Είναι γεγονός ότι πολλοί γονείς φτάνουν σε αυτή τη διαπίστωση νιώθοντας πολλές ενοχές και ανησυχία για τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει αυτή η συμπεριφορά προς τα παιδιά τους. Συμβαίνει όμως, και σημασία έχει πρώτα να την κατανοήσουμε για να δούμε πώς μπορούμε να την αλλάξουμε. Όταν λοιπόν φωνάζουμε στα παιδιά μας σημαίνει ότι δεν μας ακούνε και ότι δεν μπορούμε να επιβληθούμε με άλλους τρόπους, και, κυρίως, ότι είμαστε πολύ κουρασμένοι και εξαντλημένοι από τις υψηλές απαιτήσεις της γονεϊκότητας. Όταν όμως έχουμε πια εμπλακεί σε αυτόν το φαύλο κύκλο ουσιαστικά, είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσουμε ότι φωνάζοντας έχουμε αυξήσει τα όρια ανυπακοής γιατί το παιδί έχει μάθει ότι πρέπει να φτάσουν εκεί τα πράγματα για να εννοούμε κάτι. Το παιδί «έχει μάθει» ότι μπορεί να μας βγάλει εκτός ελέγχου. Παρεμβαίνουμε λοιπόν πιο νωρίς, πριν εξαντληθούν τα παραπάνω όρια, και ο τόνος της φωνής μας πρέπει να είναι σταθερός και αποφασιστικός. Εάν νιώθουμε ότι έχουμε εξαντληθεί, ας αποσυρθούμε για λίγο για να ηρεμήσουμε και ας μας αντικαταστήσει εκείνη τη στιγμή ο/η σύντροφός μας. Είναι σημαντικό να δώσουμε το μήνυμα ότι εννοούμε κάτι από την πρώτη στιγμή που το λέμε.

Πολλοί άνθρωποι φοβούνται τη δέσμευση στις ανθρώπινες σχέσεις, πολλές φορές χωρίς καν οι ίδιοι να το συνειδητοποιούν ότι κρατούν αποστάσεις και ότι δεν δένονται συναισθηματικά με τον/ τη σύντροφό τους. Νιώθουν έντονο άγχος έως και πανικό στην αίσθηση της δέσμευσης και φοβούνται οποιαδήποτε κατάσταση έχει σταθερό και μόνιμο χαρακτήρα. Ο φόβος αυτός είναι παρόμοιος με την αίσθηση της κλειστοφοβίας: όπως ο κλειστός χώρος προκαλεί την αίσθηση του εγκλωβισμού, έτσι και η δέσμευση βιώνεται ως «παγίδευση» και το άτομο νιώθει εγκλωβισμένο ψυχολογικά. Το άγχος που βιώνεται είναι έντονο και ο ίδιος προσπαθεί να βρει τρόπους να «ξεφύγει» κυριολεκτικά από τη δυσάρεστη κατάσταση. Έτσι επέρχεται απότομη αλλαγή στη διάθεση και τη συμπεριφορά του, ο έρωτας μεταμορφώνεται σε άγχος και ο/ η σύντροφος σε ένα πρόσωπο που προκαλεί, χωρίς να φταίει σε κάτι συγκεκριμένα, δυσάρεστα συναισθήματα και το οποίο πρέπει να αποφύγει και να απομακρύνει.

