Η Μη Βίαιη Επικοινωνία του Μάρσαλ Ρόζενµπεργκ αποτελεί µια νέα γλώσσα και έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης που µας βοηθούν να δηµιουργήσουµε αρµονικές σχέσεις και να απελευθερωθούµε συναισθηµατικά. Με µια απλή, πρακτική και συγκεκριµένη µέθοδο µας δείχνει πώς να επικοινωνούµε ουσιαστικά µε τους γύρω µας, ενώ παράλληλα µας υποστηρίζει να εµβαθύνουµε στη σχέση µας µε τον εαυτό µας και να αναπτύξουµε το προσωπικό µας δυναµικό.

Μιλώντας τη γλώσσα της Μη Βίαιης Επικοινωνίας:
• βελτιώνουµε σηµαντικά τις σχέσεις µας µε την οικογένεια, τους φίλους και τους συναδέλφους µας,
• επιλύουµε τις διαφωνίες µας ευκολότερα,
• παίρνουµε αυτό που θέλουµε χωρίς να χρειάζεται να το απαιτήσουµε,
• παραµένουµε ήρεµοι όταν αντιµετωπίζουµε την κριτική ή τον θυµό των άλλων,
• εκφράζουµε πλήρως και µε δηµιουργικό τρόπο τον θυµό µας,
• εµπνέουµε συµπόνια και κατανόηση µέσα από τον τρόπο σκέψης, τη γλώσσα και τις πράξεις µας,
• ξεπερνάµε µοτίβα σκέψης που οδηγούν στο άγχος, στην κατάθλιψη, στην ενοχή και στην ντροπή.

Η Μη Βίαιη Επικοινωνία υιοθετείται εδώ και τέσσερις δεκαετίες από εκπαιδευτικούς, γονείς, ζευγάρια, επιχειρήσεις, φυλακές, ακτιβιστές και πολλούς άλλους σε περισσότερες από 60 χώρες σε όλο τον κόσµο.

Το παρόν βιβλίο του Μάρσαλ Ρόζενµπεργκ έχει µεταφραστεί σε πάνω από 30 διαφορετικές γλώσσες.

Ο Κουρτίδης είναι σοβαρά ανατρεπτικός. Χωρίς ίχνος φλύαρης επαναστατικότητας ανατέμνει, καταγράφει και συμπεραίνει ό,τι μέχρι τώρα κινείται θολά και ακαταλαβίστικα στη σκιά του Φρόυντ και των επιγόνων του. Ανάμεσα στις μεθοδικές γραμμές των εξηγήσεών του, ο αναγνώστης διακρίνει τα μονοπάτια που καταλήγουν στους μεσσίες, τους τυράννους, τους συνεργούς και τα υπάκουα θύματά τους, παντού, στη μικρή και τη μεγάλη κλίμακα της κοινωνικής περιπέτειας. Μαθαίνει πώς εξελίχθηκαν ιστορικά οι αντιλήψεις για την κατάτμηση του ανθρώπου σε μυαλό, ψυχή και σώμα. Βλέπει, κυριολεκτικά, την ακαταλληλότητά τους, καθώς αποκαλύπτονται ολοένα και περισσότερα για τον ανθρώπινο οργανισμό και τις αυτοθεραπευτικές του δυνατότητες. Κι έτσι, από την απόλαυση της ανάγνωσης, πλησιάζει την απόλαυση της ζωής. «Αυτούς τους ιδιόμορφους τρόπους με τους οποίους τραγικά και απελπισμένα η συνείδησή μας αναζητά ησυχασμό και ασφάλεια… αυτούς τους τρόπους, λοιπόν, η κοινωνία μας τους στιγματίζει ως παραβατική συμπεριφορά, ψυχασθένεια και τρέλα ή τους επαινεί, αν συνάδουν προς τις τρέχουσες πολιτιστικές αντιλήψεις».

Ο Στέφανος Κουρτίδης είναι ειδικός ψυχίατρος και θεωρείται πρωτοπόρος στον τομέα της Μη επεμβατικής Ψυχιατρικής.

