Το ανά χείρας βιβλίο του Πατρίκ Αβράν είναι ένα έργο διαλόγου μεταξύ ψυχαναλυτικής πρακτικής και θεωρίας με παιδιά και εφήβους. Η δημοσιοποίηση των περιπτώσεων, η έκθεση της αναλυτικής εργασίας στην κριτική και τα σχόλια του κοινού γίνονται με τέτοιο τρόπο, ώστε ο αναγνώστης αισθάνεται ότι ο συγγραφέας σκέπτεται συνέχεια τους αναλυόμενους με παρούσα στον νου του τη διάκριση ατόμου και υποκειμένου. […] Το παιδί που υποφέρει από συμπτώματα, εμπόδια στο να μπορέσει να αναπτυχθεί σύμφωνα με την “εν δυνάμει ενέργειά του”, μπορεί να υποκειμενοποιήσει τα συμπτώματα αυτά, εάν ο αναλυτής του απευθυνθεί σε ένα ορισμένο πλαίσιο τοποθετημένο εξαρχής έξω από το “κείμενο” των στερεοτύπων-φορέων της προσδοκίας του φαντασιακού άλλου, που ενσαρκώνουν κατά κανόνα οι γονείς αλλά και το σχολείο ή οι ειδικοί της παιδικής ηλικίας. Προκειμένου η ανάλυση του παιδιού και του εφήβου να έχει πρόσβαση σε αυτό το μυστήριο όπου φύεται το σύμπτωμα, μυστήριο που βρίσκεται όχι μέσα στο παιδί, ούτε μέσα στους γονείς, αλλά στον ενδιάμεσο χώρο όπου υφαίνεται η κατιούσα γενεαλογική σχέση, η σχέση του γονιού προς το παιδί και η σχέση των γονέων με τις προηγούμενες γενεές, δεν υπάρχει αυστηρό πρωτόκολλο, η τεχνική -η τέχνη- πρέπει να είναι πολύ εύπλαστη, το πλαίσιο εύκαμπτο, η επινόηση πάντα ενεργή.