Το παρόν έργο έχει ως αντικείμενο τους πολυανθρωποκτόνους (serial killers και mass murderers), θέμα το οποίο προκαλεί έντονη συγκινησιακή φόρτιση και αντιδράσεις στην κοινή γνώμη. Ο συγγραφέας, μέσα από μια αυστηρά δομημένη επιστημονική έρευνα, παρουσιάζει και αναλύει το φαινόμενο και τις γνωστές περιπτώσεις που επελέγησαν με τρόπο που κρατά το ενδιαφέρον του αναγνώστη ιδιαίτερα ζωντανό από την αρχή μέχρι το τέλος.

Στην αρχή του έργου ο συγγραφέας παρουσιάζει τις διαστάσεις των ανθρωποκτόνων κατ’ εξακολούθηση και κατά συρροή από τη διεθνή εμπειρία, αναφέρει τις πηγές του και τις ερευνητικές προσπάθειες προσέγγισής τους, προχωρεί σε ορισμούς των σχετικών εννοιών, στις τυπολογίες των ανθρωποκτόνων, στα είδη των ανθρωποκτονιών και σε ειδικές περιπτώσεις δραστών. Στη συνέχεια, ο συγγραφέας μελετά τους Έλληνες ανθρωποκτόνους κατ’ εξακολούθηση – serial killers (π.χ. Κυριάκος Παπαχρόνης, Κατσούλας – Δημητροκάλλης – οι σατανιστές της Παλλήνης κ.ά.) και καταλήγει σε συμπεράσματα αναφορικά με την προσωπικότητα των δραστών, το modus operandi, το σύστημα ποινικής δικαιοσύνης, τις εγκληματολογικές στατιστικές και τη θυματολογική σκοπιά.

Ακολούθως, εξετάζονται οι Έλληνες ανθρωποκτόνοι κατά συρροή – mass murderers (π.χ. Βασίλης Λυμπέρης, Θεόφιλος Σεχίδης κ.ά.) και εξάγονται επίσης συμπεράσματα για την προσωπικότητα των δραστών, το modus operandi και τους παράγοντες εγκληματογένεσης. Στο τελευταίο κεφάλαιο του έργου αναλύεται ο πολλαπλός ανθρωποκτόνος ως πολιτισμικό μόρφωμα (στην τέχνη, στη λαϊκή μυθολογία) και εξετάζονται αποτελεσματικότερες πολιτικές πρόληψης. Το έργο ολοκληρώνεται με την παράθεση των τελικών συμπερασμάτων του συγγραφέα, την παράθεση πλούσιας βιβλιογραφίας (ελληνικής και ξενόγλωσσης) καθώς και αλφαβητικό ευρετήριο.

Μια εξαιρετική ιστορία για τη ζωή, τους κρυμμένους φόβους που μας παραλύουν και την επιθυμία μας για ελευθερία. Για το πόσο αναγκαίο αλλά και μεγαλειώδες είναι να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, να τρυπώσουμε στο παρελθόν, να καταλάβουμε ποιοι είμαστε κι από πού ερχόμαστε, ώστε να μάθουμε πού πάμε. Ένα παραμύθι που μαγεύει με την απλότητά του όλες τις ηλικίες των αναγνωστών και μιλάει στην καρδιά μας, με τρόπο αλληγορικό, για όσα τελειώνουν και για το διαρκές ξεκίνημα της ζωής. Για όλες τις πιθανότητες, για κάθε αρχή και για κάθε τέλος. Και το σπουδαιότερο, μας βοηθάει να ζούμε τη ζωή… ως το τέλος!

Ένα διηλικιακό βιβλίο που δανείζεται τη βασική αφηγηματική φόρμα, τους χαρακτήρες (πρίγκιπας, πριγκίπισσα, δράκος, μάγισσα) και την απλότητα του παραμυθιού για να μιλήσει σε όλους και να φιλοσοφήσει για τον απαράβατο νόμο της ζωής, την αέναη συνέχειά της και το τέλος της, την αυτογνωσία και τη στάση μας στα πράγματα. Ο Οντίν Ντουπεϊρόν, με ευφυΐα και συγγραφικό ταλέντο, ανατρέπει τους στερεοτυπικούς ήρωες και τα πεπραγμένα τους, τοποθετώντας τους μέσα σε ένα ευρηματικό περιβάλλον: ο συγγραφέας-αφηγητής της ιστορίας συνομιλεί με τα δημιουργήματα-ήρωές του και τους παραχωρεί την αυτονομία ώστε να διαμορφώσουν οι ίδιοι την ιστορία, γεγονός που κάνει την ανάγνωση ακόμη πιο ενδιαφέρουσα. Διαβάζοντάς το, ο αναγνώστης άλλοτε χαμογελά, άλλοτε συγκινείται, αρκετές φορές αναγνωρίζει τον εαυτό του, προβληματίζεται και διδάσκεται από ένα ιδιαίτερο βιβλίο που, ακολουθώντας τα χνάρια του Μικρού Πρίγκιπα, αγαπήθηκε για τη βαθιά αλήθεια του.

