Από τη βικτοριανή Αλίκη του Lewis Carrol ή τη Γουέντι, σύντροφο του Πίτερ Παν στο μυθιστόρημα του James Mathew Barrie, μέχρι τη σύγχρονη «άψογη Ισαβέλλα» του Tony Ross, το μοντέλο του παιδιού που μεγάλωσε νωρίς φαίνεται να επαναλαμβάνεται στην παγκόσμια λογοτεχνία. Τόσο κλασικοί ήρωες, που συντρόφεψαν εκατομμύρια ανθρώπους στο δικό τους ταξίδι προς την ενηλικίωση κι έρχονται να εκδραματίσουν, ο καθένας με το δικό του τρόπο, το τόσο συχνό παιχνίδι ακροβασίας ανάμεσα στο μικρό και το μεγάλο… Από τη χώρα των Λιλιπούτειων στη χώρα των Γιγάντων· και πίσω ξανά… Σαν να πρόκειται για ανθρώπους – “πτυσσόμενα τηλεσκόπια”, όπως χαρακτηριστικά λέει η Αλίκη!
Η «Βέρα», η «Ινώ», ο «Στέλιος», η «Ελπίδα», η «Μαριαλένα» δεν είναι χάρτινοι ήρωες του Carrol, του Ross ή του Barrie. Είναι παιδιά απόντων σωματικά ή συναισθηματικά γονιών, οι οποίοι, λόγω των συναισθηματικών τους ελλειμμάτων, διάλεξαν να ταξιδέψουν στη δική τους Χώρα του Ποτέ Ποτέ εναποθέτοντας τις ευθύνες τους στις πλάτες των παιδιών τους. Το ερώτημα είναι αν μπορεί η Παιγνιοθεραπεία, χρησιμοποιώντας το φυσικό τρόπο έκφρασης κάθε παιδιού, το παιχνίδι, να διευκολύνει τα συγκεκριμένα παιδιά να εκφράσουν τα συναισθήματά τους και να επιτρέψουν στον εαυτό τους να «ξαναγίνουν παιδιά».
Το βιβλίο απευθύνεται σε ψυχοθεραπευτές, και γενικότερα σε εργαζόμενους σε φορείς ψυχικής υγείας, εκπαιδευτικούς, γονείς, αλλά και σε όποιον αισθάνεται ότι ο ίδιος παρασύρθηκε πρόωρα στην ενηλικίωση…