Ένα άτομο που βρίσκεται σε μια διευθυντική θέση εργασίας αποτελεί ουσιαστικά έναν αρχηγό μιας ομάδας ανθρώπων. Ο αρχηγός μιας ομάδας θα πρέπει να έχει αίσθηση ομαδικότητας, να γνωρίζει εις βάθος τα μέλη της ομάδας του έτσι ώστε να μπορεί να τους αναθέτει εργασίες, να τους καθοδηγεί και να τους συντονίζει. Παράλληλα, θα πρέπει να είναι σε θέση να συναισθάνεται τη θέση και τις ανάγκες των μελών της ομάδας του έτσι ώστε να πατά σε “γνώριμο” έδαφος αλλά και τα μέλη της ομάδας να νιώθουν ότι αναγνωρίζονται οι ανάγκες τους, ότι υπάρχει ασφάλεια και έτσι να είναι και οι ίδιοι πιο αποδοτικοί στην εργασία τους.

Ως αρχηγός της ομάδας θα πρέπει να αναλαμβάνει ευθύνες, να αναγνωρίζει τα λάθη του και να βγαίνει μπροστά σε περίπτωση λάθους έτσι ώστε τα μέλη της ομάδας να αισθάνονται ασφάλεια και εμπιστοσύνη. Να αναγνωρίζει τη συνεισφορά του κάθε μέλους της ομάδας που διοικεί και να επιβραβεύει τα επιτεύγματα κάθε υπαλλήλου. Σε επιτυχίες να προβάλλει το σύνολο των μελών της ομάδας και όχι τον εαυτό του.

Είναι λοιπόν σημαντικό να τονιστεί ότι ένα άτομο με ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας δύσκολα μπορεί να ανταποκριθεί στα προαναφερθέντα καθώς η μεγάλη ανάγκη του, σχεδόν η “αβυσσαλέα πείνα” του, για προσωπική αναγνώριση και προβολή τον “τυφλώνουν” κυριολεκτικά στην αναγνώριση των αναγκών των άλλων αλλά και στο να μπορεί καν να δει αυτό που κάνει ως ομαδική εργασία. Έτσι, οι υπάλληλοι νιώθουν ότι οι ανάγκες τους παραμελούνται καθημερινά, κυρίως δε ότι “χρησιμοποιούνται” ως πιόνια στην πορεία επιτυχίας του αφεντικού τους! ‘Σαν να μην τους βλέπει κανείς” στο χώρο της εργασίας τους… σαν να μην υπάρχουν…

Όπως αντιλαμβανόμαστε είναι δύσκολο για έναν εργαζόμενο να επιβιώσει ψυχικά και να είναι παραγωγικός για μεγάλο χρονικό διάστημα σε ένα τέτοιο αντι-ομαδικό και αντι-παραγωγικό ουσιαστικά περιβάλλον. Παράλληλα, σίγουρα δεν μπορεί κανείς και να αλλάξει το αφεντικό του ή ολόκληρη την εταιρεία… Μπορεί βέβαια, και ενώ παραμένει σε αυτή τη θέση εργασίας να προσπαθήσει:

– Να θωρακίσει περισσότερο τον εαυτό του. Να έχει πάντα στο μυαλό του ότι οι προσβολές ή οι φωνές και η επιθετικότητα των άλλων έχουν να κάνουν με τη δική τους χαμηλή αυτοεκτίμηση και επιθετικότητα και δεν αφορούν τον ίδιο προσωπικά. Με άλλα λόγια ότι αποτελούν προβολή της χαμηλής αυτοεκτίμησης των άλλων.

– Να θέτει όρια τα οποία δεν επιτρέπει να παραβιαστούν. Εδώ μπορεί να αντιπαραθέσει κανείς ότι όταν κάποιος έχει ανάγκη την εργασία ή φοβάται για πιθανή απόλυση πώς μπορεί να τηρεί πάντα τα όριά του; Σίγουρα είναι πολύ δύσκολο, απλά είναι και μάταιο να αφήνει κανείς έρμαιο τον εαυτό του σε όλη αυτή την επιθετικότητα που θα τον βλάψει και είναι καταστροφική. Και είναι προτιμότερο να δρομολογήσει σιγά σιγά την αποχώρησή του …

Τέλος, είναι σημαντικό να υπενθυμίζει στον εαυτό του ότι έχει έρθει σε έναν συγκεκριμένο χώρο για να εργαστεί και όχι σε “εμπόλεμη ζώνη”. Άρα το φυσιολογικό είναι να νιώθει καλά στον χώρο εργασίας του και ήρεμα για να μπορεί να αποδώσει καλά και με τον εαυτό του. Να θέλει να πάει στην εργασία του και να φεύγει κουρασμένος αλλά με μια αίσθηση ότι ανήκει σε μια ομάδα ανθρώπων που συνεργάζονται και τον υποστηρίζουν. Εάν η κάθε μέρα εκκίνησης για την εργασία αποπνέει την αίσθηση μιας “χαμένης μάχης” τότε κάποιες σοβαρές δυσλειτουργίες συμβαίνουν στο χώρο εργασίας του και όχι στον ίδιο, τις οποίες βέβαια θα πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψη του.