Η στιγμή που ο γονέας διαβάζει ή αφηγείται ένα παραμύθι στο παιδί είναι πράγματι μοναδική καθώς αποτελεί ίσως και από τις λίγες στιγμές της ημέρας που είναι συγκεντρωμένοι και αφοσιωμένοι ο ένας στον άλλον. Ο γονιός είναι έτοιμος «να δώσει» την ανάγνωση του παραμυθιού και το παιδί είναι συγκεντρωμένο κυριολεκτικά για «να την πάρει» και να την ακούσει. Αυτή η δυναμική από μόνη της καθιστά αυτή τη στιγμή πολύτιμη καθώς αναπληρώνει πιθανές απουσίες του γονέα κατά τη διάρκεια της ημέρας, έλλειψης επικοινωνίας και επαφής, ζεστασιάς και εγγύτητας. Παράλληλα το παιδί, λόγω της συγκέντρωσής του, είναι πιο δεκτικό στην επικοινωνία και στην αλληλεπίδραση και ο γονιός έχει τη δυνατότητα να αφουγκραστεί τυχόν αλλαγές της συναισθηματικής διάθεσης και συμπεριφοράς του.
Ο γονιός που διαβάζει ή αφηγείται ένα παραμύθι στο παιδί μοιάζει σαν να συμμετέχει και ο ίδιος στην πλοκή και τη δράση του, σαν να παίζει με το παιδί ενδυναμώνοντας με αυτό τον τρόπο το ρόλο και τη θέση του στο φαντασιακό κόσμο του παιδιού. Τέλος, είναι σημαντικό η ώρα του παραμυθιού να είναι συγκεκριμένη σε καθημερινή βάση καθώς επίσης και να αποκτά έναν πιο διαδραστικό χαρακτήρα μέσα από τη φαντασία, π.χ., με ερωτήσεις, αλλαγή των διαλόγων μεταξύ των ηρώων κ.ά.

Η παθητική επιθετικότητα αποτελεί ένα μοτίβο συμπεριφοράς με το οποίο μπορεί κανείς να εκφράζει με έμμεσο τρόπο αρνητικά συναισθήματα (κυρίως θυμό) αντί να τα διαχειρίζεται με ευθύ και άμεσο τρόπο. Το άτομο αρνείται πάντα ότι έχει επιθετική πρόθεση και, γενικότερα, είναι πολύ δύσκολο να συνεννοηθείς μαζί του. Σε γενικές γραμμές είναι απολογητικός και παριστάνει το θύμα, δεν εκφράζει ποτέ ευθέως τι θέλει και επαναλαμβάνει την ίδια συμπεριφορά κατά διαστήματα.
Ουσιαστικά, υφίσταται μία αποσύνδεση μεταξύ αυτών που το άτομο λέει και αυτών που πράττει. Τα αληθινά συναισθήματα ενός ατόμου που εκδηλώνει παθητική επιθετική συμπεριφορά φαίνονται μέσα από τις πράξεις του και όχι μέσα από τα λόγια του.
Αυτό που το άτομο «κερδίζει» με την παθητική επιθετικότητα είναι, καταρχάς, ότι ο αποδέκτης δεν μπορεί να αντιληφθεί άμεσα το θυμό που υποκρύπτεται στα λόγια του και, βέβαια, η αίσθηση δύναμης, ελέγχου και αρνητικής συναισθηματικής ικανοποίησης.

Η γυναίκα που θα κρατάει το παιδί θα περνάει μεγάλο μέρος της ημέρας με αυτό γι’ αυτό και είναι σημαντικό να είναι η ίδια σε καλή ψυχολογική διάθεση, χωρίς ιδιαίτερα πρόσφατα προβλήματα να την επιβαρύνουν ψυχολογικά. Παράλληλα, είναι σημαντικό να υπάρχει μια ταύτιση απόψεων με τους γονείς όσον αφορά τον τρόπο συμπεριφοράς στα παιδιά γενικότερα, τη διαπαιδαγώγησή τους, τον ειδικό χειρισμό διαφόρων καταστάσεων κ.ά. Και αυτά βέβαια είναι στοιχεία που μπορεί να τα παρατηρήσει κανείς και στην πράξη, σε μια περίοδο προσαρμογής που πρέπει να μεσολαβήσει πριν το παιδί μείνει μόνο του με τη γυναίκα που θα το κρατήσει. Τέλος, όπως και σε όλες τις σχέσεις στη ζωή, η «χημεία» μεταξύ των ανθρώπων παίζει καθοριστικό ρόλο και αυτό είναι σίγουρα κάτι που μπορεί να το διαισθανθεί κάθε γονιός. Εάν νιώσετε ότι επικοινωνείτε με τον άνθρωπο που έχετε απέναντί σας τότε σίγουρα βρίσκεστε μπροστά σε μια σωστή επιλογή.

Η περίοδος της κύησης, κατά την οποία το παιδί και η μητέρα μοιράζονται ουσιαστικά το ίδιο σώμα αλλά και ο μετέπειτα χρόνος της συμβιωτικής σχέσης αποτελούν στοιχεία μοναδικά που δένουν το παιδί με τη μητέρα για μοναδικούς λόγους. Και στα μετέπειτα στάδια ανάπτυξης βέβαια η προσωπικότητα και η φροντίδα που παρέχει η μητέρα διαμορφώνουν το χαρακτήρα και τη συμπεριφορά του παιδιού. Ο ρόλος του πατέρα όμως είναι και αυτός καθοριστικός γιατί χωρίς αυτόν δεν μπορεί ποτέ να «διαρρηχθεί» ομαλά η συμβιωτική σχέση του παιδιού με τη μητέρα. Ο πατέρας είναι εκείνος που «θα τραβήξει» το παιδί από το κόλλημα πάνω στη μητέρα και θα το εισάγει στην ευρύτερη κοινωνική ζωή. Όλοι παρατηρούμε ότι σε οικογένειες που απουσιάζει ο πατέρας το παιδί ουσιαστικά, σε ψυχικό επίπεδο, παραμένει «μη ολοκληρωμένο», συναισθηματικά  προσκολλημένο στη μητέρα μη μπορώντας να αποκτήσει μια ευρύτερη παρουσία στη ζωή γενικότερα. Επομένως και ο ρόλος του πατέρα είναι εξίσου καθοριστικός για κάθε παιδί και χωρίς την παρουσία και συμβολή του το παιδί δεν μπορεί να εξελιχθεί ολοκληρωμένα.