«Εκτός από τη γοητεία που µου ασκούσε η ψυχανάλυση, πάντα διατηρούσα την ανάγκη να δω τα πράγµατα µε έναν ευρυγώνιο φακό, πέραν του φακού που εστιάζει στην εσωτερικότητα και στον συµβολισµό», γράφει η Μ. Τζ. Γκέρσον στον πρόλογό της για να δώσει το προσωπικό της στίγµα σχετικά µε την ενασχόλησή της µε περισσότερες της µιας προσεγγίσεις στην ψυχοθεραπεία.
Αφού λοιπόν κάνει µια αναδροµή στα θεµελιώδη στοιχεία των διαφορετικών αυτών προσεγγίσεων, εστιάζοντας περισσότερο σε αυτά της συστηµικής προσέγγισης στη θεραπεία ζεύγους και οικογένειας, παρουσιάζει τις τελευταίες εξελίξεις σε κάθε ψυχοθεραπευτική περιοχή. Στη συνέχεια, µέσα από την παράθεση µιας πλειάδας κλινικών περιστατικών, συγκρίνει ή και συνθέτει θεραπευτικές στάσεις και απόψεις, πάντα έχοντας στον νου της ότι απευθύνεται κυρίως σε ψυχαναλυτές, τους οποίους θέλει να ευ­­αισθη­τοποιήσει και να κινητοποιήσει για να γνωρίσουν και να εµβαθύνουν στη συστηµική προσέγγιση.
Από την άλλη, παίρνει σαφή θέση για τη σηµασία που µπορεί να έχει µια προσωπική ψυχοθεραπεία ψυχαναλυτικού τύπου για έναν συστηµικό ψυχοθεραπευτή. Όπως υποστηρίζει, µπορεί στη θεραπεία οικογένειας η µεταβίβαση και η αντιµεταβίβαση να µπαίνουν σε δεύτερο πλάνο και να εστιάζουµε στο τι διαδραµατίζεται µπροστά µας µεταξύ των µελών της οικογένειας, ωστόσο θα ήταν πολύ χρήσιµο να έχουµε στο πίσω µέρος του µυαλού µας τα ατοµικά δυναµικά και τη µεταβιβαστική και αντιµεταβιβαστική διεργασία, διότι, όπως γράφει:
«Με το να είμαστε αποτελεσματικοί και φειδωλοί μπορεί να συγκαλυφθεί ένα πλήθος ασυνείδητων θεραπευτικών πράξεων που µπορεί να είναι οι πιο σηµαντικές, ακριβώς επειδή υπάρχουν εκτός συνείδησης».

Το βιβλίο περιέχει σχόλια του συγγραφέα πάνω σε κείμενα του Αριστοτέλη, που έχουν ψυχολογικό ενδιαφέρον και είναι επίκαιρα για την καθημερινή Ψυχιατρική και Ψυχανάλυση. Ο Ναρκισσισμός αποτελεί βασικό στοιχείο σήμερα στην ψυχιατρική θεώρηση. Ο Αριστοτέλης συζητά το θέμα της “αγάπης-προς-εαυτόν” κατά έναν τρόπο που συμπίπτει σε πολλά σημεία με τη σύγχρονη ψυχαναλυτική θεωρία: κατά πόσο υπάρχει υγιής ναρκισσισμός, πόσο διαρκεί, εάν ο ναρκισσευόμενος είναι υπερόπτης κ.ά. Το Δίκαιον πραγματεύεται ο φιλόσοφος σε έκταση και συγχρόνως αναδεικνύεται η ψυχογραφική του δεινότητα: περιγράφει πολλούς τύπους χαρακτήρων των αδικουμένων, καθώς και των αδικούντων, την ψυχολογική θέση του δικαστή, τη χρησιμότητα της επιείκειας κ.ά. Ο συγγραφέας του βιβλίου σταχυολογεί από τα κείμενα του Αριστοτέλη τη συσχέτιση του Χρόνου με τις διάφορες ψυχικές λειτουργίες, -τη σκέψη, τη μνήμη, το συναίσθημα κ.λπ.

Στο βιβλίο αυτό περιέχονται επίσης κεφάλαια όπως: Η προσωποκεντρική προσέγγιση του Σταγειρίτη, Ύπνος και Όνειρα, οι “ψυχοδυναμικές” απόψεις του Αριστοτέλη σε σύγκριση με τις “γνωσιακές – συμπεριφορικές” του Κύπριου φιλοσόφου Ζήνωνα Κιτιέα (ιδρυτή του Στωικισμού).