνται από αυτή την εξωστρέφεια που επιβάλλει η παραλία και τη βιώνουν ως «εισβολή». Τελικά, όμως, πάντα οι άνθρωποι με κοινά ενδιαφέροντα και επιθυμίες καταλήγουν να συχνάζουν στις ίδιες παραλίες. Κάθε παραλία έχει τη φιλοσοφία της…