Το οικολογικό άγχος αναφέρεται στη συναισθηματική και πνευματική αναστάτωση που βιώνει ο άνθρωπος σχετικά με την κλιματική αλλαγή, την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος και των οικοσυστημάτων και το μέλλον που του επιφυλάσσουν όλες αυτές οι επιδράσεις. Ποιο είναι το μέλλον του πλανήτη και σε τι κόσμο θα ζήσουμε τα επόμενα χρόνια; Έτσι, μπορεί να βιώνουμε άγχος, αγωνία και φόβο για το τώρα αλλά και για το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας και, κυρίως, να νιώθουμε ότι το φαινόμενο εξελίσσεται χωρίς να λαμβάνονται καίρια και ουσιαστικά μέτρα “διάσωσης”. Παράλληλα, βιώνεται και μια αίσθηση απώλειας ελέγχου στον καθημερινό τρόπο ζωής και σε σημαντικές παραμέτρους που αφορούν την υγεία μας, από την ποιότητα του αέρα που αναπνέουμε μέχρι το αν θα συνεχίσει να υπάρχει, για παράδειγμα, το δάσος που είναι δίπλα μας, η καθαρή θάλασσα που κολυμπούσαμε μέχρι τώρα κοκ. Νιώθουμε θυμό για αυτή την εξέλιξη, ενοχή και πένθος ουσιαστικά για όσα χάθηκαν, για όσα χάνονται καθημερινά μπροστά στα μάτια μας αλλά και για όσα πρόκειται να χαθούν. Λύπη και θλίψη, απόγνωση και απογοήτευση.
Το οικολογικό άγχος μπορεί να βιώνεται και ως άγχος θανάτου καθώς με τη συνεχή θέαση της καταστροφής της φύσης αρχίζει ο άνθρωπος να νιώθει ότι “εξαφανίζεται” ο ίδιος σιγά σιγά, ότι απειλείται η ίδια η ζωή του και βιώνει πλέον τρομερό άγχος για αυτή την απειλητική αίσθηση ευαλωτότητας.
Ένας σημαντικός λόγος για τον οποίο προκύπτει το οικολογικό άγχος είναι, κυρίως, η απομάκρυνση και η αποσύνδεση του ανθρώπου σήμερα από τη Φύση. Ο πλανήτης είναι το σπίτι μας, η Φύση είναι το “εγώ” και το “εμείς”, και έχουμε αποσυνδεθεί εντελώς από αυτή την τόσο σημαντική σχέση. Η Φύση πάντα έχει τις απαντήσεις για εμάς γιατί είναι εκ του φυσικού συντονισμένη με εμάς τους ίδιους και η επαφή μαζί της μπορεί να απαλύνει μέχρι και το άγχος του θανάτου γιατί η ίδια η Φύση είναι το παρόν και το μέλλον! Αρκεί να αφήσουμε για λίγο έστω τη λογική και να αφεθούμε στις αισθήσεις μας, στη σύνδεση με τα στοιχεία της Φύσης...
Όντας αποσυνδεδεμένοι από τη Φύση αρχίσαμε να επιτιθέμεθα στο ίδιο μας το “σπίτι”, τη Φύση”, χωρίς να κατανοούμε την καταστροφή που δημιουργούμε. Το ερώτημα που τίθεται είναι γιατί αρχίσαμε να το κάνουμε αυτό και έχουμε γίνει τελικά αυτοκαταστροφικοί; Η αμφιθυμική αυτή σχέση αποτελεί ένα βασικό ερώτημα προς απάντηση. Μήπως γιατί πιστέψαμε ότι “αποκτήσαμε” ένα “νέο σπίτι” πια, έναν άλλο κόσμο στον οποίο ανήκουμε και ζούμε καθημερινά, αυτόν του διαδικτύου και της τεχνολογίας, και νιώθουμε παντοδύναμοι ότι δεν έχουμε πια ανάγκη κανέναν; Ίσως είχαμε και την ψευδαίσθηση ότι η μητέρα Φύση θα μας παρέχει απεριόριστα και άπλετα ό,τι θέλουμε για πάντα χωρίς εμείς να χρειαστεί να πάρουμε ευθύνη για τίποτε ποτέ… Χωρίς ουσιαστικά να χρειαστεί να ενηλικιωθούμε…
Ένα σημαντικό βήμα παρέμβασης σε όλα αυτά θα είναι βέβαια, αρχικά, η συνειδητοποίηση της αποσύνδεσης αυτής και στη συνέχεια η προσπάθεια, κυρίως μέσα από ομάδες και συνεργασίες με άλλους ανθρώπους, επαφής και επανένωσης με τη Φύση.
