Το όνειρο αναπαριστά μια μοναδική κατάσταση συνείδησης, η οποία δημιουργείται ως κλειστό κύκλωμα, αποσπασμένο από το περιβάλλον. Το όνειρο χαρακτηρίζεται κυρίως από ζωντανές οπτικές εικόνες, που ουσιαστικά αποτελούν ψευδαισθήσεις. Οι ψευδαισθήσεις, ωστόσο, αποτελούν χαρακτηριστικό σύμπτωμα ψυχικής νόσου.
Όλοι μας ονειρευόμαστε, όλοι μας έχουμε κατά τη διάρκεια του ονείρου ψευδαισθήσεις, αλλά δεν είμαστε ψυχικά ασθενείς. Το βιβλίο απευθύνεται στους ιατρούς (ιδιαίτερα στους ψυχιάτρους και τους νευρολόγους), τους ψυχολόγους και τους βιολόγους. Επίσης, απευθύνεται σε καλλιτέχνες οι οποίοι επιθυμούν διακαώς να κατανοήσουν την ανθρώπινη κατάσταση και να την εκφράσουν μέσα από τις δημιουργίες τους. Κυρίως δε, απευθύνεται στον μέσο πεπαιδευμένο αναγνώστη, καθώς ο ύπνος και το όνειρο αποτελούν σημαντικές συμπεριφορές όλων.

Το ανά χείρας βιβλίο του Πατρίκ Αβράν είναι ένα έργο διαλόγου μεταξύ ψυχαναλυτικής πρακτικής και θεωρίας με παιδιά και εφήβους. Η δημοσιοποίηση των περιπτώσεων, η έκθεση της αναλυτικής εργασίας στην κριτική και τα σχόλια του κοινού γίνονται με τέτοιο τρόπο, ώστε ο αναγνώστης αισθάνεται ότι ο συγγραφέας σκέπτεται συνέχεια τους αναλυόμενους με παρούσα στον νου του τη διάκριση ατόμου και υποκειμένου. […] Το παιδί που υποφέρει από συμπτώματα, εμπόδια στο να μπορέσει να αναπτυχθεί σύμφωνα με την “εν δυνάμει ενέργειά του”, μπορεί να υποκειμενοποιήσει τα συμπτώματα αυτά, εάν ο αναλυτής του απευθυνθεί σε ένα ορισμένο πλαίσιο τοποθετημένο εξαρχής έξω από το “κείμενο” των στερεοτύπων-φορέων της προσδοκίας του φαντασιακού άλλου, που ενσαρκώνουν κατά κανόνα οι γονείς αλλά και το σχολείο ή οι ειδικοί της παιδικής ηλικίας. Προκειμένου η ανάλυση του παιδιού και του εφήβου να έχει πρόσβαση σε αυτό το μυστήριο όπου φύεται το σύμπτωμα, μυστήριο που βρίσκεται όχι μέσα στο παιδί, ούτε μέσα στους γονείς, αλλά στον ενδιάμεσο χώρο όπου υφαίνεται η κατιούσα γενεαλογική σχέση, η σχέση του γονιού προς το παιδί και η σχέση των γονέων με τις προηγούμενες γενεές, δεν υπάρχει αυστηρό πρωτόκολλο, η τεχνική -η τέχνη- πρέπει να είναι πολύ εύπλαστη, το πλαίσιο εύκαμπτο, η επινόηση πάντα ενεργή.

Είναι τελικά καταδικασμένοι οι σύζυγοι να ζουν χωρίς συναισθηματική και σεξουαλική ικανοποίηση; Ήταν η επιλογή για τον γάμο τους λανθασμένη ή μήπως κάποιοι άλλοι παράγοντες, που σχετίζονται με την αλληλεπίδρασή τους, τον οδήγησαν στον μαρασμό; Είναι οι δυσκολίες τους αναστρέψιμες μέσα από τη θεραπεία ζεύγους; Τα ζευγάρια, που όλο και περισσότερο έρχονται αντιμέτωπα με τα εγγενή διλήμματα της σχέσης τους, απευθύνονται στον ψυχοθεραπευτή, προσπαθώντας να διερευνήσουν τους λόγους που ο παλιός ενθουσιασμός έχει δώσει τη θέση του σε παράπονα, θυμό, οδύνη, ρουτίνα και αδιέξοδο. Τρεις διαφορετικές σχολές ψυχοθεραπείας, η ψυχαναλυτική, η συμπεριφορική και η συστημική, προσπαθούν να εξηγήσουν –κάθε μια με τα δικά της θεωρητικά εργαλεία– τη δυσλειτουργία του ζεύγους και να προτείνουν ψυχοθεραπευτικές παρεμβάσεις. Τρεις διαφορετικές οπτικές για τους λόγους της συζυγικής δυσαρμονίας και τους τρόπους που αυτή μπορεί να αντιμετωπιστεί. Eκτός όμως από την παράθεση των θεωρητικών προσεγγίσεων και της κλινικής τους εμπειρίας, οι τρεις σχολές προχωρούν και σε ένα σχολιασμό μεταξύ τους, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για να βαθύνει ο διάλογος ανάμεσα σε ψυχοθεραπευτές διαφορετικών κατευθύνσεων. Μήπως τελικά (όπως τα ζευγάρια και οι άνθρωποι), εκτός από διαφορετικές, οι τρεις σχολές θεραπείας ζεύγους, η ψυχαναλυτική, η συμπεριφορική και η συστημική, είναι και συμπληρωματικές;

Μετά την κατάκτηση της θεωρητικής γνώσης παραμένει το κενό της κλινικής εμπειρίας. Το παρόν εγχειρίδιο επιχειρεί να γεφυρώσει αυτή την απόσταση εστιάζοντας στην κλινική πρακτική που αφορά, συγκεκριμένα, τον τομέα της ψυχικής υγείας. Προσφέρει γνώσεις σε θέματα ψυχοπαθολογίας και ψυχικών διαταραχών, ψυχοφαρμακολογίας, νευροψυχολογίας και ψυχολογίας υγείας. Βοηθά τον σπουδαστή του αντικειμένου να αποσαφηνίσει τις έννοιες του επείγοντος και του επικίνδυνου (διαχείριση κρίσεων, επιθετικός ασθενής, αυτοκτονία, ακούσια νοσηλεία κτλ.), να κατανοήσει τον κόσμο του παιδιού που υποφέρει (θέματα παιδοψυχολογίας), να αφουγκραστεί τις ανησυχίες της οικογένειας και να περιπλανηθεί στα μονοπάτια της δικαστικής ψυχολογίας (έγκλημα, το σύστημα της φυλακής κτλ.). Το έργο είναι συλλογικό και για την ολοκλήρωσή του συνεργάστηκαν ψυχίατροι, ψυχολόγοι, νοσηλευτές, κοινωνικοί λειτουργοί, καθώς και ιατροί διαφόρων άλλων ειδικοτήτων. Μπορεί να αποτελέσει ένα σημείο αναφοράς και απαραίτητο βοήθημα όχι μόνο για τους σπουδαστές και τους εκπαιδευόμενους στον τομέα της ψυχικής υγείας, αλλά και για τους επαγγελματίες του χώρου και του ιατρικού κλάδου ευρύτερα.