Το πένθος συνοδεύεται από έντονη θλίψη, κλάμα, εκνευρισμό, κοινωνική απόσυρση, διαταραχή της συγκέντρωσης, αυξομειώσεις του βάρους και δυσκολίες στον ύπνο. Σε πολλές περιπτώσεις, ειδικά στα αρχικά στάδια, μπορεί κανείς να νιώθει ότι τα συναισθήματά του είναι «παγωμένα», ότι δεν νιώθει στενοχώρια, λύπη ή πόνο ή, μάλλον, ότι δεν νιώθει «τίποτα». Είναι γεγονός ότι μια απώλεια μπορεί να αποτελεί ένα σοκ και αρχικά να μην μπορεί κανείς να συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί, τι νιώθει αλλά και τι σημαίνουν όλα αυτά για το μέλλον. Η συνειδητοποίηση είναι βέβαια πολύ επώδυνη όταν αυτό το αρχικό «μούδιασμα» αρχίζει να υποχωρεί και τα συναισθήματα επανέρχονται έντονα. Ο πόνος μπορεί να γίνει μεγαλύτερος και το άτομο να νιώθει μεγάλη οδύνη. Σε αυτό το στάδιο, αρχίζει κανείς να θυμάται, να αναπολεί όσα τον/ την συνέδεαν με το άτομο που έφυγε, ακόμη και από πολύ παλιά, εικόνες, αναμνήσεις, στιγμές που ήταν ξεχασμένες αλλά τώρα έρχονται και πάλι στο προσκήνιο. Η διαδικασία της προσαρμογής ξεκινά αργότερα, όταν το άτομο αρχίζει να αντιμετωπίζει την πραγματικότητα της απώλειας, ότι είναι ένα γεγονός πραγματικό, που έχει συμβεί, και σταδιακά αρχίζει να αποκτά νέους ρόλους, να συνδέεται με άλλους ανθρώπους και να επαναδομεί τις σχέσεις του και την καθημερινότητά του σε νέες βάσεις. Σιγά-σιγά, έρχεται το στάδιο στο οποίο η σχέση με εκείνον που έφυγε αρχίζει να υπάρχει αποκλειστικά στη μνήμη και η σκέψη του να μη συνοδεύεται πια από τόσο πόνο.