Κατά τη διάρκεια της έντασης, είναι καλό οι γονείς να μην επεμβαίνουν αμέσως μόλις αρχίζει ο τσακωμός αλλά να περιμένουν λίγο μήπως τα παιδιά μπορέσουν να επιλύσουν μόνα τους τη διαφωνία τους. Αν όμως η ένταση παραταθεί και, κυρίως, όταν τα παιδιά αρχίζουν να μιλούν άσχημα ή να χτυπούν το ένα το άλλο πρέπει να παρέμβουν για να δουν τι συμβαίνει και για να δώσουν στα παιδιά την ευκαιρία να εκφράσει το καθένα πιο ήρεμα την άποψή του. Για τα παιδιά είναι δύσκολο εκείνη τη στιγμή να ακούσουν νέα πράγματα. Γι’ αυτό και οι γονείς μπορούν να είναι αργότερα πιο διδακτικοί. Εκείνη τη στιγμή όμως μπορούν να δείξουν στα παιδιά πώς θα μπορούσε το καθένα να κάνει μια αμοιβαία υποχώρηση ή να πει κάτι με πιο ήρεμο τρόπο για να λυθεί η σύγκρουση. Μπορούν επίσης να θυμίσουν στα παιδιά τη συμφωνία που έχουν κάνει για τις συνέπειες, ή την «τιμωρία» όταν συμβαίνουν τέτοιοι τσακωμοί, για παράδειγμα, ότι ο καθένας πάει στο δωμάτιό του, ή ότι δεν βλέπουν τηλεόραση. Τέλος, βέβαια, είναι σημαντική η συνέπεια στην επιβολή των κανόνων που έχουν συμφωνηθεί.

Πολλά παιδιά, από την ηλικία των 2,5-3 ετών στην οποία αρχίζουν να έχουν την ικανότητα να υποδύονται ρόλους στα παιχνίδια τους, μπορεί να έχουν φανταστικούς φίλους που συνεχίζουν να υπάρχουν στη ζωή τους μέχρι και τα χρόνια του δημοτικού σχολείου. Η φαντασία βοηθά τα παιδιά να μαθαίνουν για το περιβάλλον γύρω τους, να διαχειρίζονται καλύτερα τις σχέσεις τους και να μαθαίνουν να επιλύουν και να διαχειρίζονται προβλήματα. Οι φανταστικοί φίλοι μπορεί να βοηθούν ένα παιδί να αντιμετωπίσει μια σημαντική αλλαγή στη ζωή του (π.χ. αλλαγή τόπου κατοικίας και σχολείου, τη γέννηση άλλου παιδιού, την ανάγκη να κάνει φίλους κ.ά.), ή το να αποκτήσει μια νέα δεξιότητα. Τα περισσότερα παιδιά έχουν επίγνωση ότι οι φανταστικοί τους φίλοι δεν είναι αληθινοί αλλά, παρόλα αυτά, νιώθουν ότι τους βοηθούν πολύ να αντεπεξέρχονται σε δύσκολες ή άβολες καταστάσεις, αλλά και ως διέξοδος σε συναισθήματα τα οποία δεν μπορούν να κατανοήσουν ή να εκφράσουν. Για πολλά παιδιά ένας φανταστικός φίλος είναι απλά διασκέδαση και ψυχαγωγία και ερευνητικά δεδομένα υποδεικνύουν ότι το γεγονός αυτό δεν αποτελεί στοιχείο που υποδεικνύει απαραίτητα κάποια ανησυχία για τους γονείς ή ότι ένα παιδί έχει δυσκολία στις κοινωνικές του συναναστροφές, νιώθει μοναξιά ή βαριέται. Όπως τονίζεται, κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και θα πρέπει να εκτιμάται αν η εμφάνιση ενός φανταστικού φίλου στη ζωή του παιδιού υποδεικνύει την απουσία κάτι άλλου σημαντικού στη ζωή του, τη δυσκολία του να κάνει φίλους κλπ., ή, απλά, πολύ μη δομημένο/ ελεύθερο χρόνο στο σπίτι τον οποίο το παιδί έχει ανάγκη να γεμίσει με κάτι πιο ενδιαφέρον και περιπετειώδες..

Για κάποιους ανθρώπους η απομυθοποίηση αυτή δεν συντελείται ποτέ καθώς δεν ωριμάζουν και δεν αποκολλούνται ποτέ από τη σχέση εξάρτησης με τoυς γονείς τους. Γενικότερα όμως η απομυθοποίηση μπορεί να αρχίσει μετά την περίοδο της εφηβείας καθώς, ακόμη και στις πιο υγιείς οικογένειες, το παιδί ή ο έφηβος έχουν ανάγκη να διατηρούν ως υψηλά πρότυπα τους γονείς τους γιατί έτσι έχουν πιο γερές βάσεις να στηριχθούν και να αισθάνονται σιγουριά. Η συνειδητοποίηση αυτή δεν αποτελεί σοκ, κάθε άλλο μπορεί να αποτελέσει την πιο ουσιαστική «θεραπεία» ενός ατόμου γιατί τότε μόνο μπορεί να αποενοχοποιηθεί και να μπορέσει να δει απέναντί του έναν άλλον άντρα ή μια γυναίκα (τον πατέρα και τη μητέρα του αντίστοιχα), ισότιμους προς εκείνον, με τα ελαττώματα και το προτερήματά τους που έχουν όλοι οι άνθρωποι και θα έχει και ο ίδιος. Αυτή είναι μια στιγμή απελευθέρωσης για έναν άνθρωπο που μπορεί πια χωρίς ενοχές να χαίρεται τη σχέση με τους γονείς του. Τότε ο άνθρωπος ενηλικιώνεται.