“Και το παραμύθι δεν τελείωσε” εκδόθηκε για πρώτη φορά το 2001 στο Μεξικό και σε λιγότερο από δύο χρόνια έγινε bestseller, περνώντας από χέρι σε χέρι, από στόμα σε στόμα. Το βιβλίο έχει διαβαστεί και ξαναδιαβαστεί, έχει χαριστεί, δανειστεί και προταθεί από αναγνώστες όλων των ηλικιών, όλων των κατηγοριών, διαφορετικών θρησκειών, προτιμήσεων και χωρών, γιατί άγγιξε βαθιά την καρδιά και τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων.

“Ψυχόσωμα, ένας νεολογισμός που προτείνω για να αναδείξω με μία συμπαγή λέξη ότι τίποτε δεν χωρίζει το σώμα από την ψυχή. Ένας τρόπος για να τονίσω γλωσσικά τη μονιστική πεποίθησή μου ως προς τη φύση της ψυχοσωματικής ενότητας. Για να πω ότι σε οντολογικό επίπεδο δεν υπάρχει παρά το βιολογικό σώμα, μέρος του οποίου προβάλλεται ως χωριστή οντότητα και το αποκαλούμε ψυχή. Για να παραδεχτώ ότι στον άνθρωπο, από την έναρξη των διαδικασιών σκέψης σχετικά με το “είναι” του μέχρι σήμερα, είναι αδύνατο να βιώνει διαρκώς την υπόστασή του με όρους σωματικής περατότητας. Για τον λόγο αυτό δημιούργησε το θεολογικό και φιλοσοφικό τέχνασμα του δυϊσμού. Χάρη σ’ αυτό μιλά σαν το σώμα και η ψυχή να είναι δύο φυσικές οντότητες, ενώ δεν είναι παρά δύο λειτουργικές οντότητες, απαραίτητες για να μπορεί ο άνθρωπος να σκέφτεται ως να είναι αυτός που ελέγχει την υπόστασή του, ως να είναι ευρύτερος, άπειρος, ίσως και αθάνατος έναντι του περιορισμένου και θνητού σώματός του.”

Η ανάγνωση είναι μια περιπέτεια, που αφορά το κείμενο, τον αναγνώστη και το συγγραφέα, με αβέβαια κάθε φορά έκβαση, και γι’ αυτό συναρπαστική. Πώς διαβάζουμε, ερμηνεύουμε ένα κείμενο και τι τελικά κατανοούμε απ’ αυτό; Υπάρχει ένα κείμενο και ένα αντικειμενικό “νόημα” ίδιο για κάθε αναγνώστη ή ο καθένας χτίζει το δικό του, και τελικά γίνεται ένα είδος συνδημιουργού; Τι σχέση έχει ένα κείμενο με τον ψυχικό κόσμο και το ασυνείδητο, και πώς εμπλέκεται και κινητοποιείται ο αναγνώστης όταν έρχεται σε επαφή μαζί του;
Η ψυχαναλυτική θεωρία και μέθοδος φιλοδοξεί να απαντήσει στα παραπάνω ερωτήματα, διότι δεν εξαντλείται μόνο στην κλινική, θεραπευτική της διάσταση, αλλά αποτελεί ένα εξαιρετικό όχημα προσβάσεως στο συγκλονιστικό κόσμο της Τέχνης και ειδικότερα της λογοτεχνικής δημιουργίας. Εάν εφαρμοστεί με τις κατάλληλες προϋποθέσεις, μπορεί να λειτουργήσει σαν ένα επιπλέον φως, αποκαλύπτοντας άδηλες διαστάσεις ενός λογοτεχνήματος. Η ψυχαναλυτική ερμηνεία εμπλουτίζει έτσι τη δυνατότητα του αναγνώστη να αποκτήσει πρόσβαση σε αυτές και, ανεπαισθήτως, σε περιοχές του δικού του ψυχικού σύμπαντος, μεγαλώνοντας ταυτοχρόνως την απόλαυσή του.