Οι «ιστορίες» αποτελούν μια βασική τεχνική προβολής/ ταύτισης στη δραματοθεραπεία και η θεραπευτική εργασία με αυτές μπορεί να πάρει διάφορες μορφές: αφήγηση, δημιουργία, δραματοποίηση ιστορίας κ.ά. Η χρήση τους στο θεραπευτικό πλαίσιο παρέχει καταρχάς τη δυνατότητα συναισθηματικής εκφόρτισης, καλλιεργεί την ενσυναίσθηση, διεγείρει τη φαντασία, δημιουργεί εικόνες μέσα από την ενδοψυχική διεργασία και, σε κάθε περίπτωση, αποτελεί μια γέφυρα μεταξύ των ηρώων της ιστορίας και του αρχετυπικού υλικού που φέρουν και του ασυνείδητου υλικού του συμμετέχοντα. Ιδιαίτερα στα παιδιά, στα οποία η λεκτική έκφραση δεν είναι ακόμη άμεσα ανεπτυγμένη, οι αμυντικές διεργασίες μπορούν πολύ πιο άμεσα να δουλευτούν μέσα από το υλικό ταύτισης των ιστοριών και τους διάφορους συμβολισμούς τους. Έτσι, στη δραματοθεραπευτική εργασία με τις «ιστορίες» ενυπάρχει η δυνατότητα της δραματουργικής απόστασης και ο συμμετέχων μπορεί να ταυτιστεί με τον ήρωα της ιστορίας ή και να δημιουργήσει το δικό του ήρωα και με αυτό τον τρόπο να μπορέσει να επεξεργαστεί υλικό το οποίο, υπό άλλες συνθήκες, θα του δημιουργούσε σημαντικές αντιστάσεις. Η Sue Jennings (1990) αναφέρει χαρακτηριστικά ότι «όσο πιο κοντά δουλεύουμε θεραπευτικά στην προσωπική ζωή του ατόμου… τόσο περισσότερους περιορισμούς θέτουμε στη διερεύνηση της ιστορίας της ζωής τους. Όσο μεγαλύτερη δραματουργική απόσταση δημιουργούμε τόσο περισσότερες θεραπευτικές επιλογές έχουμε στη διάθεσή μας».