Τα νανουρίσματα αποτελούσαν πάντα, σε πολλές κοινωνίες, έναν παραδοσιακό τρόπο με τον οποίο οι γονείς προσπαθούσαν να ηρεμήσουν, να καθησυχάσουν, να προσεγγίσουν αλλά και να βοηθήσουν το παιδί τους να αποκοιμηθεί. Έναν τρόπο μάλιστα με τον οποίο η μητέρα μπορούσε να «μιλήσει» με το παιδί και με έναν άλλο τρόπο, μεταφέροντάς του τις εμπειρίες της ημέρας, τις συναισθηματικές αποχρώσεις της διάθεσής της, τις ευχές και τις προσδοκίες της για το ίδιο κ.ά. Όμως, οι σημερινές συνθήκες εργασίας είναι εξαντλητικές για τις μητέρες οι οποίες πια επιστρέφουν στο σπίτι κουρασμένες και εξαντλημένες για να προσφέρουν στο γονεϊκό ρόλο αυτά που θα επιθυμούσαν. Στην παρούσα εργασία γίνεται λόγος για τα νανουρίσματα ως ένα παραδοσιακό αλλά και εξαιρετικά λειτουργικό εργαλείο με το οποίο μπορεί η μητέρα να «ξανασμίξει» με το παιδί αλλά και να αλληλεπιδράσει μαζί του με διάφορους τρόπους. Η επίδραση αυτή είναι σημαντική ακόμη και από την προ-γεννετική περίοδο που η μητέρα μπορεί να σιγοτραγουδά ναναουρίσματα στο μωρό που βρίσκεται ακόμη στην κοιλιά της και να επικοινωνεί μαζί του. Παράλληλα, τα νανουρίσματα λειτουργούν και εκπαιδευτικά με πολλούς τρόπους στα νεογέννητα αλλά και σε μεγαλύτερα παιδιά.