Οι «ιστορίες» αποτελούν μια βασική τεχνική προβολής/ ταύτισης στη δραματοθεραπεία και η θεραπευτική εργασία με αυτές μπορεί να πάρει διάφορες μορφές: αφήγηση, δημιουργία, δραματοποίηση ιστορίας κ.ά. Η χρήση τους στο θεραπευτικό πλαίσιο παρέχει καταρχάς τη δυνατότητα συναισθηματικής εκφόρτισης, καλλιεργεί την ενσυναίσθηση, διεγείρει τη φαντασία, δημιουργεί εικόνες μέσα από την ενδοψυχική διεργασία και, σε κάθε περίπτωση, αποτελεί μια γέφυρα μεταξύ των ηρώων της ιστορίας και του αρχετυπικού υλικού που φέρουν και του ασυνείδητου υλικού του συμμετέχοντα. Ιδιαίτερα στα παιδιά, στα οποία η λεκτική έκφραση δεν είναι ακόμη άμεσα ανεπτυγμένη, οι αμυντικές διεργασίες μπορούν πολύ πιο άμεσα να δουλευτούν μέσα από το υλικό ταύτισης των ιστοριών και τους διάφορους συμβολισμούς τους. Έτσι, στη δραματοθεραπευτική εργασία με τις «ιστορίες» ενυπάρχει η δυνατότητα της δραματουργικής απόστασης και ο συμμετέχων μπορεί να ταυτιστεί με τον ήρωα της ιστορίας ή και να δημιουργήσει το δικό του ήρωα και με αυτό τον τρόπο να μπορέσει να επεξεργαστεί υλικό το οποίο, υπό άλλες συνθήκες, θα του δημιουργούσε σημαντικές αντιστάσεις. Η Sue Jennings (1990) αναφέρει χαρακτηριστικά ότι «όσο πιο κοντά δουλεύουμε θεραπευτικά στην προσωπική ζωή του ατόμου… τόσο περισσότερους περιορισμούς θέτουμε στη διερεύνηση της ιστορίας της ζωής τους. Όσο μεγαλύτερη δραματουργική απόσταση δημιουργούμε τόσο περισσότερες θεραπευτικές επιλογές έχουμε στη διάθεσή μας».

Το πένθος συνοδεύεται από έντονη θλίψη, κλάμα, εκνευρισμό, κοινωνική απόσυρση, διαταραχή της συγκέντρωσης, αυξομειώσεις του βάρους και δυσκολίες στον ύπνο. Σε πολλές περιπτώσεις, ειδικά στα αρχικά στάδια, μπορεί κανείς να νιώθει ότι τα συναισθήματά του είναι «παγωμένα», ότι δεν νιώθει στενοχώρια, λύπη ή πόνο ή, μάλλον, ότι δεν νιώθει «τίποτα». Είναι γεγονός ότι μια απώλεια μπορεί να αποτελεί ένα σοκ και αρχικά να μην μπορεί κανείς να συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί, τι νιώθει αλλά και τι σημαίνουν όλα αυτά για το μέλλον. Η συνειδητοποίηση είναι βέβαια πολύ επώδυνη όταν αυτό το αρχικό «μούδιασμα» αρχίζει να υποχωρεί και τα συναισθήματα επανέρχονται έντονα. Ο πόνος μπορεί να γίνει μεγαλύτερος και το άτομο να νιώθει μεγάλη οδύνη. Σε αυτό το στάδιο, αρχίζει κανείς να θυμάται, να αναπολεί όσα τον/ την συνέδεαν με το άτομο που έφυγε, ακόμη και από πολύ παλιά, εικόνες, αναμνήσεις, στιγμές που ήταν ξεχασμένες αλλά τώρα έρχονται και πάλι στο προσκήνιο. Η διαδικασία της προσαρμογής ξεκινά αργότερα, όταν το άτομο αρχίζει να αντιμετωπίζει την πραγματικότητα της απώλειας, ότι είναι ένα γεγονός πραγματικό, που έχει συμβεί, και σταδιακά αρχίζει να αποκτά νέους ρόλους, να συνδέεται με άλλους ανθρώπους και να επαναδομεί τις σχέσεις του και την καθημερινότητά του σε νέες βάσεις. Σιγά-σιγά, έρχεται το στάδιο στο οποίο η σχέση με εκείνον που έφυγε αρχίζει να υπάρχει αποκλειστικά στη μνήμη και η σκέψη του να μη συνοδεύεται πια από τόσο πόνο.

Η εκδήλωση κατάθλιψης στην τρίτη ηλικία είναι αρκετά συχνή και πρέπει να αντιμετωπίζεται άμεσα και υποστηρικτικά καθώς μπορεί να οδηγήσει το ηλικιωμένο
άτομο σε επιπλέον απομόνωση και μείωση της λειτουργικότητάς του. Τα συμπτώματα μπορεί να είναι τα εξής: αίσθημα «κενού», έλλειψη νοήματος, σκοπού, κινητοποίησης και ενεργητικότητας. Το άτομο μπορεί να αισθάνεται συνεχή στενοχώρια, κούραση, ανεξήγητα άλγη και πόνους, άγχος. Μπορεί να νιώθει ότι έχει χάσει το ενδιαφέρον και την αγάπη του για τις καθημερινές δραστηριότητές του, να αντιμετωπίζει προβλήματα με τον ύπνο και τη διατροφή, να ξεσπά σε κλάματα συχνά και να δυσκολεύεται να επιτελέσει διανοητικές διαδικασίες (δυσκολίες στη συγκέντρωση και λήψη αποφάσεων, προβλήματα μνήμης, προσανατολισμού). Αίσθημα αναξιότητας επικρατεί, θλίψης, απελπισίας και συχνά ενοχές χωρίς συγκεκριμένο λόγο. Τέλος, μπορεί να υπάρχει εκδήλωση αυτοκτονικού ιδεασμού,γεγονός που εκτιμάται με ιδιαίτερη προσοχή σχετικά με την επικινδυνότητά του.

Η μανιοκατάθλιψη, που αποκαλείται επίσης διπολική διαταραχή, αποτελεί μια ψυχική ασθένεια που προκαλεί ακραίες αλλαγές της ψυχικής διάθεσης. Ο πάσχων μπορεί κατά καιρούς να αισθάνεται πολύ ευτυχισμένος, γεμάτος ενέργεια και να νιώθει ότι μπορεί να κάνει τα πάντα. Όταν βρίσκεται σε αυτή την ψυχική κατάσταση είναι δυνατόν να μην θέλει καν να ξεκουραστεί. Η ψυχική αυτή κατάσταση ονομάζεται μανία. Σε άλλες χρονικές περιόδους μπορεί να νιώθει μεγάλη λύπη και κατάθλιψη. Όταν βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση δεν θέλει να κάνει τίποτα. Οι δύο αυτές φάσεις, η πρώτη είναι η μανία και η δεύτερη είναι η κατάθλιψη, αποτελούν τις δύο χαρακτηριστικές ψυχικές καταστάσεις της διπολικής διαταραχής. Η αντιμετώπιση της μανιοκατάθλιψης βασίζεται στον έλεγχο των ακραίων αλλαγών της ψυχικής διάθεσης του ασθενή. Η έγκαιρη διάγνωση αποτελεί σημαντικό παράγοντα πρόληψης οριακών καταστάσεων και καθορίζει την αποτελεσματικότητα και την αποδοτικότητα των θεραπευτικών παρεμβάσεων.