Ένα βασικό στοιχείο τεχνικής στη δραματοθεραπεία, το οποίο αποτελεί και μια βασική διαφοροποίηση σε σχέση με άλλες ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις, είναι η λειτουργία της δραματουργικής απόστασης. Ένα συναίσθημα, μια εσωτερική σύγκρουση, ένα πρόβλημα που απασχολεί τον συμμετέχοντα σε μια ομάδα δραματοθεραπείας μπορεί να «προβληθεί», για παράδειγμα, σε ένα αντικείμενο με το οποίο θα παίξει κατά τη διάρκεια της ομάδας ή μπορεί να γίνει ένας ρόλος με συγκεκριμένα στοιχεία προσωπικότητας και χαρακτηριστικά. Στην απόσταση αυτή λοιπόν, τη δραματουργική, τα συναισθήματα και τα προβλήματα δεν βιώνονται τόσο έντονα και, παράλληλα, είναι πιο εύκολα διαχειρίσιμα χωρίς να μεσολαβεί άμεση συνειδητοποίησή τους. Κατά τη διάρκεια της συνεδρίας, το παίξιμο ενός συγκεκριμένου ρόλου μπορεί να αποφέρει συναισθηματική εκφόρτιση και διέξοδο σε εσωτερικές ψυχικές καταστάσεις. Παράλληλα, κατά τη διάρκεια ενός αυτοσχεδιασμού, υπάρχει και ο «θεατής» ο οποίος προσφέρει μια επιπλέον «θέαση» του προβλήματος που διαδραματίζεται επί σκηνής και ο οποίος βέβαια στη συνέχεια μπορεί να αλληλεπιδράσει ή να σχολιάσει το ρόλο που έχει παιχτεί και όχι τον ίδιο το συμμετέχοντα σε προσωπικό επίπεδο. Τέλος, και ο δραματοθεραπευτής μπορεί επίσης να επέμβει και να διαχειριστεί το πρόβλημα που αναπαριστάται σε έναν αυτοσχεδιασμό σε καθαρά δραματουργικό επίπεδο.

Το κύριο χαρακτηριστικό της κλεπτομανίας αφορά την επαναλαμβανόμενη αδυναμία αντίστασης του ατόμου στην παρόρμηση που το καταβάλει να κλέψει αντικείμενα, ενδύματα κλπ. τα οποία δεν χρειάζεται για προσωπική χρήση ή άλλη οικονομική απολαβή. Όπως τονίζεται χαρακτηριστικά, τα είδη που κλέβει δεν έχουν καμία χρησιμότητα για τον ίδιον, πετάγονται, πολλές φορές επιστρέφονται άμεσα, ή, ακόμη, ξεχνιούνται κρυμμένα σε κάποια ντουλάπα του σπιτιού του. Εξάλλου, στην περίπτωση της κλεπτομανίας η ικανοποίηση και η ευχαρίστηση προέρχονται από τη συγκεκριμένη πράξη που διαπράττεται και όχι από το αντικείμενο που αποκομίζει ο δράστης. Παράλληλα, ο κλεπτομανής στις περισσότερες περιπτώσεις διαθέτει χρήματα για να αγοράσει αυτό που επιθυμεί. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που ο πάσχων εντοπίζεται και προθυμοποιείται να πληρώσει άμεσα τα αντικείμενα που πήρε προκειμένου να αποφύγει την περαιτέρω νομική δίωξη.

Το μετατραυματικό στρες αφορά την ψυχολογική κατάσταση που βιώνει ένα άτομο που έχει ζήσει ένα τραυματικό γεγονός που απείλησε άμεσα την ψυχική και σωματική του ακεραιότητα. Τέτοια γεγονότα μπορεί να αφορούν φυσικές καταστροφές, πολέμους, τρομοκρατικές επιθέσεις, δυστυχήματα ή άλλου είδους άγριες επιθέσεις, όπως, είναι, για παράδειγμα, ο βιασμός, η κακοποίηση κ.ά. Τα άτομα που υποφέρουν από μετατραυματικό στρες συχνά ξαναζούν την τραυματική εμπειρία και έχουν φλας μπακ από το γεγονός, δυσκολεύονται να κοιμηθούν και νιώθουν αποκομμένα από την πραγματικότητα. Νιώθουν επίσης αίσθηση σοκ και μούδιασμα, άρνηση, αίσθηση παραζάλης, απάθεια, άγχος και φόβο, οξυθυμία ή νευρικότητα, εκρήξεις θυμού, εφιάλτες, αυτό-κατηγορία και αίσθηση ενοχής, δυσκολίες στη συγκέντρωση και τη μνήμη, αλλαγή στις συνήθειες διατροφής, πόνους και άλλες σωματικές ενοχλήσεις. Τα συμπτώματα αυτά μπορεί να είναι τόσο έντονα ώστε να έχουν άμεσο αρνητικό αντίκτυπο στην καθημερινή ζωή τους.

Στις χώρες όπου η πανδημία του covid-19 έχει φτάσει σε πολύ υψηλά επίπεδα διασποράς και θνητότητας, το υγειονομικό προσωπικό αντιμετωπίζει πρωτόγνωρες δυσκολίες και προκλήσεις. Εκτός από τον υπέρμετρο φόρτο εργασίας, το ιατρικό προσωπικό καλείται να πάρει δύσκολες αποφάσεις υπό την πίεση εξαιρετικά δύσκολων καταστάσεων και να διανείμει, σε πολλές περιπτώσεις, λιγοστά μέσα σε εκατοντάδες ασθενείς που τα χρειάζονται εξίσου. Τα «διλήμματα» αυτά δημιουργούν έντονο στρες και συνειδησιακή σύγκρουση. Όπως περιγράφεται, οι γιατροί νιώθουν σε πολλές περιπτώσεις ότι δεν θα μπορούν να πουν σε έναν συγγενή που πενθεί για τον δικό του άνθρωπο που χάθηκε από τον ιό ότι «κάναμε ό,τι μπορούσαμε…», αλλά μόνο ότι «κάναμε ό,τι μπορούσαμε με τα μέσα που διαθέταμε, αλλά δεν ήταν αρκετά…». Τα δεδομένα αυτά θέτουν τις βάσεις για συνειδησιακή σύγκρουση, επομένως και για ένα τραύμα σε επίπεδο ηθικών αρχών (moral injury) σε κάθε γιατρό ή νοσοκόμο/α που είναι αναγκασμένος να συμμετέχει σε αυτή την εξέλιξη.

Ο όρος τραύμα σε επίπεδο ηθικών αρχών (moral injury) προέρχεται ουσιαστικά από τον στρατό και ορίζεται ως η ψυχική δυσφορία που βιώνει ένα άτομο από πράξεις που παραβιάζουν τον κώδικα ηθικών αρχών και δεοντολογίας του. Τα άτομα που βιώνουν αυτή την ψυχική δυσφορία έχουν συχνά πολλές αρνητικές σκέψεις για τον εαυτό τους ή τους άλλους (για παράδειγμα, «είμαι ένας απαίσιος άνθρωπος», ή «οι ανώτεροί μου δεν ενδιαφέρονται για τις ζωές των ανθρώπων») καθώς και έντονα συναισθήματα ντροπής, ενοχής ή αποστροφής. Τα συμπτώματα αυτά μπορούν να οδηγήσουν στην εξέλιξη ψυχικής διαταραχής, όπως είναι η κατάθλιψη, το μετατραυματικό στρες καθώς και ο αυτοκτονικός ιδεασμός.