Είναι γεγονός ότι συχνά συναντούμε γύρω μας ζευγάρια που για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα δεν περνούν καλά, μάλιστα θα μπορούσε να πει κανείς ότι υποφέρουν κιόλας, αλλά δεν αποφασίζουν να χωρίσουν και να απεμπλακούν από την ψυχοφθόρα κατάσταση στην οποία ζουν. Τα τελευταία χρόνια, μάλιστα, με την οικονομική κρίση, οι οικονομικές δυσκολίες χρησιμοποιούνται όλο και περισσότερο ως πρόσχημα ή δικαιολογία… Είναι γεγονός ότι κάθε χωρισμός απαιτεί ψυχικό σθένος, αποφασιστικότητα και αντοχή στον πόνο που συνοδεύει κάθε απώλεια στη ζωή. Η αλλαγή είναι μεγάλη και το άτομο μπορεί να νιώθει φόβο μπροστά στα δύσκολα αυτά συναισθήματα, να λυγίζει και να του φαίνεται ότι είναι αδύνατον να «ξεκολλήσει»… Τις περισσότερες φορές βέβαια, με τη μακροχρόνια παραμονή σε μια δυσλειτουργική σχέση, έχει πέσει πολύ και η αυτοπεποίθηση, το άτομο μπορεί να νιώθει απομακρυσμένο από τη διαδικασία ανεύρεσης νέου συντρόφου, να νιώθει μη ερωτεύσιμο και γενικότερα να φοβάται ότι δεν θα τα καταφέρει. Παράλληλα, η δύναμη της συνήθειας είναι μεγάλη και πολύ περισσότερη η δύναμη των μυστικών «συναισθηματικών συμβολαίων» στα οποία δομούνται πολλές σχέσεις και στην ουσία αυτά δεν μπορούν εύκολα να διαρρηχτούν και να οδηγήσουν στην υγιή λύση του χωρισμού (για παράδειγμα, «παρέχουμε ο ένας στον άλλο ασφάλεια και κοινωνικό status, αλλά δεν ενοχλούμε ο ένας τον άλλο συναισθηματικά…»).
Είναι δύσκολο να διαταραχτούν οι ισορροπίες και είναι γεγονός ότι στις περισσότερες περιπτώσεις χρειάζεται η βοήθεια ειδικού για να μπορέσει να κλυδωνιστεί το σύστημα και να επέλθει μια αλλαγή.

Ένας βασικός λόγος που μας κάνει να αντιδρούμε υπερβολικά σε κάποια γεγονότα είναι επειδή παίρνουμε τα πράγματα προσωπικά και θεωρούμε ότι οτιδήποτε λέγεται ή συζητείται εκείνη τη στιγμή αναφέρεται σε εμάς προσωπικά και, μάλιστα, με σκοπό να μας θίξει. Παράλληλα μπορεί να έχουμε μάθει αυτό τον «υπερβολικό» τρόπο αντίδρασης, με άλλα λόγια να μιμούμαστε και να επαναλαμβάνουμε ένα μη αποτελεσματικό πρότυπο μίμησης. Στις σχέσεις βέβαια μπορεί να διαδραματίζονται και  άλλες αλληλεπιδράσεις που θυμίζουν τον πόνο που έχουμε νιώσει στο παρελθόν ή στην παιδική μας ηλικία και αντιδρούμε υπερβολικά μην μπορώντας να ελέγξουμε τον εαυτό μας και να διαχωρίσουμε τι συμβαίνει «τώρα» και τι μας έχει ανακινήσει τραύματα του παρελθόντος. Ξεχνάμε τι πυροδότησε τη συγκεκριμένη διαφωνία εκείνη τη στιγμή και δεν τσακωνόμαστε για τους λόγους που νομίζουμε αλλά επειδή έρχονται στην επιφάνεια παλιά καταπιεσμένα συναισθήματα και νιώθουμε, για μια ακόμη φορά, ότι δεν παίρνουμε την αγάπη και την αποδοχή που θα θέλαμε. Η αίσθηση της επανάληψης αυτής της απόρριψης μπορεί να πυροδοτεί υπερβολικές αντιδράσεις και παρανοήσεις σε πολλά επίπεδα.

Ένας χωρισμός απαιτεί καταρχάς την ανάληψη ευθύνης για μια απόφαση αλλά και για τις συνέπειες αυτής της απόφασης. Πολλοί άνθρωποι δεν θεωρούν ότι «έχουν τέτοιο δικαίωμα στη ζωή» και δεν μπορούν να αντέξουν το βάρος της ευθύνης αυτής: αυτά που θα χάσουν, αυτά που θα κερδίσουν. Παράλληλα, ένας χωρισμός είναι πολύ δύσκολος για ανθρώπους που δεν μπορούν ούτε λεπτό να μείνουν μόνοι, με τον εαυτό τους. Η αιτιολογία εδώ ανιχνεύεται βέβαια σε μικρότερες ηλικίες, στη σχέση με τους σημαντικούς άλλους, κυρίως με τη μητέρα. Τέλος, ένας χωρισμός αποτελεί μια διαδικασία πένθους η οποία είναι επώδυνη στο χειρισμό για πολλούς ανθρώπους. Εάν ένα άτομο έχει τραυματικές εμπειρίες σχετικά με αποχωρισμούς ή και απώλειες αγαπημένων προσώπων, η διαδικασία του χωρισμού φέρνει στο προσκήνιο δυσάρεστα συναισθήματα τα οποία μπορεί να αποφεύγει να ξαναζήσει.

Είναι γεγονός ότι πολλοί νέοι μπαμπάδες νιώθουν, χωρίς και οι ίδιοι να το επιθυμούν ή να το συνειδητοποιούν, ζήλεια όταν το νεογέννητο μωρό έρθει στο σπίτι και, κυρίως, όταν η σύζυγός τους είναι αποκλειστικά αφοσιωμένη στη φροντίδα του, κυρίως μέσω του τόσο σημαντικού δεσίματος του θηλασμού. Είναι εν μέρει αναμενόμενο όταν οι ισορροπίες μέσα σε μια οικογένεια αλλάζουν με την άφιξη του νέου μέλους της. Είναι όμως παράλληλα σημαντικό να εξωτερικευθεί αυτή η ανησυχία και τα συναισθήματα αυτά να μην μείνουν ανέκφραστα υποσκάπτοντας τη σχέση του ζευγαριού και τη νέα δομή της οικογένειας. Παράλληλα, είναι σημαντικό να προσπαθήσετε κι εσείς να χτίσετε τη σχέση σας με το μωρό αναλαμβάνοντας δραστηριότητες που αφορούν τη φροντίδα του γιατί, με αυτό τον τρόπο, θα αρχίσετε να χτίζετε μια σχέση με το μωρό που θα είναι ανεξάρτητη από τη σύζυγό σας και στην οποία δεν θα αποτελείτε πια εσείς το «τρίτο» πρόσωπο ανάμεσά τους. Αργότερα, όταν και η σύζυγός σας θα είναι πιο ξεκούραστη από τους πρώτους μήνες φροντίδας του μωρού, μπορείτε να αρχίσετε να μοιράζεστε και μαζί της νέες δραστηριότητες που θα ενισχύσουν τη σχέση σας.