Η συμβίωση αποτελεί μια ωραία ιδέα για έναν «νέο» τρόπο γνωριμίας με τον/ τη σύντροφο και για μια ευχάριστη συνύπαρξη και εμπειρία στην πορεία μιας σχέσης. Τα οφέλη μπορεί να είναι σημαντικά. Η συμβίωση αποτελεί επίσης μια καλή λύση για όσους επιζητούν έναν πιο «χαλαρό» τρόπο ζωής, μια εναλλακτική μορφή γάμου ουσιαστικά, πέρα από τα κοινώς αποδεκτά βήματα εξέλιξης μιας σχέσης. Παρόλα αυτά, είναι σημαντικό οι δύο σύντροφοι να συνειδητοποιούν τους λόγους για τους οποίους θέλουν να συμβιώσουν, το κίνητρο που τους ωθεί και, κυρίως, τις προσδοκίες που εναποθέτουν στην απόφασή τους αυτή. Παράλληλα, να συζητούν εκτεταμένα τις ανάγκες που επιθυμούν να καλύψουν μέσα από τη συμβίωση και, κυρίως, τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται τη νέα κατάσταση (ο ένας, για παράδειγμα, μπορεί να νιώθει ακόμη ελεύθερος, ενώ ο άλλος καθόλα δεσμευμένος δια βίου).

Είναι πράγματι ένα σοκ για έναν γονιό όταν αντιλαμβάνεται, είτε μέσω διαφόρων αντικειμένων που ξαφνικά το παιδί φέρνει στο σπίτι, είτε όταν τελικά πιάνεται και συλλαμβάνεται, ότι μπορεί να κλέβει από διάφορα καταστήματα. Και είναι ακόμη πιο σοκαριστικό όταν κλέβει πράγματα τα οποία έχει ή δεν του λείπουν. Πολλοί έφηβοι μπορεί να εμπλακούν σε αυτή τη συμπεριφορά απλά και μόνο για τη διέγερση και την «πώρωση» που τους αποφέρει. Εξάπτονται από την αίσθηση της περιπέτειας και το ρίσκο: μπορεί και να τους πιάσουν, μπορεί και όχι, όμως μερικές φορές τόσο πολύ δεν προσέχουν που τους πιάνουν τελικά. Η επίδραση της παρέας των συνομηλίκων είναι πολύ σημαντική σε αυτή την περίπτωση γιατί αν έχουν εμπλακεί σε μια παρέα που το κάνει αυτό, θα το κάνουν και οι ίδιοι γιατί διαφορετικά θα θεωρηθούν εκτός παρέας και μη αποδεκτοί. Για τους έφηβους είναι πολύ σημαντική η αποδοχή και η ένταξη στην ομάδα των συνομηλίκων.
Τα αίτια βέβαια αυτής της συμπεριφοράς μπορεί να είναι και πιο σοβαρά και να εξυπηρετούν βαθύτερες ψυχικές ανάγκες: ένας έφηβος μπορεί να κλέβει από τα καταστήματα «αυτά που δεν έχει», δηλαδή την αγάπη και την προσοχή των σημαντικών άλλων στη ζωή του, και έτσι ελπίζει ότι θα γεμίσει συναισθηματικά και θα νιώσει καλύτερα. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για ένα θέμα που οι γονείς πρέπει να αξιολογήσουν με προσοχή και να αναζητήσουν τη βοήθεια ειδικού.

Είναι καταρχήν σημαντική η συνειδητοποίηση ότι κάτι εσωτερικό, ψυχικό επηρεάζει ασυνείδητα ή συνειδητά τον τρόπο επιλογής συντρόφων, την επικοινωνία και γενικότερα την αλληλεπίδραση μαζί τους. Η αυτοεκτίμηση αποτελεί έναν σημαντικό παράγοντα που διακινεί τις επιλογές μας καθώς εάν δεν πιστεύουμε ότι αξίζουμε πολλά πράγματα, δεν μπορούμε και να τα διεκδικήσουμε αλλά ούτε και να επιλέξουμε ανθρώπους που θα μας τα προσφέρουν. Παράλληλα, ο τρόπος με τον οποίο έχουμε βιώσει τις σχέσεις εγγύτητας στη ζωή μας ρυθμίζει σημαντικά το πόσο κοντά ή πόσο μακριά αντέχουμε να βρεθούμε με έναν άλλο άνθρωπο. Η αμφιθυμία που γεννούν αυτά τα διλήμματα μας μπερδεύει και αντιμετωπίζουμε τον “άλλο”, αλλά και τον εαυτό μας, μέσα από «παραμορφωμένες» οπτικές. Είναι σημαντική η συνειδητοποίηση αυτών των παραγόντων που επηρεάζουν σημαντικά και εμποδίζουν την επιλογή και τη δημιουργία μιας σχέσης συντροφικότητας που ικανοποιεί και δίνει χαρά.

Σε ορισμένες περιπτώσεις χωρισμών το ζευγάρι αποφασίζει, για χάρη των παιδιών, να διατηρήσει ένα λευκό γάμο, και οι δύο σύντροφοι να μείνουν απλοί συγκάτοικοι. Οι λόγοι που εξηγούν μια τέτοια απόφαση είναι πολλοί (στις μέρες μας και οικονομικοί) και είναι φυσικό οι γονείς να θέλουν να προστατεύουν τα παιδιά τους και να νιώθουν ενοχές επιφέροντας με το χωρισμό αναστάτωση στη ζωή τους. Δεν ξέρουν πώς να τους το πουν, πώς να τα μην τα πληγώσουν. Η ανάγκη αυτή είναι σεβαστή, φαίνεται όμως ότι στις περισσότερες περιπτώσεις έχει να κάνει με φόβους και ανασφάλειες των γονιών παρά με μια επιθυμητή λύση: Μπορώ να τα καταφέρω μόνος μου; Και αν με ξεχάσουν ή δεν με θέλουν πια; Μπορώ να τα βγάλω πέρα στη ζωή μου; Επιπλέον, σε πρακτικό επίπεδο, δύσκολα επιτυγχάνεται ένα τέτοιο εγχείρημα. Συχνά είναι καλύτερα οι δύο πρώην σύζυγοι να μένουν πολύ κοντά, ή σε δύο διαφορετικά διαμερίσματα στην ίδια πολυκατοικία.
Από τη μεριά των παιδιών, εκείνα προτιμούν πάντα και ζουν καλά με δύο γονείς που αγαπιούνται και έχουν επιλέξει να ζουν μαζί γιατί οι ίδιοι το επιθυμούν, όχι όμως με δύο γονείς που «θυσιάζονται» γι’ αυτά ή προσποιούνται κάτι που δεν είναι, ουσιαστικά κοροϊδεύοντάς τα.