Η έννοια της κάθαρσης στην αρχαία τραγωδία έχει παρουσιαστεί για πρώτη φορά από τον Αριστοτέλη στο έργο του Ποιητική. Η έννοια αυτή έχει κατά καιρούς διεγείρει έντονες συζητήσεις και αντιπαραθέσεις. Στην ψυχανάλυση η έννοια αυτή αρχικά διερευνήθηκε από τους Φρόιντ και Μπρόιερ οι οποίοι εισήγαγαν και την έννοια της κάθαρσης ως θεραπευτικής μεθόδου. Σε αυτή την εργασία υποστηρίζεται ότι η κάθαρση, στη θεραπευτική πρακτική της ψυχανάλυσης, δεν αφορά μόνο έναν μηχανισμό εκτόνωσης και απελευθέρωσης του υποκειμένου που οδηγεί στην αναβίωση και επακόλουθη συναισθηματική εκφόρτιση αλλά αποτελεί την ίδια τη θεραπευτική διαδικασία κατά την οποία το υποκείμενο «αποκαλύπτεται» και, με αυτό τον τρόπο, έρχεται αντιμέτωπο με την αινιγματική υπόσταση των δικών του επιθυμιών.