Ο παππούς και η γιαγιά μπορούν να ανακουφίσουν τον έφηβο με τον πιο χαλαρό, φιλικό τρόπο που τους επιτρέπει ο ρόλος τους παρέχοντας μια γνώμη ή συμβουλή που ο ίδιος ο έφηβος δεν νιώθει υποχρεωμένος να ακολουθήσει -αφού δεν του το λένε οι γονείς του -αλλά παράλληλα ακούει και εισπράττει ως μια κατεύθυνση/ βοήθεια. Παράλληλα, πολλές φορές συμβαίνει στους παππούδες και στις γιαγιάδες να επιτρέπονται πιο εύκολα τα χάδια και η σωματική επαφή γενικότερα, στοιχείο το οποίο επίσης «κανακεύει» τον έφηβο που μπορεί, έστω και για λίγο, με αυτό τον τρόπο και τα χατίρια που του επιτρέπονται, να παραμείνει παιδί, χωρίς φόβους και υποχρεώσεις για το μέλλον. Οι παππούδες μπορούν επίσης να αποτελέσουν ένα καταφύγιο για τον έφηβο, ιδιαίτερα όταν υπάρχουν συγκρουσιακές σχέσεις με τους γονείς. Είναι σημαντικό ο λόγος τους να μην ακούγεται στα αυτιά των εφήβων ως «κήρυγμα» γιατί παράλληλα και οι ίδιοι θέλουν να νιώσουν ότι οι ενήλικες τους εμπιστεύονται. Οι παππούδες επίσης μπορούν να αποτελέσουν ένα βασικό κρίκο για τη σύνθεση της προσωπικής ιστορίας του εφήβου και της οικογένειάς του παραθέτοντας εμπειρίες και πληροφορίες που συνδέουν και συνθέτουν την ιστορία και την ταυτότητά τους. Τέλος, είναι σημαντικό να τους λένε για τα λάθη τους και τις εμπειρίες τους σχετικά με αυτά για να μπορούν να παραδειγματιστούν κατά κάποιο τρόπο και να μην τα επαναλάβουν.