Σίγουρα ένα παιδί πρέπει να είναι πολύ θυμωμένο με τους γονείς του για να νιώθει ότι δεν τους αγαπά και ότι δεν θέλει να τους ξαναδεί. Θα πρέπει να έχουν συμβεί συγκρούσεις και ρήξεις στη σχέση που έχουν προκαλέσει μεγάλη απογοήτευση, θλίψη και κυρίως το αίσθημα της προδοσίας. Θα πρέπει η παρουσία του γονέα, από βοηθητική και δοτική που πρέπει να είναι, να έχει μετατραπεί σε σχέση που επιβαρύνει τη ζωή του παιδιού, που προσθέτει παρά επιλύει προβλήματα, που το «βασανίζει».
Οι ενοχές φυσικά που ακολουθούν αυτά τα αρνητικά συναισθήματα είναι πολύ έντονες γιατί οι γονείς είναι εκείνοι που μας φέρνουν στη ζωή και μας φροντίζουν. Παράλληλα, αποτελούν σημείο αναφοράς και πρότυπο ζωής. Έτσι, ένα παιδί, όσο κι αν δεν μπορεί να το συνειδητοποιήσει, εξαρτάται από τους γονείς του για να μεγαλώσει και να επιβιώσει ουσιαστικά. Αν σκέφτεται τόσο αρνητικά για τους γονείς του μπορεί ασυνείδητα να φοβάται ότι θα μείνει μόνο του, θα εγκαταλειφθεί και ότι θα «τιμωρηθεί» για τις κακές σκέψεις που κάνει.