Η περίοδος της κύησης, κατά την οποία το παιδί και η μητέρα μοιράζονται ουσιαστικά το ίδιο σώμα αλλά και ο μετέπειτα χρόνος της συμβιωτικής σχέσης αποτελούν στοιχεία μοναδικά που δένουν το παιδί με τη μητέρα για μοναδικούς λόγους. Και στα μετέπειτα στάδια ανάπτυξης βέβαια η προσωπικότητα και η φροντίδα που παρέχει η μητέρα διαμορφώνουν το χαρακτήρα και τη συμπεριφορά του παιδιού. Ο ρόλος του πατέρα όμως είναι και αυτός καθοριστικός γιατί χωρίς αυτόν δεν μπορεί ποτέ να «διαρρηχθεί» ομαλά η συμβιωτική σχέση του παιδιού με τη μητέρα. Ο πατέρας είναι εκείνος που «θα τραβήξει» το παιδί από το κόλλημα πάνω στη μητέρα και θα το εισάγει στην ευρύτερη κοινωνική ζωή. Όλοι παρατηρούμε ότι σε οικογένειες που απουσιάζει ο πατέρας το παιδί ουσιαστικά, σε ψυχικό επίπεδο, παραμένει «μη ολοκληρωμένο», συναισθηματικά  προσκολλημένο στη μητέρα μη μπορώντας να αποκτήσει μια ευρύτερη παρουσία στη ζωή γενικότερα. Επομένως και ο ρόλος του πατέρα είναι εξίσου καθοριστικός για κάθε παιδί και χωρίς την παρουσία και συμβολή του το παιδί δεν μπορεί να εξελιχθεί ολοκληρωμένα.