Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, η ευχαρίστηση απαιτεί ικανότητα και ανάληψη ευθύνης για τον εαυτό μας και τη διάθεσή του. Τι είναι όμως τελικά η ευχαρίστηση;

Η ευχαρίστηση καταρχήν είναι υποκειμενική και ο καθένας μπορεί να την ορίζει με το δικό του τρόπο. Το συναίσθημα είναι ίδιο, απλά ο «τρόπος», η συνταγή θα μπορούσε να πει κανείς, είναι διαφορετική για τον καθέναν. Παράλληλα η ευχαρίστηση είναι συνήθως μια αίσθηση παροδική και έτσι πολλοί άνθρωποι δυσκολεύονται να την αναγνωρίσουν αλλά και να επενδύσουν περισσότερο σε αυτή. Συνοδεύεται από θετική σκέψη, αισιοδοξία, αίσθηση ενέργειας και δύναμης για δημιουργικότητα. Την ευχαρίστηση όμως πρέπει και να την «επιτρέψουμε», με άλλα λόγια να μην νιώσουμε ενοχή με τη χαρά και τη θετική διάσταση εξέλιξης στη ζωή μας. Συχνά, όμως, μόλις νιώσουμε ευχαρίστηση ενοχοποιούμαστε και επιτρέπουμε στις αρνητικές σκέψεις να την «χαλάσουν» και να εισβάλλουν στη ζωή μας: «Κάτι θα πάει στραβά, δεν μπορεί…», σκεφτόμαστε…

Αν την νιώσετε λοιπόν μην αφήσετε να σας διαφύγει η αίσθησή της, αρκεί να θελήσετε πραγματικά να την ζήσετε και να την απολαύσετε!

Οι άνθρωποι συχνά δένονται πολύ με τα ζώα και διαμορφώνουν δεσμούς και συνθήκες συμβίωσης που τους ικανοποιούν σε σημαντικό βαθμό. Αναφέρεται συχνά ότι το δέσιμο και η συνύπαρξη με τα ζώα είναι γενετικά καθορισμένα καθώς ο άνθρωπος πάντα είχε την τάση να βρίσκεται κοντά στα ζώα για προστασία αλλά και για ανεύρεση τροφής, νερού κλπ. Παράλληλα, τα ζώα αναπτύσσουν μια εξάρτηση από τους ανθρώπους με τους οποίους συμβιώνουν που διακινεί έντονα συναισθήματα, παρόμοια ίσως με εκείνα που διακινούνται από τα μικρά παιδιά και την ανάγκη να τα προστατεύσουμε από διάφορους κινδύνους. Με αυτό τον τρόπο, βέβαια, νιώθουμε κι εμείς σημαντικοί, χωρίς παράλληλα να εγκυμονεί και ο κίνδυνος της απογοήτευσης ή της προδοσίας που αντιμετωπίζονται συχνά στις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους. Αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι είναι τόσο εύκολο να ικανοποιήσεις ένα ζώο που σε αγαπά άνευ όρων και δεν πρόκειται να σε προδώσει ποτέ. Τα ζώα επίσης έχουν χαρακτηριστικά που μας αρέσουν (μεγάλα αυτιά, φουντωτή ουρά…) τα οποία βέβαια εμείς φροντίσαμε να διαμορφώσουμε με διάφορες μεταλλάξεις.

Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι τα ζώα μας φέρνουν πιο κοντά σε αυτό το οποίο ανήκουμε και έχουμε χάσει χωρίς πια καν να το συνειδητοποιούμε, δηλαδή την εγγύτητα με τη φύση. Σε ένα κείμενο του Νίκου Δήμου για τη σχέση μας με τα ζώα αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι: «… όσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από τη φύση, τόσο πιο πολύ θα μας χρειάζονται τα ζώα. Για να εξισορροπούν την αμφιβολία. Να μας βοηθάνε να ξεχνούμε την αλλοτρίωση. Να αποκαθιστούν μέσα μας την αρμονία και την ενότητα». Και καταλήγει ότι τα ζώα όχι μόνο δεν είναι υποκατάστατο, αλλά είναι κυριολεκτικά αναντικατάστατα και η σχέση μας με αυτά μας προσφέρει κάτι που δεν μπορούμε να αντλήσουμε από αλλού, ούτε καν από τη σχέση με κάποιον άλλον άνθρωπο: την αίσθηση του απόλυτα απλού, της καθαρής φύσης.

