To feedback (ανατροφοδότηση) μιας συνομιλίας καθίσταται εξαιρετικά σημαντικό, ιδιαίτερα στις διαπροσωπικές σχέσεις στις οποίες όλοι προσπαθούμε να συνεννοηθούμε, να επιτύχουμε ανθρώπινη επαφή, συναισθηματική επικοινωνία και να πάρουμε σωστές αποφάσεις. Πώς «δίνουμε» ή «παίρνουμε» feedback αποτελεσματικά, δίχως παρανοήσεις και ανεπιθύμητες επιπλοκές; Γιατί και η απόδοση αρνητικού feedback μπορεί να αποβεί μοιραία και να χαθούν περισσότερα από όσα κερδίζονται. Το κλειδί της αποτελεσματικότητας έγκειται βέβαια στη βασική ικανότητα της ενσυναίσθησης, της δυνατότητας να μπαίνουμε στη θέση του άλλου και να συναισθανόμαστε το αντίκτυπο των λεγομένων μας στην ψυχική του διάθεση, την ικανότητα να διατυπώνουμε πάντα ξεκάθαρα αυτό που επιθυμούμε όντας σε επαφή με τη συναισθηματική διάθεση του συνομιλητή. Έτσι χτίζεται μια υγιής και επιτυχημένη επικοινωνία. Είναι πάντοτε σημαντική η επανάληψη της ανατροφοδότησης σε μια συνομιλία έτσι ώστε να διατηρείται η επαφή με το συνομιλητή και να προλαμβάνονται οι παρανοήσεις. Ακόμη και η αρνητική κριτική ακούγεται σταδιακά πιο εύκολα από τον άλλον και απενοχοποιείται χάνοντας τη «βαριά» σημασία της. Τέλος, επαναφέρουμε πάντα το πρόβλημα προς συζήτηση σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Σε πολλές περιπτώσεις το μέτρο χάνεται και μπορεί κάποιος να κουτσομπολεύει σε υπερβολικό βαθμό ή μόλις αρχίζει να μιλά να ξεστομίζει και ένα σχόλιο για τη ζωή των άλλων. Το άτομο που κουτσομπολεύει διαρκώς δεν έχει σίγουρα την ηρεμία, την αντοχή ή και την ψυχική εκείνη ισορροπία που χρειάζεται για να εστιάσει στον εαυτό του και τη δική του ζωή. Μπορεί επίσης η δική του ζωή να του φαίνεται βαρετή και να αποκτά περισσότερο ενδιαφέρον μέσα από τη ζωή των άλλων. Τα πολλά και συχνά κακόβουλα σχόλια για τους άλλους υποδεικνύουν βέβαια συσσωρευμένο θυμό, απογοήτευση αλλά και ζηλόφθονη σχέση με τους άλλους ανθρώπους που μπορεί να
τα έχουν καταφέρει καλύτερα και να φαίνονται πιο ικανοποιημένοι στη ζωή τους. Σίγουρα, πάντως, και εδώ πρόκειται για μια προβολή των δυσάρεστων πλευρών και συναισθημάτων μας στους άλλους. Κουτσομπολεύοντας, προβάλλουμε τα δυσάρεστα συναισθήματά μας στους άλλους και φαίνονται εκείνοι ότι είναι λάθος, κακοί κοκ.

Η αναβλητικότητα μπορεί να έχει πολλές ερμηνείες για αυτό και κάθε περίπτωση πρέπει να εξετάζεται ξεχωριστά:
-Αυτό που συμβαίνει κυρίως είναι ότι τα άτομα αναβάλλουν κάτι που τους προκαλεί άγχος, φόβο, ανησυχία και προσπαθούν, με αυτό τον τρόπο, να μην έρθουν σε επαφή με αυτό. Συχνά, επίσης, χαρακτηρίζει άτομα τα οποία έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση και φόβο για την κριτική των άλλων.
-Αναβλητικότητα εκδηλώνεται και όταν δεν μας αρέσει να κάνουμε κάτι ή όταν το κίνητρό μας είναι χαμηλό.
-Η αναβλητικότητα συχνά έχει να κάνει με την αντίληψη του χρόνου και της διαχείρισής του: «πόσο χρόνο έχω ακόμη;», «προλαβαίνω;».
-Πολλά άτομα, όσο και αν φαίνεται παράδοξο, αφήνουν να κάνουν κάτι την τελευταία στιγμή γιατί έτσι, λόγω της έντασης και του άγχους, γίνεται για αυτούς πιο ενδιαφέρον και το «απολαμβάνουν» περισσότερο.
-Ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται στις περιπτώσεις της παθητικής επιθετικότητας στις οποίες το άτομο αναβάλλει προκειμένου να δημιουργήσει εκνευρισμό, ένταση, από πείσμα, εκδίκηση κοκ. Πρόκειται για τις περιπτώσεις εκείνες που ο ένας θέλει κυριολεκτικά «να σκάσει» τον άλλο.

Σας έχει τύχει ποτέ, ενώ οδηγείτε, να φτάσετε στον προορισμό σας χωρίς να έχετε συνειδητοποιήσετε πώς φτάσατε μέχρι εκεί; Ή, να χάσετε την έξοδο του αυτοκινητόδρομου στην οποία πρέπει να βγείτε γιατί ήσασταν σαν … απορροφημένος σε κάτι; Η κατάσταση που μόλις περιγράφηκε αναφέρεται στα αγγλικά με τον όρο «highway hypnosis» («ύπνωση του αυτοκινητόδρομου») και εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη βιβλιογραφία το 1921 σε ένα άρθρο που ανέλυε το φαινόμενο, την κατάσταση δηλαδή κατά την οποία κανείς μπορεί να οδηγεί σαν σε μια κατάσταση trance ενώ κοιτάζει συνεχώς προς ένα συγκεκριμένο σημείο. Μια έρευνα του 1929 με τίτλο «Sleeping with the Eyes Open» (Miles) ασχολήθηκε επίσης με το συγκεκριμένο θέμα αναφέροντας ότι είναι δυνατόν οι οδηγοί να αποκοιμούνται στο τιμόνι με τα μάτια ανοιχτά. Η ιδέα ότι πολλά τροχαία ατυχήματα μπορεί να προκαλούνται τελικά από αυτό το λόγο έγινε τότε πολύ δημοφιλής.
Η κατάσταση του “highway hypnosis” αποτελεί ουσιαστικά μια ήπια μορφή ψυχικής αποσύνδεσης παρόμοια με αυτή που αναφέρεται στις Ψυχο-αποσυνδετικές διαταραχές (Dissociative Disorders): Διαταραχές κατά τις οποίες, λόγω ενός τραυματικού γεγονότος, η σκέψη αποσυνδέεται από το συναίσθημα ως αμυντική λειτουργία του ατόμου. Το φαινόμενο αποτελεί επίσης ένα παράδειγμα της έννοιας του «αυτοματισμού» που αναφέρεται στη γνωστική ψυχολογία, της διαδικασίας δηλαδή κατά την οποία αποκτάμε την ικανότητα να κάνουμε κάποια πράγματα χωρίς να απασχολούμε το μυαλό μας και τα οποία έτσι γίνονται πια μια αυτόματη απόκριση ή συνήθεια.