Είναι γεγονός ότι στην πανδημία του covid-19 οι ηλικιωμένοι άνθρωποι έχουν νιώσει πιο ευάλωτοι από όλες τις απόψεις. Αρχικά, θα πρέπει να ειπωθεί για μια ακόμη φορά ότι αποτελεί ένα επιστημονικό δεδομένο ότι πλήττονται περισσότερο από τον ιό και ότι σε αυτή την ομάδα του πληθυσμού η επίδραση του ιού μπορεί να οδηγήσει σε βαριά ασθένεια και ίσως και σε θάνατο. Έτσι, το άγχος και η αγωνία που βιώνουν οι ηλικιωμένοι μπορεί να είναι έντονα και δεν γνωρίζουμε κατά πόσο είναι “προετοιμασμένοι” για αυτό, το φόβο, το άγχος του θανάτου κοκ. Παράλληλα, ακολουθεί και η αναγκαιότητα του «μένουμε σπίτι», γεγονός που σημαίνει ότι επιπλέον της αγωνίας αυτής θα πρέπει ουσιαστικά να περάσουν τα δύσκολα αυτά συναισθήματα και μόνοι τους, απομονωμένοι, καθώς τα παιδιά τους, οι συγγενείς τους, τα εγγόνια τους δεν επιτρέπεται να τους πλησιάσουν για να μην τους μεταφέρουν τον ιό. Για αρκετούς ηλικιωμένους ανθρώπους μπορεί ο φόβος της μοναξιάς να είναι πολύ μεγαλύτερος από τον φόβο του κορονοϊού. Όπως όλοι μας, έτσι κι εκείνοι δεν ήταν προετοιμασμένοι για αυτόν τον νέο αόρατο εχθρό που ακόμη προσπαθούμε να γνωρίσουμε και να κατανοήσουμε. Εκείνοι έχουν βιώσει άλλους, πιο χειροπιαστούς κινδύνους και εχθρούς (π.χ. πολέμους, πείνα κ.ά.) και ίσως δυσκολεύονται να ορίσουν αυτούς τους νέους, αόρατους, «μοντέρνους» κινδύνους της σύγχρονης ανθρωπότητας.

Τέλος, σε πιο πρακτικό επίπεδο προστίθεται σε όλα αυτά και το γεγονός ότι πολλοί ηλικιωμένοι άνθρωποι δεν είναι εξοικειωμένοι και με τα βασικά στοιχεία του διαδικτύου και των υπηρεσιών κυρίως που μπορούν να διεκπεραιωθούν μέσω αυτού αλλά και της απασχόλησης και ‘παρέας’ που μπορεί να τους προσφέρει (παιχνίδια, αναζήτηση στο διαδίκτυο, παρακολούθηση βίντεο κλπ.).