Η ανάπτυξη της δημιουργικότητας αποτελούσε πάντα μια σαφή θεραπευτική οδό για άτομα που πάσχουν από σοβαρά ψυχικά νοσήματα. Η οδός αυτή κινητοποιεί άμεσα τον ψυχικά πάσχοντα γιατί, κυρίως, ασχολείται με το υγιές και λειτουργικό κομμάτι του εαυτού του. Στο πλαίσιο αυτό και στην παρούσα ερευνητική εργασία μελετήθηκε η θεραπευτική επίδραση της δημιουργικής γραφής στα πλαίσια της ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης: εάν και κατά πόσο η δημιουργική γραφή μπορεί να βοηθήσει άτομα πάσχοντα από σοβαρά ψυχικά νοσήματα. Τρία θεωρητικά μοντέλα προτάθηκαν και διερευνήθηκαν: η θεωρία της αφήγησης (narrative theory) που υποστηρίζει πως η γραφή μπορεί να προωθήσει την ανάπτυξη και εξέλιξη μιας πιο ισχυρής προσωπικότητας. Η λακανική θεωρία που επεξηγεί πώς η γραφή μπορεί να αναπληρώσει, ή ακόμη και να επαναφέρει πλήρως μια διάρρηξη της συμβολικής λειτουργικότητας του ατόμου. Και, τέλος, η προσέγγιση της γνωστικής αποκατάστασης (cognitive remediation (CR) ) που παρέχει ένα θεωρητικό πλαίσιο κατανόησης για το πώς η γραφή βοηθά στην αποκατάσταση δυσλειτουργικοτήτων γνωστικό επίπεδο.
Τα προαναφερθέντα θεωρητικά μοντέλα δεν αποκλείουν το ένα το άλλο και, όπως αναφέρεται, δεν ωφελεί να εντοπίσουμε ή να ερμηνεύσουμε ποιο έχει τη μεγαλύτερη επεξηγηματική δύναμη. Παρόλα αυτά, στη συγκεκριμένη έρευνα παρατηρήθηκε ότι ενώ υπάρχουν ενδείξεις, κυρίως όσον αφορά την προσέγγιση της αφήγησης και της γνωστικής αποκατάστασης, δεν αποδεικνύεται μια άμεση συσχέτιση μεταξύ δημιουργικής γραφής και θεραπευτικής διαδικασίας για τα άτομα που πάσχουν από σοβαρά ψυχικά νοσήματα. Προτείνεται επόμενες ερευνητικές μελέτες να εστιάσουν περισσότερο στο ερώτημα του αν η θεραπευτική αξία της δημιουργικής γραφής έγκειται περισσότερο στη διαδικασία και τις τεχνικές της και λιγότερο στην προσωπική έκφραση. Συνοψίζοντας, είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι η δημιουργική γραφή δεν έχει χρησιμοποιηθεί όσο θα έπρεπε στα πλαίσια της ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης.