Είναι φυσικό σε κάθε ζευγάρι να υπάρχουν διαφωνίες και η ένταση κάποιες φορές να ανεβαίνει και να δημιουργούνται συγκρούσεις. Όλα αυτά δεν μπορεί πάντα να κρύβονται από τα παιδιά ή να γίνονται πίσω από κλειστές πόρτες. Το πρόβλημα ξεκινά όταν οι τσακωμοί αρχίζουν και δημιουργούν μια διαρκή ένταση μέσα στο σπίτι και γίνονται όλο και πιο επιθετικοί. Σαν να επικρατεί διαρκώς μια κατάσταση εχθροπραξίας, έχθρας και οι γονείς δεν τα βρίσκουν ποτέ… Και το χειρότερο είναι όταν οι συγκρούσεις αυτές περιλαμβάνουν θέματα που αφορούν το ίδιο το παιδί, ή, ακόμη χειρότερα, εμπλέκουν και το ίδιο. Είναι γνωστό βέβαια ότι η δυνατότητα και η ικανότητα ενός γονιού να ασκεί το γονεϊκό ρόλο είναι πιο αποτελεσματική όταν υπάρχει μια καλή και επικοινωνιακή σχέση με το σύντροφο. Είναι γνωστές επίσης πολλές συμβουλές σχετικά με το πώς θα πρέπει να επιλύονται αυτές οι συγκρούσεις ώστε να μην είναι επιβλαβείς για το παιδί. Αυτό που είναι όμως σημαντικό να κατανοήσουμε και να εστιάσουμε σε αυτό είναι η εσωτερική σύγκρουση που βιώνεται από ένα παιδί όταν τα δύο «κομμάτια» του εαυτού του, ο πατέρας και η μητέρα, συγκρούονται και βρίσκονται διαρκώς σε μια κατάσταση έντασης και διαμάχης. Ο «εαυτός» δεν μπορεί να βρει ηρεμία, γαλήνη, ισορροπία και, σίγουρα, πολύ δύσκολα μια θετική αίσθηση ταυτότητας και παρουσίας στη ζωή.

Τα παιδιά πολύ νεαρής ηλικίας (μεταξύ 8-14 μηνών) είναι φυσιολογικό να εκδηλώνουν άγχος αποχωρισμού από τη μητέρα (ή άλλο άτομο που τα φροντίζει) και να περνούν ένα στάδιο στο οποίο είναι προσκολλημένα σε εκείνη εκδηλώνοντας φόβο σε άγνωστα πρόσωπα, χώρους και καταστάσεις. Όταν όμως αυτός ο φόβος εκδηλώνεται σε ηλικία μεγαλύτερη των 6 ετών, είναι έντονος και ανεξέλεγκτος και διαρκεί περισσότερο από τέσσερις εβδομάδες τότε γίνεται λόγος για τη διαταραχή άγχους αποχωρισμού.
Στη διαταραχή άγχους αποχωρισμού το παιδί νιώθει φόβο και νευρικότητα όταν απομακρύνεται από τον οικείο χώρο του σπιτιού και τα πρόσωπα στα οποία νιώθει προσκολλημένο. Σε πολλές περιπτώσεις εκδηλώνονται και σωματικά συμπτώματα όπως είναι πονοκέφαλοι, κοιλιακό άλγος κ.ά. και μόνο στην προοπτική του αποχωρισμού. Το παιδί ανησυχεί ότι κάτι κακό θα συμβεί στο ίδιο ή στο γονέα του αν φύγει από κοντά του. Μπορεί να αρνείται να πάει στο σχολείο ή για ύπνο στο δωμάτιό του εάν δεν είναι δίπλα του και ο γονέας. Κατά τη διάρκεια του ύπνου μπορεί να εκδηλώνεται νυχτερινή ενούρηση και εφιάλτες. Το παιδί φοβάται γενικότερα να είναι μόνο του και έχει επαναλαμβανόμενες εκρήξεις θυμού και ικεσίας.
Συνολικά, το άγχος αποχωρισμού δημιουργεί έντονη ταραχή στο παιδί και αρκετά προβλήματα στις καθημερινές του δραστηριότητες, κυρίως στο σχολείο και στο παιχνίδι/ αλληλεπίδραση με τα άλλα παιδιά.

