Η στιγμή που ο γονέας διαβάζει ή αφηγείται ένα παραμύθι στο παιδί είναι πράγματι μοναδική καθώς αποτελεί ίσως και από τις λίγες στιγμές της ημέρας που είναι συγκεντρωμένοι και αφοσιωμένοι ο ένας στον άλλον. Ο γονιός είναι έτοιμος «να δώσει» την ανάγνωση του παραμυθιού και το παιδί είναι συγκεντρωμένο κυριολεκτικά για «να την πάρει» και να την ακούσει. Αυτή η δυναμική από μόνη της καθιστά αυτή τη στιγμή πολύτιμη καθώς αναπληρώνει πιθανές απουσίες του γονέα κατά τη διάρκεια της ημέρας, έλλειψης επικοινωνίας και επαφής, ζεστασιάς και εγγύτητας. Παράλληλα το παιδί, λόγω της συγκέντρωσής του, είναι πιο δεκτικό στην επικοινωνία και στην αλληλεπίδραση και ο γονιός έχει τη δυνατότητα να αφουγκραστεί τυχόν αλλαγές της συναισθηματικής διάθεσης και συμπεριφοράς του.
Ο γονιός που διαβάζει ή αφηγείται ένα παραμύθι στο παιδί μοιάζει σαν να συμμετέχει και ο ίδιος στην πλοκή και τη δράση του, σαν να παίζει με το παιδί ενδυναμώνοντας με αυτό τον τρόπο το ρόλο και τη θέση του στο φαντασιακό κόσμο του παιδιού. Τέλος, είναι σημαντικό η ώρα του παραμυθιού να είναι συγκεκριμένη σε καθημερινή βάση καθώς επίσης και να αποκτά έναν πιο διαδραστικό χαρακτήρα μέσα από τη φαντασία, π.χ., με ερωτήσεις, αλλαγή των διαλόγων μεταξύ των ηρώων κ.ά.