Είναι γεγονός ότι πολλοί γονείς φτάνουν σε αυτή τη διαπίστωση νιώθοντας πολλές ενοχές και ανησυχία για τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει αυτή η συμπεριφορά προς τα παιδιά τους. Συμβαίνει όμως, και σημασία έχει πρώτα να την κατανοήσουμε για να δούμε πώς μπορούμε να την αλλάξουμε. Όταν λοιπόν φωνάζουμε στα παιδιά μας σημαίνει ότι δεν μας ακούνε και ότι δεν μπορούμε να επιβληθούμε με άλλους τρόπους, και, κυρίως, ότι είμαστε πολύ κουρασμένοι και εξαντλημένοι από τις υψηλές απαιτήσεις της γονεϊκότητας. Όταν όμως έχουμε πια εμπλακεί σε αυτόν το φαύλο κύκλο ουσιαστικά, είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσουμε ότι φωνάζοντας έχουμε αυξήσει τα όρια ανυπακοής γιατί το παιδί έχει μάθει ότι πρέπει να φτάσουν εκεί τα πράγματα για να εννοούμε κάτι. Το παιδί «έχει μάθει» ότι μπορεί να μας βγάλει εκτός ελέγχου. Παρεμβαίνουμε λοιπόν πιο νωρίς, πριν εξαντληθούν τα παραπάνω όρια, και ο τόνος της φωνής μας πρέπει να είναι σταθερός και αποφασιστικός. Εάν νιώθουμε ότι έχουμε εξαντληθεί, ας αποσυρθούμε για λίγο για να ηρεμήσουμε και ας μας αντικαταστήσει εκείνη τη στιγμή ο/η σύντροφός μας. Είναι σημαντικό να δώσουμε το μήνυμα ότι εννοούμε κάτι από την πρώτη στιγμή που το λέμε.