Σίγουρα ένα παιδί πρέπει να είναι πολύ θυμωμένο με τους γονείς του για να νιώθει ότι δεν τους αγαπά και ότι δεν θέλει να τους ξαναδεί. Θα πρέπει να έχουν συμβεί συγκρούσεις και ρήξεις στη σχέση που έχουν προκαλέσει μεγάλη απογοήτευση, θλίψη και κυρίως το αίσθημα της προδοσίας. Θα πρέπει η παρουσία του γονέα, από βοηθητική και δοτική που πρέπει να είναι, να έχει μετατραπεί σε σχέση που επιβαρύνει τη ζωή του παιδιού, που προσθέτει παρά επιλύει προβλήματα, που το «βασανίζει».
Οι ενοχές φυσικά που ακολουθούν αυτά τα αρνητικά συναισθήματα είναι πολύ έντονες γιατί οι γονείς είναι εκείνοι που μας φέρνουν στη ζωή και μας φροντίζουν. Παράλληλα, αποτελούν σημείο αναφοράς και πρότυπο ζωής. Έτσι, ένα παιδί, όσο κι αν δεν μπορεί να το συνειδητοποιήσει, εξαρτάται από τους γονείς του για να μεγαλώσει και να επιβιώσει ουσιαστικά. Αν σκέφτεται τόσο αρνητικά για τους γονείς του μπορεί ασυνείδητα να φοβάται ότι θα μείνει μόνο του, θα εγκαταλειφθεί και ότι θα «τιμωρηθεί» για τις κακές σκέψεις που κάνει.

Ο νέος σύντροφος ενός διαζευγμένου γονέα με παιδιά είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσει από την αρχή της σχέσης ότι έχει να συσχετιστεί με έναν άνθρωπο που δεν αποτελεί μονάδα αλλά «φέρει» πάντοτε μαζί του, σε ψυχικό επίπεδο τουλάχιστον, τα παιδιά του, την οικογένεια που έχει ήδη δημιουργηθεί και η οποία για τα παιδιά, ως αίσθηση ταυτότητας τουλάχιστον, δεν παύει ποτέ να υφίσταται καθώς και τον/την πρώην σύζυγο ο οποίος αποτελεί τον άλλο γονέα των παιδιών με τον οποίο συχνά χρειάζεται τακτική επαφή για συνεννόηση θεμάτων που αφορούν τα παιδιά. Με άλλα λόγια, πρόκειται για μια σύνθετη κατάσταση η οποία όμως εάν συνειδητοποιηθεί από την αρχή και δεν καλλιεργηθούν φαντασιώσεις για αντιζηλία και αποκλειστικότητα μπορεί να διαχειριστεί και να προχωρήσει χωρίς δυσκολίες και εμπόδια. Η άρνηση της διαφορετικής και πολυσύνθετης δυναμικής είναι που δημιουργεί τα προβλήματα και όχι η κατάσταση αυτή καθεαυτή. Παράλληλα, ο νέος σύντροφος μπορεί να αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην ανάγκη να αναλάβει ο ίδιος τον ρόλο του γονιού και το φόβο της δικής του ακύρωσης ή της υπονόμευσης της σχέσης των παιδιών με τους φυσικούς τους γονείς, ενώ προβληματίζεται για το αν έχει το δικαίωμα να καθοδηγήσει, να εκφράσει αγάπη, στοργή και θυμό. Είναι όμως γεγονός ότι σε πολλές περιπτώσεις ο νέος σύντροφος μπορεί να «εμφανίζεται» μετά από μια περίοδο έντονης πικρίας και να αποτελεί μια αλλαγή για όλους, ακόμη και για τον/ την πρώην σύζυγο του συντρόφου. Έτσι, μπορεί να αποτελεί ένα είδος δεύτερης ευκαιρίας για μια καλύτερη ζωή και να μπορεί και ο ίδιος να απολαύσει τα θετικά του ρόλου του ως «σωτήρα» μιας χρόνιας κατάστασης πικρίας και ματαίωσης.