Στην παραλία νιώθει κανείς διαφορετικά με τον εαυτό του αλλά και με τους άλλους γύρω του. Πιο χαλαρά, πιο ελεύθερα, μιλά στον ενικό στους διπλανούς του σαν να ήταν φίλοι από χρόνια. Οι σχέσεις ισχύος μεταβάλλονται. Δεν έχει πια σημασία το επάγγελμα, η κοινωνική θέση, το εισόδημα. Οι αξίες που οδηγούν σε κοινωνική αναγνώριση είναι πολύ διαφορετικές από της καθημερινότητας.
Η παραλία έχει και τους δικούς της άγραφους νόμους. Ο καθένας έχει στη διάθεσή του έναν «προσωπικό χώρο» στον οποίο λειτουργεί ανεξάρτητα, ενώ παράλληλα ελέγχει αλλά και ελέγχεται από τους «γείτονες», τα άτομα στις διπλανές ξαπλώστρες ή ομπρέλες. Όλοι αισθάνονται μέλη ενός ευρύτερου συνόλου που οριοθετείται από τις ομπρέλες, τις ψάθες κλπ. της συγκεκριμένης παραλίας. Οι ψάθες, μάλιστα, μιλούν από μόνες του! Εύκολα διακρίνει κανείς τη σχέση που υφίσταται μεταξύ δύο ή περισσότερων λουομένων από την απόσταση που χωρίζει τις ψάθες ή τις ομπρέλες τους.
Και, βέβαια, στην παραλία μπορεί κανείς να κοιτάζει ανηλεώς τους άλλους γύρω του αλλά και να τον κοιτάζουν επίσης. Ο χώρος θεωρείται «ουδέτερος» και η άμεση οπτική επαφή όχι μόνο δεν παρεξηγείται αλλά και αποτελεί μέρος των κανόνων του συγκεκριμένου χώρου. Ο καθένας κάθεται όπως θέλει, ντύνεται ή γδύνεται με όποιον τρόπο θέλει, κάτι το οποίο δεν επιτρέπεται εύκολα σε οποιοδήποτε άλλο κοινωνικό πλαίσιο. Κάποιοι περιορισμοί βέβαια πάντα υπεισέρχονται γιατί, ακόμη και στην παραλία, δεν μπορεί κανείς να κοιτά επίμονα οποιοδήποτε σημείο του σώματος των άλλων.
Το κλίμα αυτό είναι βέβαια διεγερτικό, για αυτό και η σεξουαλική ελευθεριότητα και ο ερωτισμός είναι πάντα πολύ πιο ελεύθερα στην παραλία. Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που απειλούνται από αυτή την εξωστρέφεια που επιβάλλει η παραλία και τη βιώνουν ως «εισβολή». Τελικά, όμως, πάντα οι άνθρωποι με κοινά ενδιαφέροντα και επιθυμίες καταλήγουν να συχνάζουν στις ίδιες παραλίες. Κάθε παραλία έχει τη φιλοσοφία της…

Στη λειτουργία της μνήμης υπεισέρχονται τρία βασικά στάδια: η κωδικοποίηση (encoding), η αποθήκευση (storage) και η ανάκτηση (retrieval). Το στάδιο της κωδικοποίησης αφορά τη μετατροπή των πληροφοριών από το περιβάλλον σε μορφή επεξεργάσιμη από τη μνήμη, για παράδειγμα, ένα νέο όνομα. Τα δεδομένα του νέου αυτού ερεθίσματος (π.χ. ηχητικά κύματα) προσλαμβάνουν μια συγκεκριμένη μορφή αναπαράστασης και καταχωρούνται στη μνήμη. Το στάδιο της αποθήκευσης αφορά τη συγκράτηση των πληροφοριών στη μνήμη μέχρι τη στιγμή της ανάκλησής τους. Τέλος, το στάδιο της ανάκτησης αφορά τον εντοπισμό και την ανάκληση της πληροφορίας, όποτε αυτή χρειαστεί, σε μια επερχόμενη χρονική στιγμή. Η μνήμη μπορεί να «αποτύχει» σε οποιοδήποτε από αυτά τα στάδια, το αποτέλεσμα όμως παραμένει πάντα το ίδιο: η μη ικανότητα ενθύμησης μιας συγκεκριμένης πληροφορίας.

Το φαινόμενο placebo αναφέρεται σε περιπτώσεις κατά τις οποίες ένας ασθενής παρουσιάζει βελτίωση της πάθησής του ενώ λαμβάνει ένα ανενεργό φάρμακο, δηλαδή μια ουσία χωρίς πραγματική δράση για το πρόβλημα που αντιμετωπίζει. Στις περιπτώσεις αυτές ο πάσχων πιστεύει ότι λαμβάνει ένα φάρμακο που θα τον βοηθήσει και, όπως φαίνεται, η πεποίθηση αυτή και μόνο συντελεί στη βελτίωση του προβλήματος.
Τα σκευάσματα placebo χρησιμοποιούνται ευρέως σε ιατρικές μελέτες για τη σύγκριση της αποτελεσματικότητας των φαρμάκων σε μια συγκεκριμένη πάθηση. Ταυτόχρονα με τη χορήγηση σε ομάδες εθελοντών του πραγματικού φαρμάκου, χορηγείται σε κάποια άλλη ομάδα εθελοντών ένα ψεύτικο φαρμακευτικό σκεύασμα, το οποίο δεν περιέχει ενεργές ουσίες (placebo). Στα κλασικά πειράματα, οι ασθενείς της μίας ομάδας λαμβάνουν το ανενεργό χάπι για το οποίο έχουν ενημερωθεί ότι δύναται να βελτιώσει τα συμπτώματα τους, χωρίς όμως να τους αποκαλυφθεί ότι το χάπι είναι ανενεργό και ότι δεν περιέχει καμία θεραπευτική ουσία. Η άλλη ομάδα λαμβάνει κανονικά το φαρμακευτικό σκεύασμα που είναι υπό δοκιμή.
Το αξιοσημείωτο της υπόθεσης είναι ότι συχνά, το ψεύτικο χάπι αποδεικνύεται εξίσου αποτελεσματικό στη θεραπεία της πάθησης όπως και το πραγματικό χάπι.

Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που εξαντλούν κάθε φορά όλα τα χρονικά περιθώρια προκειμένου να ολοκληρώσουν μια υποχρέωση που έχουν αναλάβει. Σε σημαντικό ποσοστό αυτών των περιπτώσεων ανακαλύπτει κανείς ότι το άτομο δεν έχει κίνητρο για τη συγκεκριμένη δραστηριότητα που έχει αναλάβει ή είχε κίνητρο και το έχει χάσει ή έχει χάσει τη σύνδεση ανάμεσα σε αυτό που πρέπει να κάνει και στο κίνητρό του.
Σε άλλες περιπτώσεις, η αργοπορία και η καθυστέρηση μπορεί να οφείλονται και στο φόβο της αποτυχίας. Γιατί το να αφήνει κανείς τα πάντα για την τελευταία στιγμή αποτελεί πάντα μια καλή δικαιολογία σε περίπτωση αποτυχίας. Τέλος, είναι σημαντικό να τονιστεί ότι η πιεστική και ψυχοφθόρα τακτική της «τελευταίας στιγμής» μπορεί να γίνει και συνήθεια και, σε πολλές περιπτώσεις, είναι η αίσθηση της πίεσης που γεμίζει το άτομο συναισθηματικά και το κάνει να ξεχνά άλλα προβλήματα που το απασχολούν παρά το κίνητρο ολοκλήρωσης της εργασίας του.