Πολλές φορές δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας την έκφραση συναισθημάτων μέσα στη σχέση μας από το φόβο ότι θα δημιουργηθούν προβλήματα και συγκρούσεις… Συχνά εδώ ενέχει ο φόβος της εγκατάλειψης ή της «τιμωρίας» από τον/την σύντροφό μας που δεν θα μπορέσει να αντέξει αυτή την πλευρά του εαυτού μας. Η μη έκφραση συναισθημάτων, όμως, ιδιαίτερα του θυμού ή της απογοήτευσης, οδηγεί σταδιακά στην αποξένωση και στη συνέχεια στην ανία που δεν είναι τίποτα άλλο από την απουσία συναισθήματος σε μια σχέση. Οι  δύο σύντροφοι, προκειμένου να «μην θυμούνται» όλα αυτά που τους ενοχλούν στη συμβίωσή τους, αρχίζουν και απομονώνονται από τα συναισθήματά τους, σαν να μην «νιώθουν» τίποτα γενικότερα, με αποτέλεσμα σταδιακά να εγκαθιδρύεται ένα αίσθημα «κενού», απαισιοδοξίας και… βέβαια βαρεμάρας μέσα στη σχέση… Νιώθουν σαν να μην συμβαίνει πια «τίποτα» μέσα στο σπίτι, στη συμβίωσή τους… Ίσως γιατί και οι ίδιοι βρίσκονται ήδη έξω από αυτή…

Η αυτοπεποίθηση χτίζεται από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής, κυρίως βάσει ενός υποστηρικτικού και ενθαρρυντικού περιβάλλοντος μέσα στην οικογένεια. Η επιβεβαίωση και η μη κριτική στάση των αγαπημένων αυτών προσώπων οδηγεί σε μεγαλύτερη αποδοχή του εαυτού μας. Όταν οι συνθήκες αυτές δεν πληρούνται, μια αίσθηση απαξίωσης αρχίζει να διακατέχει το αυτό-συναίσθημά μας, μια τάση να «κρυβόμαστε» από τους άλλους για να μην δουν πόσο πραγματικά μόνοι και αδύναμοι νιώθουμε. Έτσι
νιώθουμε επίσης ότι διαμορφώνουμε έναν «ψευδή» εαυτό που κινείται στην καθημερινότητά μας και εμείς απλά τον «παρακολουθούμε», απόμακροι και απομονωμένοι. Η αυτοπεποίθηση του ατόμου μπορεί να προσδιοριστεί θετικά αν το ίδιο: εκφράσει και κατανοήσει τα αρνητικά συναισθήματα & βιώματά του, συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχει κάτι «λάθος» στο ίδιο αλλά μόνο σε
εκάστοτε συμπεριφορές του, αρχίσει σταδιακά να εμπιστεύεται τους άλλους, «εκτίθεται» περισσότερο & κάνει πράγματα στα οποία νιώθει περισσότερο ο «εαυτός» του.

Οι οικονομικές δυσκολίες, τα προβλήματα της δουλειάς μπορούν φυσικά να ταράξουν τη σχέση ενός ζευγαριού, όχι όμως να την βλάψουν ή να την διαλύσουν εάν αυτή έχει στηριχθεί σε βάσεις ουσίας. Πολλά ζευγάρια είναι μαζί, έχοντας μάλιστα δημιουργήσει και οικογένεια, χωρίς να γνωρίζουν ακριβώς το λόγο που είναι μαζί, ή γιατί έτσι πληρούν μια εικόνα επάρκειας, «ότι όλα είναι καλά και όπως πρέπει». Επίσης, πολλές σχέσεις συχνά  στηρίζονται στη γενικότερη τάση κατανάλωσης και απόκτησης υλικών αγαθών που υπάρχει γύρω μας. Είναι φυσικό λοιπόν σε μια περίοδο κρίσης οι σχέσεις αυτές να μην έχουν να στηριχθούν σε κάτι ουσιαστικό και να δονούνται κυριολεκτικά. Παράλληλα, ο θυμός και η επιθετικότητα που επιφέρουν τα οικονομικά προβλήματα χτυπούν πιο άμεσα σχέσεις ζευγαριών που εμπεριέχουν ήδη πολύ θυμό και σύγκρουση. Οι στερήσεις που πρέπει τότε να υποστούν γίνονται πολύ μεγαλύτερες, όταν δηλαδή προϋπάρχει «στέρηση» σε συναισθηματικό και επικοινωνιακό επίπεδο.

Είναι γεγονός ότι στην πανδημία του covid-19 οι ηλικιωμένοι άνθρωποι έχουν νιώσει πιο ευάλωτοι από όλες τις απόψεις. Αρχικά, θα πρέπει να ειπωθεί για μια ακόμη φορά ότι αποτελεί ένα επιστημονικό δεδομένο ότι πλήττονται περισσότερο από τον ιό και ότι σε αυτή την ομάδα του πληθυσμού η επίδραση του ιού μπορεί να οδηγήσει σε βαριά ασθένεια και ίσως και σε θάνατο. Έτσι, το άγχος και η αγωνία που βιώνουν οι ηλικιωμένοι μπορεί να είναι έντονα και δεν γνωρίζουμε κατά πόσο είναι “προετοιμασμένοι” για αυτό, το φόβο, το άγχος του θανάτου κοκ. Παράλληλα, ακολουθεί και η αναγκαιότητα του «μένουμε σπίτι» γεγονός που σημαίνει ότι επιπλέον της αγωνίας αυτής θα πρέπει ουσιαστικά να περάσουν την αγωνία αυτή και μόνοι τους, απομονωμένοι, καθώς τα παιδιά τους, οι συγγενείς τους, τα εγγόνια τους δεν επιτρέπεται να τους πλησιάσουν για να μην τους μεταφέρουν τον ιό. Για αρκετούς ηλικιωμένους ανθρώπους μπορεί ο φόβος της μοναξιάς να είναι πολύ μεγαλύτερος από τον φόβο του κορονοϊού. Όπως όλοι μας, έτσι κι εκείνοι δεν ήταν προετοιμασμένοι για αυτόν τον νέο αόρατο εχθρό που ακόμη προσπαθούμε να γνωρίσουμε και να κατανοήσουμε. Εκείνοι έχουν βιώσει άλλους, πιο χειροπιαστούς κινδύνους και εχθρούς (π.χ. πόλεμοι, πείνα κοκ.) και ίσως δυσκολεύονται να ορίσουν αυτούς τους νέους, αόρατους, «μοντέρνους» κινδύνους της σύγχρονης ανθρωπότητας.

Τέλος, σε πιο πρακτικό επίπεδο προστίθεται σε όλα αυτά και το γεγονός ότι πολλοί ηλικιωμένοι άνθρωποι δεν είναι εξοικειωμένοι και με τα βασικά στοιχεία του διαδικτύου και των υπηρεσιών κυρίως που μπορούν να διεκπεραιωθούν μέσω αυτού αλλά και της απασχόλησης και ‘παρέας’ που μπορεί να τους προσφέρει (παιχνίδια, αναζήτηση στο διαδίκτυο, παρακολούθηση βίντεο κλπ.).