Ο νέος σύντροφος ενός διαζευγμένου γονέα με παιδιά είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσει από την αρχή της σχέσης ότι έχει να συσχετιστεί με έναν άνθρωπο που δεν αποτελεί μονάδα αλλά «φέρει» πάντοτε μαζί του, σε ψυχικό επίπεδο τουλάχιστον, τα παιδιά του, την οικογένεια που έχει ήδη δημιουργηθεί και η οποία για τα παιδιά, ως αίσθηση ταυτότητας τουλάχιστον, δεν παύει ποτέ να υφίσταται καθώς και τον/την πρώην σύζυγο ο οποίος αποτελεί τον άλλο γονέα των παιδιών με τον οποίο συχνά χρειάζεται τακτική επαφή για συνεννόηση θεμάτων που αφορούν τα παιδιά. Με άλλα λόγια, πρόκειται για μια σύνθετη κατάσταση η οποία όμως εάν συνειδητοποιηθεί από την αρχή και δεν καλλιεργηθούν φαντασιώσεις για αντιζηλία και αποκλειστικότητα μπορεί να διαχειριστεί και να προχωρήσει χωρίς δυσκολίες και εμπόδια. Η άρνηση της διαφορετικής και πολυσύνθετης δυναμικής είναι που δημιουργεί τα προβλήματα και όχι η κατάσταση αυτή καθεαυτή. Παράλληλα, ο νέος σύντροφος μπορεί να αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην ανάγκη να αναλάβει ο ίδιος τον ρόλο του γονιού και το φόβο της δικής του ακύρωσης ή της υπονόμευσης της σχέσης των παιδιών με τους φυσικούς τους γονείς, ενώ προβληματίζεται για το αν έχει το δικαίωμα να καθοδηγήσει, να εκφράσει αγάπη, στοργή και θυμό. Είναι όμως γεγονός ότι σε πολλές περιπτώσεις ο νέος σύντροφος μπορεί να «εμφανίζεται» μετά από μια περίοδο έντονης πικρίας και να αποτελεί μια αλλαγή για όλους, ακόμη και για τον/ την πρώην σύζυγο του συντρόφου. Έτσι, μπορεί να αποτελεί ένα είδος δεύτερης ευκαιρίας για μια καλύτερη ζωή και να μπορεί και ο ίδιος να απολαύσει τα θετικά του ρόλου του ως «σωτήρα» μιας χρόνιας κατάστασης πικρίας και ματαίωσης.