Οι άνθρωποι που γκρινιάζουν συνεχώς είναι ουσιαστικά εκείνοι που δεν επιδιώκουν πραγματικά την επίλυση μιας κατάστασης ή δεν μπορούν να δώσουν οριστική λύση σε ένα πρόβλημα. Η γκρίνια ουσιαστικά τους επιτρέπει να ασχολούνται «έμμεσα» και «ανώδυνα» με το πρόβλημα χωρίς να χρειάζεται να ρισκάρουν και πολλά. Παράλληλα, με αυτό τον τρόπο παρουσιάζονται στους άλλους αλλά και στον εαυτό τους ως θύματα μιας κατάστασης και αυτό τους απαλλάσσει επίσης από την ανάληψη ουσιαστικής ευθύνης. Το κυριότερο όμως είναι ότι τα άτομα που γκρινιάζουν συνεχώς κρύβουν ουσιαστικά οργή μέσα τους την οποία φοβούνται να συνειδητοποιήσουν και να εκφράσουν προς το περιβάλλον τους. Η γκρίνια βάζει όρια στο θυμό και την επιθετικότητά τους, δηλαδή στους ίδιους, χωρίς όμως να παύει να ενοχλεί τους άλλους. Γιατί αυτό είναι ουσιαστικά που ενοχλεί ιδιαίτερα σε έναν άνθρωπο που γκρινιάζει συνεχώς: η επιθετικότητά του.

Είναι γεγονός ότι η κρίση πανικού αποτελεί μια επώδυνη εμπειρία για πολλούς ανθρώπους, κυρίως επειδή δεν είναι εύκολη η κατανόηση και κυρίως η αντιμετώπισή της. Η κρίση πανικού αποτελεί ουσιαστικά μια αντίδραση φόβου η οποία μοιάζει σαν να έρχεται από το «πουθενά», χωρίς προειδοποίηση. Το άτομο νιώθει ότι θα πάθει κάτι σοβαρό, ότι θα λιποθυμήσει, θα πάθει έμφραγμα, θα τρελαθεί ή θα πεθάνει. Τα συμπτώματα είναι πολύ έντονα, κυρίως όμως μεγεθύνονται από την αγωνία και τον τρόμο ουσιαστικά του πάσχοντα ότι κάτι πολύ σοβαρό του συμβαίνει και κανείς δεν μπορεί να τον βοηθήσει. Πίσω βέβαια από τα συμπτώματα αυτά υποβόσκει έντονο άγχος και πίεση καθώς και βαθύτερα ψυχικά διλήμματα τα οποία αναζητούν λύση. Οι κρίσεις πανικού αντιμετωπίζονται επιτυχώς ψυχοθεραπευτικά κυρίως όταν το ίδιο το άτομο έχει ισχυρό κίνητρο να αλλάξει.

Όλοι έχουμε συναντήσει στη ζωή μας άτομα που συσσωρεύουν διαρκώς αντικείμενα που τους είναι συνήθως εντελώς άχρηστα, μην μπορώντας να πετάξουν ή να «αποχωριστούν» με ευκολία κάτι από αυτά. Συνήθως αναφέρουν ότι νιώθουν ένα συναισθηματικό δέσιμο με αυτά τα αντικείμενα και ότι δεν μπορούν να πετάξουν κάτι γιατί φοβούνται ότι μπορεί να τους χρειαστεί κάποια στιγμή και να μην το έχουν. Η συσσώρευση μπορεί να αφορά ποικιλία αντικειμένων αλλά μπορεί και κάτι που είναι εντελώς άχρηστο όπως πλαστικές σακούλες, εφημερίδες, άδεια κουτιά συσκευασιών κ.ά. Νιώθουν ασφάλεια μέσα στην υπερσυσσώρευση αντικειμένων και βιώνουν έντονο άγχος αν πιεστούν (συνήθως από το ευρύτερο περιβάλλον) για να ξεκαθαρίσουν έστω ή να πετάξουν κάτι. Όπως είναι φανερό στις περιπτώσεις αυτές δημιουργούνται σημαντικά προβλήματα με το ευρύτερο περιβάλλον και τις σχέσεις/ επικοινωνία, σοβαρά ζητήματα υγιεινής (καθαριότητας, συσσώρευσης μικροβίων κλπ.) καθώς και έλλειψη χώρου εκεί που διαμένουν. Ο αποθησαυρισμός εντάσσεται στο φάσμα των ιδεοψυχαναγκαστικών διαταραχών στις οποίες το κύριο χαρακτηριστικό είναι οι ιδεοληψίες και οι ψυχαναγκαστικές πράξεις/ τελετουργίες.

Η Six-Part Story Method (SPSM) δημιουργήθηκε από τον Ισραηλινό ψυχολόγο και δραματοθεραπευτή Μ. Lahad (1992) και χρησιμοποιείται για διαγνωστικούς και θεραπευτικούς χειρισμούς στη δραματοθεραπεία. Ο συμμετέχων καλείται να δημιουργήσει μια ιστορία που αποτελείται από έξι μέρη: (1). Bασικός ήρωας/ περιβάλλον στο οποίο ζει. (2). Αποστολή/ έργο του ήρωα. (3). Εμπόδια που συναντά στην πορεία του. (4). Επιβοηθητικοί παράγοντες. (5). Κύρια δράση. (6). Συνέπειες/ αποτελέσματα.

Ο συμμετέχων αφηγείται, διαβάζει ή περιγράφει την ιστορία που δημιούργησε, στο περιεχόμενο της οποίας μπορούν να γίνουν σημαντικοί θεραπευτικοί χειρισμοί και επεξεργασία. Το πιο σημαντικό στοιχείο όμως, που εμπεριέχεται γενικότερα στη δραματοθεραπευτική εργασία με τις «ιστορίες», είναι ότι ο συμμετέχων μπορεί να ταυτιστεί με τον ήρωα της ιστορίας και να μπορέσει, με αυτό τον τρόπο, να επεξεργαστεί υλικό το οποίο, υπό άλλες συνθήκες, θα του δημιουργούσε σημαντικές αντιστάσεις.