Ο Επαγγελματικός Προσανατολισμός (ΕΠ) αποτελεί μια διαδικασία που στοχεύει καταρχήν στη διερεύνηση της προσωπικότητας, των κλίσεων, των ικανοτήτων και των δεξιοτήτων του ενδιαφερόμενου προκειμένου να κατανοήσει και να εντοπίσει τα επαγγέλματα που του ταιριάζουν. Το επόμενο στάδιο της διαδικασίας του (ΕΠ) αποτελεί η πληροφόρηση σχετικά με τις Σχολές που εκπαιδεύουν στον τομέα αυτό, τον τρόπο εισαγωγής σε αυτές κοκ. Πληροφόρηση παρέχεται επίσης σχετικά με την αγορά εργασίας, τη ζήτηση ή μη του συγκεκριμένου επαγγέλματος, καθώς και ενημέρωση σχετικά με τα μεταβατικά στάδια προς την επαγγελματική αποκατάσταση και την αρμονική ένταξη στην αγορά εργασίας. Τέλος, ο (ΕΠ) δεν απευθύνεται μόνο σε μαθητές Γυμνασίου ή Λυκείου, αλλά και σε σπουδαστές που αναζητούν εξειδίκευση σε μεταπτυχιακό επίπεδο, σε άτομα που βρίσκονται στο στάδιο αναζήτησης καινούργιων τομέων για την κατάρτισή τους, σε άτομα που ήδη απασχολούνται και δεν είναι ευχαριστημένα με την εργασία τους καθώς και σε άτομα που δεν απασχολούνται λόγω απώλειας θέσης ή για άλλους λόγους και επιθυμούν την επανένταξή τους στο παραγωγικό δυναμικό.

Με τον όρο διαβατήριες τελετουργίες εννοούνται εκείνες οι ιδιαίτερες τελετoυργίες που υπονοούν ή συνδέονται με κάποιο είδος μετάβασης και συνήθως περιέχουν συμβολικό υπόστρωμα. Η γέννηση, η ενηλικίωση, ο γάμος, η ταφή είναι χαρακτηριστικά είδη διαβατήριας τελετής με ανάλογο συμβολικό περιεχόμενο (Κ. Καλογερόπουλος).
Οι διαβατήριες τελετουργίες συνήθως χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: i. τελετουργίες χωρισμού/ αποχωρισμού (π.χ. κηδείες), ii. τελετουργίες μετάβασης (π.χ. εγκυμοσύνη), iii. τελετουργίες ένταξης/ ενσωμάτωσης (π.χ. γάμος). Είναι όμως σημαντικό να παρατηρήσουμε ότι και κάθε διαβατήρια τελετουργία εμπεριέχει αυτά τα τρία στάδια, δηλαδή: αποχωρισμό, μετάβαση, ενσωμάτωση, χωρίς βέβαια πάντα το καθένα από αυτά να έχει την ίδια σημασία ή να απαιτεί την ίδια επεξεργασία σε κάθε τελετουργία. Ένα παράδειγμα στο οποίο μπορούμε να διακρίνουμε τα τρία αυτά στάδια είναι ο στρατός: Το άτομο αρχικά αποχαιρετά/ αποχωρίζεται την πολιτική του ζωή (αποχωρισμός). Στη συνέχεια περνά στο στάδιο της εκπαίδευσης στο οποίο έχουν ενσωματωθεί τα στοιχεία που θα επιφέρουν την αλλαγή (μετάβαση). Τέλος, αφού έχει δεχτεί αυτή τη διαδικασία αλλαγής/ μετάβασης ακολουθεί το στάδιο της (ενσωμάτωσης) και πάλι στην κοινωνία.