Το ζευγάρι που αντιμετωπίζει προβλήματα στη σχέση του, που φαίνεται να μην επιλύονται με την πάροδο του χρόνου, περνά από το στάδιο της αμφιθυμίας για το αν πρέπει να προχωρήσει στο χωρισμό ή όχι. Οι σκέψεις για τα υπέρ και τα κατά ενός επερχόμενου χωρισμού είναι καθημερινές προκειμένου να ληφθεί μια απόφαση. Ένα ζευγάρι που επισκέπτεται έναν ειδικό ψυχικής υγείας σε αυτό το στάδιο είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσει ότι βρίσκεται στο στάδιο της αμφιθυμίας το οποίο απαιτεί χρόνο για τη διαχείρισή του. Είναι σημαντικό να μπορέσουν οι δύο σύντροφοι να μιλήσουν για το πώς νιώθουν ο ένας για τον άλλον, να εκφράσουν τα παράπονα αλλά και τα θετικά αυτής της συμβίωσης καθώς και αυτό που φοβούνται ότι θα συμβεί αν χωρίσουν ή αν δεν χωρίσουν. Ποια κριτήρια θέτουν για μια τελευταία προσπάθεια; Ο ειδικός ψυχικής υγείας μπορεί να συμβάλλει ουσιαστικά στη διευκόλυνση αυτής της διαδικασίας. Σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να προτείνει στους δύο συντρόφους να μείνουν για ένα διάστημα χωριστά προκειμένου να απομακρυνθούν για λίγο από τις εντάσεις και να συνειδητοποιήσουν τι θέλουν πραγματικά. Σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να τους προκαλέσει να φανταστούν το χωρισμό σε πολλές λεπτομέρειές του προκειμένου να βοηθηθούν στην απόφασή τους αλλά και στην καλύτερη προετοιμασία γι’ αυτόν. Σε κάθε περίπτωση είναι σημαντικό το ζευγάρι σταδιακά να οδηγηθεί σε μια απόφαση καθώς το στάδιο της αμφιθυμίας που παρατείνεται εντείνει τη δυσαρέσκεια, τις διαφωνίες και τις εντάσεις.

Η ανακοίνωση του χωρισμού είναι σημαντικό να γίνει και από τους δύο γονείς μαζί, στον οικείο χώρο του σπιτιού και αρκετές ημέρες πριν από την αναχώρηση του ενός γονέα από το σπίτι. Οι ήρεμοι τόνοι είναι σημαντικοί προκειμένου να μην δοθεί η εντύπωση ότι οι γονείς βρίσκονται σε δύο αντίπαλα μαχόμενα στρατόπεδα. Παράλληλα, είναι καλό τα αδέρφια να είναι μαζί εκείνη τη στιγμή καθώς το ένα λειτουργεί ως στήριγμα για το άλλο. Αν τα παιδιά βρίσκονται σε διαφορετικές ηλικιακές ομάδες μπορείτε να συζητήσετε περισσότερο με το μεγαλύτερο παιδί κάποια άλλη στιγμή.
Οι γονείς πρέπει να εξηγήσουν στα παιδιά ότι τα ίδια δεν φέρουν καμία ευθύνη και ότι δεν αλλάζει κάτι στην αγάπη τους προς αυτά αλλά και στη συχνότητα και ποιότητα της παρουσίας τους μαζί τους. Είναι καλό να μην πουν ότι χωρίζουν επειδή δεν αγαπιούνται πια καθώς η οικογενειακή αγάπη είναι μια έννοια ακλόνητη και δεδομένη για τα παιδιά και δεν θα μπορέσουν να το κατανοήσουν. Παράλληλα, αν κλονιστεί η σιγουριά τους για την οικογενειακή αγάπη μπορεί να αρχίσουν να νιώθουν ότι, αργότερα, μπορεί να κλονιστεί και η αγάπη προς τα ίδια. Μπορείτε να τα προϊδεάσετε για το πώς θα βλέπουν το γονιό που θα αποχωρήσει και να τους εμφυσήσετε μια αίσθηση ασφάλειας για το μέλλον τονίζοντας και τις θετικές πλευρές της νέας κατάστασης (λιγότερη ένταση και τσακωμοί μέσα στο σπίτι κ.ά.). Τέλος, αφού τους εξηγήσετε, μπορείτε να τους δώσετε το λόγο για να σας πουν πώς αισθάνονται και πώς αντιλαμβάνονται το νέο ξεκίνημα που θα ακολουθήσει.